Nawet jeśli kot bawi się ze swoim lustrzanym odbiciem, a pies poszczekuje na nie od czasu do czasu, nie dajcie się zwieść. Nasi pupile wiedzą, że zwierzę z lustra nie jest prawdziwe. Jakim sposobem? Po prostu nie wierzą swoim oczom.
Koty nie mają zaufania do wzroku, dlatego lustro ich nie omami.
Źródło: iStockphoto/Thinkstock
W psychologii to, czy dziecko potrafi rozpoznać siebie w lustrze, jest podstawowym narzędziem badania jego samoświadomości. Jeśli niemowlę między 18 a 24 miesiącem zaczyna mieć świadomość, że w błyszczącej tafli widzi samo siebie, to znaczy, że jego zdolności poznawcze rozwijają się prawidłowo. A czy kot rozpoznaje siebie w lustrze? I czy pies wie, że warczy na własne odbicie?
W 1970 roku dr Goerge Gullop, psycholog z Uniwersytetu w Tulane w Stanach Zjednoczonych, przeprowadził na zwierzętach test rozpoznawania się w lustrze (z j. ang.: mirror test lub mirror self-recognition test, czyli MSR), który określać miał poziom ich świadomości samych siebie. Okazuje się, że głównie u ssaków naczelnych jest ona rozwinięta na tyle, aby zwierzę wiedziało, że widzi swoje odbicie – dotyczy to ludzi, szympansów, orangutanów, goryli, delfinów, ork, słoni, czy… srok europejskich. Co ważne, każdy z tych gatunków używa wzroku jako głównego zmysłu poznawczego.
Dlatego też sprawa wygląda nieco inaczej w przypadku psów, które posługują się głównie węchem. Szczeniak widząc w lustrze postać innego psa próbuje szczekać, zaczepiać go, zachęcić do zabawy. Po chwili traci jednak zainteresowanie i od tej pory zwykle ignoruje swoje odbicie nie poświęcając mu żadnej uwagi. Dzieje się tak, ponieważ widząc je, nie czuje żadnego zapachu, tak jak ma to miejsce przy kontaktach z innymi psami. Z tego samego powodu, potrafi odróżnić zapach swojego moczu od moczu innych osobników, co – w pewnym sensie – także świadczy o jego rozwiniętej samoświadomości.
Podobnie koty – gdy są małe, wydaje im się, że w lustrze widać ich nowego towarzysza zabaw, ale nie widząc u niego zainteresowania wspólnymi harcami, szybko zaczynają go ignorować. Jeśli natomiast pierwszy kontakt mruczka z lustrem ma miejsce, gdy jest już dorosły, początkowo zachowuje rezerwę jak wobec obcego kota, a wkrótce – nie czując zapachów i nie widząc żadnych interakcji odbicia w lustrze – rozumieją, że tak naprawdę, nie ma tam nikogo.
