POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Owczarki pirenejskie w Polsce są rasą bardzo rzadką, a szkoda bo do bardzo dobre psy pracujące i sportowe.
POCHODZENIE
Francja
WYGLĄD
Mały, zwarty pies, niewiarygodnie aktywny i szybki; występuje w dwóch odmianach sierści - dłuższej, także na głowie, i niemal krótkiej, z gładką kufą; psy obydwu odmian mogą się rodzić w tym samym miocie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski, służbowy, ratowniczy i sportowy.
WYMAGANIA
Temperament owczarka pirenejskiego, ogromna pobudliwość i szybkość reakcji powodują, że nie nadaje się on do trzymania tylko jako pies do towarzystwa. Potrzebuje bardzo wiele ruchu i zajęcia, na co dzień sprawia wrażenie psa stale pobudzonego i niestrudzonego, wręcz nadaktywnego. Trzymanie go w mieście jest pomysłem ryzykownym, bo gdy nie ma dosyć zajęcia, staje się nieznośnie hałaśliwy i nerwowy. Doskonale sprawdza się w sportach, wymagających szybkości, jak agility i flyball. Pielęgnacja owczarka pirenejskiego, także w odmianie długowłosej, jest nieskomplikowana – jeśli ktoś tego nie lubi, może psa nie czesać wcale, bo tej rasie wolno wyglądać tak, jak wygląda w górach przy stadzie owiec. Ostatnio modne jest formowanie sierści na tylnej części ciała w cienkie sznurki, gdy już się uformują, sierścią nie trzeba się wcale zajmować.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- inteligencja
- aktywność
- chęć do pracy
- czujność
- szybkość reakcji
- dobry węch
ZDROWIE
Rasa jest stosunkowo nowa i mało jeszcze „rozpracowana” pod względem występujących u niej chorób. Wiadomo, że u owczarków pirenejskich występuje dysplazja stawów łokciowych (ED) i wrodzone zwichnięcie rzepki kolanowej, informacji o innych częstych chorobach brak.
WŁAŚCICIEL
Owczarek pirenejski nadaje się wyłącznie dla osób bardzo aktywnych, które poszukują psa do szkolenia i sportów. Niewychowany i niewybiegany będzie trudny do zniesienia. Jest doskonałym towarzyszem starszym dzieci (mogą z nim codziennie wyprawiać się na dłuższe wycieczki rowerowe), natomiast dla osób w podeszłym wieku będzie zbyt aktywny. Zresztą problem ten nie dotyczy tylko osób starszych. Żaden człowiek o spokojnym temperamencie nie wytrzyma z owczarkiem pirenejskim. Świetnie sprawdzają się one w agility, ale warto też zająć się poważniejszym szkoleniem, na przykład na psa ratowniczego. Psy te bez problemów dogadują się z innymi zwierzętami, natomiast wobec obcych ludzi są nieufne, czasem wręcz nieprzyjazne. W ogóle pies ten jest ciągle napięty i pobudliwy. Od małego trzeba hamować jego szczekliwość i zapewnić staranną socjalizację, bo bez niej będzie nerwowy, nawet histeryczny i płochliwy. Psy krótkowłose są podobno trochę spokojniejsze od długowłosych.
HISTORIA
Owczarek pirenejski, pochodzący prawdopodobnie od kudłatych psów z Tybetu, pozostawał zupełnie nieznany aż do roku 1893, kiedy referat o tej rasie przedstawił na zebraniu francuskiego towarzystwa zootechnicznego Pierre Megnin. Francuzi poznali te psy w czasie I Wojny Światowej, podczas której były one wykorzystywane na szeroką skalę w służbie łącznikowej i ratownictwie na polach bitew. Mówi się, że żadna inna psia rasa nie przelała tyle krwi w wojnie, co owczarki pirenejskie. W roku 1921 powstał pierwszy klub hodowców i wzorzec rasy, w którym oddzielnie opisano odmianę krótkowłosą. Owczarek pirenejski uznany został przez francuski związek kynologiczny w 1926 roku. W tym samym roku psy te pokazane zostały na największej wystawie w Paryżu. We Francji hodowla owczarków pirenejskich ma przede wszystkim na celu zachowanie i doskonalenie cech użytkowych psów, od których wymaga się zaliczenia prób pracy. Wiele owczarków pirenejskich wykorzystywanych jest nie tylko jako psy pasterskie, ale też ratownicze, tropiące i lawinowe. Poza Francją rasa ta nigdzie nie jest popularna, a hodują ją ludzie, zainteresowani przede wszystkim szkoleniem i pracą z psem. W Polsce owczarki pirenejskie są bardzo nieliczne.
