POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Wraz z europejskimi kotami krótkowłosymi to najpopularniejsza rasa kotów na świecie szczególnie często spotykana w Stanach Zjednoczonych. Ten bardzo sympatyczny kot idealnie nadaje się do trzymania w mieszkaniu przez początkujących hodowców.
POCHODZENIE
Iran
WYGLĄD
Średniej wielkości długowłosy kot o niezwykle puszystym futerku i charakterystycznym niewielkim pyszczku.
UŻYTECZNOŚĆ
kot do towarzystwa
WYMAGANIA
Koty perskie nie są zbyt wymagające, ale jak wszystkie mruczki wymagają starannej opieki, czułości i zainteresowania. Można wychodzić z nimi na dwór, ale nie jest to konieczne. Na pewno nie należy odrzucać ich uczuć i odpychać gdy pragną się przytulić czy poleżeć obok właściciela, gdyż persy uwielbiają być głaskane. Ponadto trzeba pamiętać, że ich sierść jest długa i wymaga regularnej pielęgnacji. Dlatego w przypadku kotów perskich nie wystarczy szczotkowanie raz na tydzień. Jeśli zaniedbamy codziennego szczotkowania kota jego sierść będzie się zbijać. Powstałe w ten sposób kołtuny trudno usunąć samemu. Czasami potrzebna jest nawet wizyta u weterynarza, który zwykle wycina wtedy całe fragmenty sierści.
CHARAKTER
Koty perskie mają łagodny i przyjazny charakter. Nie są to koty łowne. Najlepiej czują się w mieszkaniu na ulubionym fotelu, kanapie czy kolanach właściciela. Ich aktywność jest niewielka. Przesypiają większość dnia i nocy. W rezultacie nie są kłopotliwe i doskonale nadają się do trzymania nawet w niewielkich mieszkaniach w blokach. Ponadto persy są bardzo ciche, mało rozmowne, miauczą rzadko, jedynie w wyjątkowych sytuacjach gdy coś je boli lub są głodne czy spragnione. Te czułe i uczuciowe koty lubią się przytulać, łasić i bawić z opiekunem. Ciekawostką jest fakt, że kotki bardzo późno osiągają dojrzałość płciową.
ZDROWIE
Koty perskie zwykle dożywają w zdrowiu ponad 15 lat. Niemniej zdarza się, że trapią je problemy zdrowotne charakterystyczne dla tej rasy. Najczęściej występuje wzmożone łzawienie co związane jest z budową anatomiczną pyszczka kota, która sprzyja zatykaniu się kanalików łzowych. Wówczas należy regularnie przemywać oczy kota. Dużo poważniejszym problemem jest głuchota, której wyleczenie jest w zasadzie niemożliwe. Inne choroby trapiące koty perskie to postępujący zanik siatkówki, który może prowadzić do całkowitej ślepoty oraz torbielowatość nerek.
WŁAŚCICIEL
Każda odpowiedzialna osoba, która lubi koty i potrafi się nimi właściwie opiekować będzie odpowiednim opiekunem kota perskiego. Może to być osoba samotna, grupa znajomych czy rodzina z dziećmi. Wiek nie gra większej roli. Z racji niewielkiej aktywności kota, opiekunem persa może być osoba starsza. Właściciel persa nie musi dysponować domem z ogrodem, wystarczy niewielkie mieszkanie w blokach.
HISTORIA
Kot perski posiada dość długą i ciekawą historię. Jest to rasa wywodząca się z Bliskiego Wschodu z terenów obecnego Iranu. Pierwszy kot perski został przywieziony do Europy przez włoskiego podróżnika Pietro Della Valle w 1620 roku. Z kolei do Francji kot perski trafił za sprawą Nicolasa-Claudea Fabri de Peiresca. Po raz pierwszy zaprezentowano go szerszej publiczności podczas pokazu w Pałacu Kryształowym w Londynie w 1871 roku, gdzie spotkał się ze sporym zainteresowaniem. Nic dziwnego więc, że kot perski wygrał swoją pierwszą prestiżową nagrodę w 1899 roku podczas pokazów w pobliskim Westminster. Od tamtej pory jego popularność w Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęła gwałtownie rosnąć. W Polsce istnieje wiele hodowli tych kotów, aczkolwiek ciężko jest oszacować przybliżoną liczbę persów w naszym kraju.
