POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Briard ma charakterystyczny, reprezentacyjny wygląd oraz cechy psa użytkowego. Jest zrównoważony, opanowany i nieustraszony. Świetnie radzi sobie jako pis służbowy, ratowniczy, sportowy, a także jako towarzysz rodziny.
POCHODZENIE
Francja
WYGLĄD
Energiczny, szybki w reakcjach pies więcej niż średniej wielkości, dobrze umięśniony, suchy, o wydłużonej sylwetce. Charakterystyczna cechą briarda są podwójne „wilcze pazury” na tylnych łapach – są to dwa w pełni rozwinięte, dodatkowe palce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski, stróżujący i obrończy, dziś trzymany głównie do towarzystwa.
WYMAGANIA
Briard jest psem bardzo aktywnym i żywiołowym, potrzebuje dużo ruchu i zajęcia. Nadaje się zarówno na wieś, gdzie będzie dobrym stróżem, jak i do miejskiego mieszkania, pod warunkiem, że codziennie pójdzie się z nim na porządny spacer; można też wybiegać go przy rowerze, o ile jest dostatecznie zdyscyplinowany. Inne psy briard toleruje tylko wtedy, jeśli zapoznaje się z nimi od szczenięctwa; w ogóle pies ten potrzebuje starannej socjalizacji, aby na nieznane zjawiska nie reagował panicznie. Sierść wymaga częstego czesania i szczotkowania; jak często, zależy to od jej struktury, łatwiejsza w pielęgnacji jest sierść czarnych briardów, która ma mniej podszerstka. Codziennie umyć trzeba i wyczesać brodę (jest ona u briardów niemal zawsze mokra, co nie każdemu odpowiada), i systematycznie sprawdzać stan uszu - jełki nie są cięte, to często rozwija się w nich stan zapalny.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- inteligencja
- zrównoważony i spokojny charakter
- żywiołowość
- instynkt stróżujący i obronny
- podatność na szkolenie
- tolerancyjność wobec zwierząt i dzieci
ZDROWIE
Spośród chorób, typowym dla psów większych rozmiarów, występuje u briardów bardzo groźny dla życia skręt żołądka (zmniejszyć można ryzyko jego wystąpienia przez zapewnienie psu całkowitego spokoju przez co najmniej godzinę po jedzeniu), i dysplazja stawów biodrowych (HD). W niektórych liniach hodowlanych zdarza się postępujący zanik siatkówki (PRA), ale nie wrodzony, lecz spowodowany niedoborami pokarmowymi, i specyficzna dla briardów choroba oczu – CSNB (wrodzona ślepota nocna), uwarunkowana recesywną mutacją, możliwą do wykrycia testem DNA. Częściej niż przeciętnie występuje u briardów niedobór harmonów tarczycy, który objawia się łamliwością i złym stanem sierści, zdarzają się też nowotwory układu chłonnego i mięsak kości.
WŁAŚCICIEL
Briard to pies dla osób aktywnych i stanowczych, które utrzymają tego psa pod kontrolą – niewychowany i niewybiegany może być męczący, bo to istny wulkan energii. Jest doskonałym towarzyszem starszych dzieci, dla osób w podeszłym wieku będzie zdecydowanie zbyt energiczny i żywiołowy. Briard potrzebuje szkolenia, przynajmniej w zakresie psa towarzyszącego, na co trzeba przeznaczyć trochę czasu. Psy te bardzo dobrze sprawdzają się w pracy węchowej i ratowniczej. Nie są specjalnie agresywne, niemniej jednak na tyle ostre, że łatwo wyszkolić je na obronę.
HISTORIA
Briard o stara rasa psów owczarskich z północy Francji, opisana już w XIV i XVI wieku; wtedy ich głównym zadaniem była obrona stad przed drapieżnikami, później, po Rewolucji Francuskiej, gdy wyginęły drapieżniki, a majątki ziemskie znacznie się zmniejszyły, już tylko przeganiały owce i nie pozwalały im wchodzić w szkodę. Dzisiejsza nazwa – chien de Brie - pojawiła się po raz pierwszy w artykule księdza Roziera z 1809 roku. W drugiej połowie XIX stulecia psy te pokazywane były na wstawach rolniczych, a później – na wchodzących w modę wystawach psów rasowych. Wzorzec rasy powstał w roku 1897, a pierwszy klub hodowców briarda utworzono w roku 1909. W latach I Wojny Światowej Biardy dały się poznać jako znakomite psy służbowe, łącznikowe i ratownicze. Tuż po niej trafiły do USA, w Wielkiej Brytanii i większości krajów europejskich znane stały się dopiero w latach 60tych. Dzisiaj, choć trzymane przede wszystkim do towarzystwa, briardy zaliczane są ciągle do ras służbowych, poddawanych próbom pracy. W Polsce hodowane są od lat 80tych zeszłego wieku, ostatnio ich popularność nieco się zmniejszyła ze względu na zakaz cięcia uszu – do nowego wyglądu briarda trzeba się przyzwyczaić.
