POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Figlarny i radosny piesek o żywiołowym temperamencie i uroczym wyglądzie.
POCHODZENIE
Francja / Belgia
WYGLĄD
Zwarty, nieduży pies o wesołym sposobie bycia i czysto białej sierści.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Bichon frisee (jak dotąd nie powstała żadna zgrabna polska nazwa tej rasy) nadaje się do każdych warunków, tyle że na wsi utrzymanie włosa może być trudniejsze. Będzie natomiast doskonałym psem do miejskiego mieszkania. Jest trochę mniej aktywny od cotona czy hawańczyka, nie musi spacerować godzinami, bo wybiega się i wyskacze w zabawach. Sierść bichona wymaga sporo pielęgnacji. Psa szczotkować trzeba dokładnie trzy, cztery razy w tygodniu i często, nawet co tydzień, kąpać. Wszystko to zajmuje mniej czasu, niż w przypadku innych bichonów, bo ten akurat jest strzyżony. Jednak strzyżenie nie jest łatwe, więc lepiej powierzyć to zadanie kompetentnemu psiemu fryzjerowi, co powiększa koszty utrzymania psa. Bichon frisee nie gubi sierści.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- delikatność i wrażliwość
- przywiązanie do właściciela
- żywiołowość
- energiczność
ZDROWIE
Oprócz typowych dla ras małych chorób układu kostno – stawowego, przede wszystkim zwichnięcia rzepki kolanowej i choroby Legg – Calve – Perthesa (aseptycznej martwicy główki kości udowej), występuje u bichonów specyficzny dla psów białych zespół „white shaker” – powtarzające się napady drżenia, niegroźne dla życia, ale dość groźnie wyglądające. Z maścią związana jest też skłonność do uczuleń i zapaleń skóry, a także szpecące psa rdzawe zacieki pod oczami, które nie zawsze dają się usunąć. Opisano przypadki wrodzonej zaćmy. Częściej niż u innych ras u bichonów występuje kamica pęcherza moczowego. Jak u wszystkich psów o wiszących, bogato owłosionych uszach, tak i u bichon frisee często zdarza się zapalenie ucha.
WŁAŚCICIEL
Bichon frisee to pies dla każdego, kto chce mieć wesołego, pełnego energii, a jednocześnie czułego domowego towarzysza i poradzi sobie z pielęgnacją sierści. Psy tej rasy uwielbiają towarzystwo ludzi i zabawy. Nadają się dla starszych dzieci i dla osób w podeszłym wieku, które na pewno rozweselą. Bichon frisee nie nadaje się na stróża, nie jest ani podejrzliwy, ani agresywny, ani nadmiernie szczekliwy. Szczeniaka trzeba zapoznawać z obcymi ludźmi i psami, aby nie był płochliwy. Ponieważ praktycznie nie gubi sierści, może być bezpiecznym psem dla alergików. Bez problemów zgadza się z innymi zwierzętami trzymanymi w domu.
HISTORIA
Bichon frisee jest potomkiem włoskich białych bolończyków, sprowadzanych do Francji w okresie Renesansu, a także pudli i francuskich psów myśliwskich – barbetów. Typ rasowy ukształtował się w XVIII wieku, choć aż do ostatnich lat rozróżnienie pomiędzy francuskimi bichonami, włoskimi bolończykami i zamorskimi pieskami hawańskimi było dosyć płynne. Tak jak bolończyk, tak i bichon francuski stał się po Rewolucji Francuskiej (1789) popularnym pieskiem pokojowych niższych sfer, a z czasem po prostu „roztopił się” w rozmaitych krzyżowkach. Poważna hodowla francuskich bichonów rozpoczęła się dopiero w okresie międzywojennym. W 1933 roku powstał wzorzec i obecna nazwa rasy (wcześniej często nazywanej „pieskiem z Teneryfy”), uznanej ostatecznie w rok później. Hodowla we Francji i Belgii rozwijała się jednak dość niemrawo i popularność zyskała ona dopiero okrężną drogą przez USA, dokąd pierwsze bichony sprowadzono w roku 1956. Także i dzisiaj rasa ta w swoich obydwu ojczyznach nie jest zbyt popularna, a hodowcy z kontynentu najchętniej sprowadzają te psy z Wielkiej Brytanii (o pochodzeniu amerykańskim), gdzie cieszą się one znacznie większą popularnością. Najwięcej jest ich dzisiaj w krajach skandynawskich. W Polsce znane od kilkunastu lat, ale jakoś się nie przyjęły i pozostają rasą nieliczną.
