POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Rasa ta prawie wcale nie znana w Europie Środkowej zdobyła popularność w krajach skandynawskich: Finlandii i Szwecji. W Polsce jest to rasa rzadko spotykana.
POCHODZENIE
Malta / Wielka Brytania
WYGLĄD
Średniej wielkości, elegancki, szlachetny, suchy pies, o wyglądzie wskazującym na dużą sprawność i szybkość.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski, dzisiaj trzymany przede wszystkim do towarzystwa.
WYMAGANIA
Pies faraona nie jest chyba dostatecznie doceniony, a bardzo dobrze sprawdza się jako pełen energii towarzysz domowy. Można go trzymać zarówno na wsi, jak i w mieście. W pierwszym przypadku dopilnować trzeba, aby nie wyprawiał się na samodzielne wycieczki (uwaga – jest bardzo skoczny), w drugim, by miał dosyć ruchu. Wybiegany w mieszkaniu jest mało aktywny. Wadą tej rasy jest silnie rozwinięty instynkt myśliwski, ale karność psów faraona pozwala nad nim zapanować, jeśli tylko poświęci się czas na właściwe wychowanie. Sierść jest bardzo krótka, pies gubi jej niewiele i nie wymaga żadnych zabiegów pielęgnacyjnych, poza przetarciem kawałkiem flaneli lub irchy, by pięknie lśniła. W naszym klimacie pies faraona marznie, a na co dzień, podobnie jak krótkowłose charty, potrzebuje miękkiego posłania.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- czujność
- aktywność
- posłuszeństwo
- przyjacielskość
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
- przywiązanie do rodziny
- instynkt łowiecki
ZDROWIE
Wszystko wskazuje na to, że pies faraona jest rasą bardzo zdrową. Jedyne występujące u tych psów choroby to uczulenia, a jeśli psy nie mają dość miękkiego posłania – zgrubienia skóry na łokciach. Bardzo rzadko stwierdza się dysplazję stawów biodrowych (HD), nieco częściej skręt żołądka. Jak można się spodziewać, psy faraona do późnych lat zachowują dobrą formę i sprawność.
WŁAŚCICIEL
Pies faraona jest odpowiedni dla osób aktywnych, które zapewnią mu codziennie porządny spacer, a jeszcze lepiej – godzinną przebieżkę przy rowerze. Jest to pies dość subtelny w zachowaniu. Ożywia się dopiero przy polowaniu i wtedy zmienia się nie do poznania. Karny i przywiązany do rodziny, wobec obcych zachowuje nieufność, a co najmniej dystans. Nie ma cech stróża ani obrońcy. Bardzo dobrze nadaje się dla podrośniętych dzieci, bo bawić może się z nimi godzinami, dla osób starszych tylko pod warunkiem, że są sprawne i aktywne. Zwykle nie sprawia problemów w kontaktach z innymi psami podobnej wielkości, natomiast instynkt myśliwski powoduje, że może być groźny dla małych zwierząt domowych i tych spotkanych na spacerze.
HISTORIA
Pies faraona to jedna z najstarszych ras. Powstała - jak zaświadczają rysunki z grobowców – co najmniej 5 000 lat temu. List z okresu XIX dynastii (1292 – 1186 p.n.e.) zawiera taki jego opis: „Czerwony pies z długim ogonem nie leni się przy polowaniu, a na widok zdobyczy pysk jego jaśnieje z zadowolenia”. Z psami tymi polowano na gazele. Można przypuszczać, że wraz z kupcami fenickimi psy egipskie rozprzestrzeniły się w całym basenie Morza Śródziemnego, a typ obecnego psa faraona zachował się w najczystszej postaci na Malcie i Gozo, gdzie psy te trzymane były do polowania na króliki, a ze względu na ich wybitne walory użytkowe hodowano je zawsze w czystości rasy. Niemal identyczne psy spotyka się też na Wyspach Kanaryjskich, ale te hodowane są dzisiaj pod nazwą podenco z Kanarów. W latach 30. zeszłego wieku psy faraona pokazane zostały w Wielkiej Brytanii, ale ich planowa hodowla rozpoczęła się tam dopiero w roku 1963, kiedy to kilka sztuk przywiozło z Malty małżeństwo Block. W 1967 pierwszego psa faraona sprowadzono z Wielkiej Brytanii do USA. To właśnie Wielka Brytania stała się centrum hodowli tej rasy i stamtąd pochodziła większość psów, sprowadzonych na kontynent. Dopiero niedawno niektórzy hodowcy zaczęli przywozić z Malty psy o nieznanym na ogół pochodzeniu. Prawie wszędzie rasa hodowana jest do towarzystwa. Jedynie w USA organizowane są dla psów faraona wyścigi terenowe, imitujące polowanie na króliki. Psy faraona nigdzie nie są liczne, a w Polsce występują tylko pojedynczo.
