POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Pies św. Huberta to najpotężniejszy wśród psów gończych i chyba najsłynniejszy tropowiec. Jego wygląd jest okazały i szlachetny. Ma doskonały węch przez co chętnie wykorzystywany jest jako pies tropiący (śledczy) szczególnie w Wielkiej Brytanii i USA.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Największy spośród wszystkich psów gończych, mocny, o masywnym kośćcu i obfitej, luźnej skórze. Powolny w ruchach.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski - tropowiec.
WYMAGANIA
Bloodhound nie bardzo nadaje się na psa do towarzystwa, powinien być trzymany tam, gdzie wykorzystane zostaną jego nieprawdopodobne wręcz umiejętności tropienia, na przykład wyszkolony na psa poszukującego zaginionych. Lepszym środowiskiem życia będzie dla niego wieś, niż miasto, a trzymanie go w przeciętnej wielkości mieszkaniu to już pomysł zupełnie szalony – bloodhound jest duży, okropnie ślini się i pluje, ma dość intensywny „psi zapach”, a pozostawiony sam może wyć i niszczyć mieszkanie. Nie jest ani aktywny, ani szybki w reakcjach, niemniej jednak potrzebne mu są długie, niespieszne spacery, najlepiej na otoku (długiej smyczy). Nie wymaga pielęgnacji sierści (gubi ją stale, choć w niewielkich ilościach), poza kontrolą uszu i oczu. Potrzebuje starannego, dobrego żywienia, szczególnie w okresie wzrostu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- łagodność
- spolegliwość i przyjacielskość w stosunku do ludzi
- przywiązanie do właściciela
- tolerancyjność wobec psów, innych zwierząt domowych oraz dzieci
- brak agresji
ZDROWIE
Bloodhound nie należy niestety do ras szczególnie zdrowych i długowiecznych – przeciętna długość życia szacowana jest na 8 lat. Plagą jest w tej rasie skręt żołądka - pies przez całe życie powinien być karmiony małymi porcjami, częściej, niż raz dziennie, a po jedzeniu musi mieć zapewniony całkowity spokój. Częsta jest dysplazja stawów biodrowych (HD), a luźna skóra narażona jest na zakażenia bakteryjne i grzybicze. Drugą po skręcie żołądka najczęstszą przyczyną śmierci bloodhoundów są nowotwory, przede wszystkim chłoniaki i mięsak kości. Codziennym zmartwieniem właściciela bloodhounda są jego oczy, bo z powodu luźnej skóry na głowie rzadko są one zupełnie zdrowe – najczęściej występuje zapalenie spojówek, entropion (podwinięcie powieki do wewnątrz) lub ektropion (wywinięcie na zewnątrz), oraz tak zwane „suche oko”, czyli zapalenie rogówki połączone z zapaleniem spojówek.
WŁAŚCICIEL
Najlepszym właścicielem bloodhounda będzie ktoś, zaangażowany w choćby amatorsko w szkolenie psów ratowniczych czy poszukujących. Pies ten może sprawiać wrażenie dobrego stróża, ale nim nie jest, bo wobec obcych nie zachowuje się agresywnie; w ogóle agresja jest mu obca. Opiekuńczy i cierpliwy względem dzieci, ale jest zbyt duży i silny, aby mógł być „psem dla dziecka”, to samo odnosi się do osób starszych i mało sprawnych. Bloodhound nie jest groźny dla innych psów i zwierząt domowych.
HISTORIA
Bloodhund jest potomkiem azjatyckiego pochodzenia psów gończych, znanych w krajach śródziemnomorskich na długo przed naszą erą. We wczesnym Średniowieczu w Europie, głównie w klasztorach, bo duchowni z lubością oddawali się polowaniom, hodowane były dwa typy dużych psów gończych - czarne podpalane, nazywane psami św. Huberta i białe, które pod nazwą talbotów przetrwały w Anglii do XVIII wieku. Psy św. Huberta, których nazwa pochodzi od klasztoru w Ardenach, cieszyły się wielką sławą od VIII wieku n.e., dały początek wielu innym rasom psów gończych. Przez niemal 900 lat mnisi musieli corocznie posyłać królom Francji trzy pary ułożonych już psów, ale po Rewolucji Francuskiej wyginęły one na kontynencie całkowicie. W swej obecnej postaci bloodhundy (nazwa nie wywodzi się od krwiożerczości, lecz z tropienia po śladach krwi) są rasą angielską, wyhodowaną w XIX wieku do pracy w rewirach łowieckich i w policji; księga hodowlana założona została w roku 1874, a klub hodowców powstał w 3 lata później. Po II Wojnie bloodhundy w Wielkiej Brytanii wymarły niemal całkowicie, a i dziś są rasą rzadką, bardzo krytykowaną przez aktywistów ruchów pro zwierzęcych ze względu na słabe zdrowie. Znacznie lepiej powodzi się bloodhundom w USA, gdzie hodowane są od XVIII wieku, do dzisiaj przede wszystkim do celów użytkowych. W Polsce psy tej rasy występują od lat 70-tych XX wieku, ale bardzo nielicznie, ze względu na to, że są psami bardzo wymagającymi.
