POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Beauceron to pies duży, masywny, ale nie ociężały. Chętnie się szkoli. Jest ro rasa nadająca się do stróżowania i obrony.
POCHODZENIE
Francja
WYGLĄD
Duży, solidnie zbudowany, bezpretensjonalny pies w roboczym typie; cechą charakterystyczną są podwójne „wilcze pazury” (dodatkowe palce) na tylnych łapach.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski i stróżujący.
WYMAGANIA
Beauceron, w pełnym brzmieniu „owczarek z Beauce”, to pies bardzo serio, o wyraźnie rozwiniętych cechach stróża i obrońcy. Najlepiej nadaje się do domu z większym ogrodem albo na wieś; można go trzymać w mieście (choć do mieszkania jest trochę za duży), ale tylko pod warunkiem zapewnienia odpowiedniej ilości ruchu i zajęcia. Beauceron powinien być szkolony (kurs psa towarzyszącego to minimum), a najlepiej, gdy pracuje jako pies obronny lub tropiący. Jest doskonałym stróżem, może spełniać swe obowiązki w każdą pogodę. Wymaga starannego, konsekwentnego wychowania; pozostawiony samopas może być wręcz groźny, bo z natury jest nieufny wobec obcych i niezbyt przyjazny dla innych psów i zwierząt. Nie potrzebuje żadnej szczególnej pielęgnacji, poza szczotkowaniem, jak najczęstszym w okresie wymiany włosa, i okazjonalnymi kąpielami, aby uniknąć „psiego zapachu”.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- chęć do pracy i szkolenia
- odwaga
- inteligencja
- instynkt terytorialny i obronny
- czujność
- aktywność
ZDROWIE
Niewiele jest danych co do występowania u tej rasy specyficznych dla niej chorób, uwarunkowanych genetycznie. Spośród tych, które trapią psy ras dużych, występuje u beauceronów dysplazja stawów biodrowych (HD) i osteochondroza, a także bardzo groźny dla życia skręt żołądka – ryzyko jego wystąpienia można ograniczyć, zapewniając psu całkowity spokój przez godzinę po jedzeniu.
WŁAŚCICIEL
Właściciel beaucerona powinien być człowiekiem o sportowym zacięciu, przygotowanym na spędzanie z psem czasu na spacerach i szkoleniu, i na tyle konsekwentnym, aby go odpowiednio ułożyć. Psu temu nie można pozwolić na samowolę, musi być całkowicie podporządkowany właścicielowi. Choć jest opiekuńczy wobec dzieci, to ze względu na swoją wielkość i siłę może być towarzyszem jedynie dobrze podrośniętego nastolatka; a tych samych powodów nie nadaje się dla osób starszych i mało sprawnych. Młode psy tej rasy są bardzo żywiołowe, a dojrzewają stosunkowo późno, dopiero po ukończeniu 2 lat. Szkolenie beaucerona może przynieść wiele satysfakcji, bo rasa ta uznawana jest za jedną z najłatwiejszych do układania.
HISTORIA
Beauceron to największy spośród francuskich owczarków; pierwsza wzmianka o tej odmianie pochodzi z 1587. Jest krótkowłosym kuzynem bardziej dzisiaj popularnego briarda. Nazwę swą pies ten wziął od regionu Beauce, niedaleko Paryża, wcześniej nazywany był najczęściej „bas rouge” (czerwona pończocha), co oddawało jego typowe umaszczenie. Dokładniejszy opis beaucerona zawdzięczamy ojcu Rozier, który w artykule z 1809 roku sklasyfikował i ponazywał różne odmiany francuskich psów wiejskich. Na pierwszej francuskiej wystawie psów, która odbyła się w roku 1863 w Paryżu, pokazano 13 „owczarków francuskich”, z których większość była w typie beaucerona. Pierwszy wzorzec powstał dopiero w 1896 roku, na zebraniu hodowców owczarków francuskich w paryskiej hali targowej La Villette, a samodzielny klub rasy – dopiero w roku 1927. W okresie I Wojny Światowej beaucerony były szeroko wykorzystywane przez armię francuską jako psy ratownicze i łącznikowe, co ugruntowało ich pozycję doskonałych psów służbowych. Jako psy do towarzystwa zaczęły być hodowane w latach 60. ubiegłego wieku. Beaucerony nigdzie poza Francją nie są rasą popularną, a hodowane są przede wszystkim przez ludzi, zainteresowanych psami pracującymi, a nie wystawowymi pięknościami. W Polsce hodowane od kilkunastu lat i też pozostają niezbyt liczne.
