POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Norweski podróżnik Roald Amundsen, wykorzystał psy grenlandzkie podczas swej wyprawy na biegun południowy. Rasa ta doskonale znosiła podróż i przyczyniła się do sukcesu Norwega, który dzięki niej, jako pierwszy dotarł do południowego bieguna.
POCHODZENIE
Grenlandia/Dania
WYGLĄD
Mocno zbudowany polarny szpic, którego wygląd wskazuje na wielką wytrzymałość i siłę; nie może być podobny ani do malamuta, ani tym bardziej do husky.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies zaprzęgowy.
WYMAGANIA
Psy grenlandzkie w ogóle nie nadają się do trzymania jako zwierzęta do towarzystwa. W żadnym razie ni powinny być trzymane w mieście, a już na pewno nie w mieszkaniu. a nawet dla tych, którzy sportem zaprzęgowym zajmują się tylko rekreacyjnie, mogą okazać się zbyt trudne. Jeśli już, to powinny żyć w niewielkiej grupie, w której ustalają sobie hierarchię, na dużym, dobrze zabezpieczonym wybiegu. Mają dużą skłonność do ucieczek i polowań na własną rękę, wobec innych psów i zwierząt są zdecydowanie agresywne. Potrzebują stałego treningu, czy to zaprzężone do sań, czy do wózków. Źle czują się przy wysokich temperaturach. Są żarłoczne i niewybredne, nie ma dla nich rzeczy niejadalnych. Nie potrzebują żadnej pielęgnacji, jedynie w okresie linienia, które przebiega u nich nadzwyczaj burzliwie, warto psa wyczesać, co przyspieszy wymianę włosa.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- wytrzymałość
- silny instynkt łowiecki
- wytrwałość
- wesołe i przyjacielskie usposobienie
- żywiołowość
- przywiązanie
ZDROWIE
Bezlitosna selekcja spowodowała, że psy grenlandzkie są niemal z żelaza. Nie przeprowadzono dotychczas badań, które wykazałyby ich predyspozycje do kreślonych chorób. Wiadomo tylko, że ich układ immunologiczny nie jest tak sprawny, jak u innych ras psów, a to dlatego, że na Grenlandii spotyka się mniej różnego rodzaju mikroorganizmów, które go stymulowały. Hodując psy grenlandzkie, trzeba więc ściśle przestrzegać kalendarza szczepień.
WŁAŚCICIEL
Właściciel psa grenlandzkiego sam musi być człowiekiem o żelaznej kondycji, na poważnie uprawiającym sporty zaprzęgowe. Psy te muszą stale, a nie tylko rozrywkowo pracować! Zupełnie nie nadają się do dzieci, mogą być wręcz niebezpieczne. Są bardzo silne, mało karne, pierwotne i gwałtowne w reakcjach. Kopią doły, szczekają, i uporczywie wyją. Wykazują agresję wobec innych zwierząt, a niekiedy i wobec ludzi.
HISTORIA
Osiedleni na Alasce Eskimosi skolonizowali Grenlandię około 500 roku n.e. Ich psy są potomkami prymitywnych łajek pociągowych, utrzymywanych przez syberyjskie i kamczackie plemiona Czukczów, Koriaków i Tunguzów. Los psów Eskimosów był nie do pozazdroszczenia – nie karmione, tresowane były biciem, zabijane i zjadane. Obecną rasę psów grenlandzkich można uznać za jedną z subpopulacji północnych szpiców zaprzęgowych, niewiele różniącą się od kanadyjskich psów eskimoskich. Ich udomowienie zatrzymało się na pierwotnym etapie, a zachowanie w sforze niewiele różni się od zachowania wilków. Na przełomie XIX i XX wieku, w okresie ekspedycji na bieguny i zapotrzebowania na psy zaprzęgowe, zainteresowano się także tymi z Grenlandii; upodobali je sobie zwłaszcza Nowozelandczycy; do dzisiaj stado psów grenlandzkich utrzymywane jest w antarktycznej bazie Scotta. Postępujące ucywilizowanie Grenlandii i wprowadzenie mechanicznych środków transportu spowodowało znaczne zmniejszenie populacji psów; aby nie doszło do ich krzyżowania z rasami europejskimi, rząd duński zabronił w latach 30. sprowadzania jakichkolwiek psów na wyspę. W Europie psy grenlandzkie pojawiły się w latach 50. w Danii i Norwegii, dokąd przywozili je ludzie, powracający ze służbowych pobytów i w tych krajach założono dla nich księgi rodowodowe. Dzisiaj psy grenlandzkie hodowane są w niewielkiej liczbie w krajach skandynawskich, Niemczech, Czechach i Polsce, wszędzie przez ludzi, na poważnie zajmujących się sportem zaprzęgowym.
