POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Majestatyczny i odważny pies. Spokojny i oddany swojemu właścicielowi.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies bardzo duży, masywny, o imponującym i pełnym godności wyglądzie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący.
WYMAGANIA
Mastyf angielski jest psem kosztownym, wymagającym bardzo starannego karmienia, zwłaszcza w okresie wzrostu; popełnione wówczas błędy mają poważne konsekwencje dla rozwoju psa. Mimo swej wielkości mastyf może być trzymany nawet w mieszkaniu, bo jest stosunkowo mało aktywny, ale jego wielkość jest przyczyną codziennych niedogodności. Nie nadaje się do stałego trzymania na dworze, bo marznie, a poza tym ma skłonności do zapalenia stawów i zwyrodnień. Jest dobrym stróżem, mało hałaśliwym, ale już samym swoim wyglądem zniechęcającym możliwych intruzów. Mastyf nie potrzebuje długich spacerów, a już na pewno nie w dni upalne, a rosnący szczeniak powinien ruszać się tylko tyle, ile sam zechce, nie może chodzić po schodach ani po śliskich powierzchniach. Krótka sierść nie wymaga pielęgnacji, pies gubi jej trochę przez cały rok; sprawdzać trzeba stan oczu, bo zapalenie spojówek jest częste.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- łagodność
- lojalność
- tolerancja wobec dzieci
- cierpliwość
- przywiązanie do rodziny
- popęd obronny
- podporządkowanie
- aktywność
ZDROWIE
Jak wszystkie olbrzymy, tak i mastyf zdecydowanie nie należy do ras długowiecznych, rzadko dożywa 10 lat. Najczęstszą przyczyną przedwczesnej śmierci jest skręt żołądka; aby ograniczyć ryzyko jego wystąpienia, trzeba psa karmić częściej, niż raz dziennie, małymi porcjami, i po jedzeniu zapewnić mu całkowity spokój. Nierzadkie są rozmaite nowotwory, w szczególności mięsak kości, nowotwory skóry, wywodzące się z komórek tucznych, i chłoniaki. Częściej niż przeciętnie występują wrodzone wady serca – niewydolność zastawki mitralnej i podzastawkowe zwężenie aorty. Częsta jest dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED), a jeszcze częstsze – zerwanie więzadła krzyżowego. U mastyfów występuje postępujący zanik siatkówki (PRA), oraz entropion (podwinięcie powieki do wnętrza oka, przez co rzęsy stale drażnią rogówkę).
WŁAŚCICIEL
Właściciel mastyfa musi być człowiekiem na tyle zamożnym, aby nie musiał oszczędzać na karmieniu psa i na rachunkach od weterynarza. Najlepiej, aby pies ten mieszkał w domu z obszernym ogrodem. Mastyf nie jest psem impulsywnym, ani groźnym (osobniki agresywne zdarzają się naprawdę rzadko), ale przez swą wielkość może niechcący wyrządzić krzywdę. Z tego względu nigdy nie należy go pozostawiać samemu z dziećmi. Nie nadaje się dla osób słabych fizycznie. Musi być wychowany i opanowany, ale szkolenie tego psa wymaga cierpliwości. Mastyf angielski należy do ras dość mocno śliniących się.
HISTORIA
Mastyf angielski jest rasa bardzo starą, pochodzącą od asyryjskich molosów; psy te dostały się na Wyspy Brytyjskie z Celtami – stamtąd Rzymianie sprowadzali je po zajęciu Brytanii przez Juliusza Cezara (55 p.n.e.). W Rzymie były prezentowane na arenach cyrków, gdzie walczyły z dzikimi zwierzętami i gladiatorami. W źródłach nazwa „mastiff” pojawia się w prawach leśnych króla Kanuta (początek XI wieku), pierwszym znanym tekście w języku angielskim. W średniowieczu bawiły gawiedź szczute na niedźwiedzie i byki – zwłaszcza ta ostatnia rozrywka byłą tak popularna, że w wielu miastach prawo nakazywało, aby każdy przeznaczony na rzeź byk był wcześniej szczuty psami. Praktyk tych zakazano w roku 1835. Posiadanie mastyfów, które odstraszać miały kłusowników, było obowiązkiem strażników leśnych. W XIX wieku te ogromne, kosztowne w utrzymaniu psy, które wcześniej przyczyniły się do powstania kilku innych ras molosów w Europie, stały się rzadkością. Dzisiejsza rasa powstała przede wszystkim z zachowanej linii mastyfów z posiadłości Lyme Hall, gdzie psy te hodowane były nieprzerwanie co najmniej od 1415 roku, i z zamku księcia Devonu. Klub rasy powstał w roku 1872 – mastyfów było już wtedy tak mało, że dla „odświeżenia krwi” kojarzono je z krótkowłosymi bernardynami. Jednak niewiele to pomogło, mastyfy uważane były za psy delikatne, trudne do odchowania i mało odporne na choroby. Nigdy nie stały się liczne, a dzisiaj zaliczane są do ras zagrożonych. W Polsce jest ich niewiele.
