POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
W Polsce niezwykle rzadko spotykana rasa, a szkoda bo terier ten ma bardzo zrównoważony, łagodny i spokojny charakter, który czyni z niego wspaniałego psa do towarzystwa.
POCHODZENIE
Czechosłowacja (Czechy)
WYGLĄD
Mały, krótkonogi terier o wydłużonej sylwetce i jedwabistej sierści.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski – norowiec, dziś częściej trzymany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Czeski terier to rasa zdecydowanie niedoceniona. Jest on doskonałym psem do towarzystwa, nie tak aktywnym jak inne teriery, a przede wszystkim znacznie mniej ciętym i ognisty. Doskonale nadaje się do mieszkania, jest mały i cichy. Niedługi, energiczny spacer i trochę zabawy z piłką wystarczą mu w zupełności, co nie znaczy, że nie będzie wdzięczny za więcej. Sierść nie jest trudna w pielęgnacji, jednak przyznać trzeba, że terier czeski wnosi do domu sporo błota (ale za to nie gubi sierści) . Długi włos na brzuchu i nogach trzeba raz w tygodniu dokładnie wyczesać. Częściej, najlepiej codziennie, czesać należy brodę. Strzyżenie jest bardzo proste, nieporównanie łatwiejsze niż trymowanie innych terierów. Pies nie ma wyglądać na przesadnie wymodelowanego.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- zrównoważony, łagodny i spokojny charakter
- chęć do pracy i szkolenia
- nieufność wobec obcych
ZDROWIE
U czeskich terierów występuje specyficzna choroba neurologiczna o nazwie „scottie cramp”. Najogólniej rzecz biorąc, polega ona na zaburzeniu przewodzenia impulsów nerwowych, płynących z mózgu do mięśni, czego skutkiem są objawy, przypominające padaczkę. Choroba uwarunkowana jest recesywnym genem autosomalnym, ale o niepełnej penetracji, przez co objawia się z różnym nasileniem. Czynnikiem, wyzwalającym atak „scottie cramp”, jest silne pobudzenie nerwowe, do którego dochodzi przy intensywnej zabawie, powitaniu właściciela, utarczce z innym psem itp. Dlatego u pojedynczo trzymanych psów starszych właścicieli może nigdy do niego nie dojść, mimo że pies jest chory. W większości przypadków do pierwszego ataku dochodzi w wieku od 12 tygodni do 2 lat. Choroba nie jest rozwojowa, stan psa nie pogarsza się z wiekiem. Nie ma jak dotąd testu genetycznego, pozwalającego na wykrycie zmutowanego genu. U terierów czeskich zdarza się też wrodzone zwichnięcie rzepki kolanowej.
WŁAŚCICIEL
Czeski terier jest psem dla każdego – dostosuje się zarówno do energicznej rodziny z dziećmi, jak i do starszych, spokojnych państwa. Jest bardzo oddany właścicielowi, wobec obcych zachowuje rezerwę. Nie jest agresywny ani pobudliwy, doskonale nadaje się na towarzysza dzieci. Spokojny w domu, terier czeski bardzo ożywia się na spacerze czy przy zabawie i łatwo go szkolić, bo ma on w sobie dużo ciekawości. Psy te bardzo dobrze radzą sobie w szkoleniu posłuszeństwa i w zawodach mini agility. Bez ryzyka można je trzymać z innymi psami i zwierzętami domowymi.
HISTORIA
Twórcą czeskich terierów był Frantisek Horak, doktor w Instytucie Zootechniki Czechosłowackiej Akademii Nauk. Zamiłowany myśliwy w 1950 roku pokrył swoją sukę szkockiego teriera sealyham terierem, mając nadzieje, że uzyska potomstwo, łączące najlepszy cechy obydwu ras. Pies z tego skojarzenia - Balda Lovu Zdar, pokrył następnie własną matkę, a urodzona w tym miocie suka Diana pokryta została synem wcześniej wykorzystanego sealyhama. Wymienione psy stanowiły wyjściową populację do stworzenia nowej rasy, a przynajmniej tak wynikałoby z pozostawionych przez Horaka notatek. Podejrzewa się jednak, że do powstania czeskiego teriera przyczynił się jeszcze bedlington, a może i jamnik szorstkowłosy. W roku 1959 Horak po raz pierwszy przedstawił publicznie swoje psy wraz z propozycją wzorca i udostępnił dokumentację hodowlaną, a w cztery lata później czeski terier uznany został przez FCI. W latach 70. hodowla przeżywała kryzys spowodowany przez wysoki stopień spokrewnienia; przez pewien czas czeskich terierów nie można było nawet wywozić za granicę. Dziś jednak rasa rozwija się pomyślnie, choć nie należy do popularnych. W swej ojczyźnie psy te traktowane są ciągle jako rasa użytkowa. Za granicą są to psy do towarzystwa. W Polsce znane od lat 80., pozostają jednak nieliczne.
