POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Pudle miniaturowe to urocze, pełne temperamentu psy rodzinne i reprezentacyjne.
POCHODZENIE
Francja
WYGLĄD
Elegancki, harmonijnie zbudowany pies o lekkim, tanecznym ruchu.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Pudel miniaturowy to pies o sporym temperamencie, wymaga dość dużo ruchu i zabawy, nie może być traktowany jak pies pokojowy, to znaczy taki, od którego niczego się nie wymaga, bo wtedy staje się nieznośnie hałaśliwy. Potrzebna jest mu wczesna socjalizacja, żeby nie reagował lękiem na wszystko, co obce. Nadaje się raczej do miasta, i do trzymania w domu, nie jest to w żadnym razie pies podwórzowy, a u psa trzymanego na wsi trudniej będzie utrzymać sierść. Ta decyduje o urodzie pudla, i wymaga sporo pielęgnacji – regularnego czesania i szczotkowania, i dość częstych kąpieli. Pudla trzeba regularnie strzyc, co lepiej będzie powierzyć kompetentnemu fryzjerowi, bo nie jest to zadanie łatwe; niestety, fachowe usługi nie są tanie. Za to szczotkowany i strzyżony pudel praktycznie nie gubi sierści. Miniaturom trzeba systematyczne czyścić zęby, bo kamień nazębny odkłada się u nich bardzo szybko.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- inteligencja
- chęć do nauki i pracy
- żywe i ciekawskie usposobienie
- silnie przywiązany do opiekuna
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
- energiczność
ZDROWIE
Pudle są rasą bardzo dobrze „rozpracowaną” pod względem występujących u nich chorób. U miniatur zdarza się choroba Legg-Calve-Perthesa (aseptyczna martwica główki kości udowej), wypadnięcie rzepki kolanowej i dysplazja stawów łokciowych. Spośród chorób oczu u pudli występuje postępujący zanik siatkówki (PRA), zaćma i wrodzone zwichnięcie soczewki. Częściej niż przeciętnie występuje u pudli miniaturowych padaczka. Specyficzną dla pudli chorobą jest młodzieńcza niewydolność nerek; jest ona dziedziczna, i spowodowana przez gen recesywny.
WŁAŚCICIEL
Miniaturowy pudel to doskonały pies do towarzystwa w mieście ; jeśli strzyżony jest na sposób wystawowy, to jego właściciele nie mogą bać się posądzenia o ekscentryczność….. Pies ten ma bujny temperament, jest dość pobudliwy, a niewłaściwie traktowany i niewychowany może być okropnym histerykiem. Pudla można z powodzeniem szkolić, zarówno w tradycyjnej pracy węchowej i posłuszeństwie, jak i w różnych psich sportach. Nadaje się dla osób starszych i dla podrośniętych, łagodnych dzieci. Traktowany jak „normalny pies”, a nie maskotka, jest jednym z najlepszych psów do towarzystwa, jakiego można sobie wyobrazić. Bez problemów dogaduje się z innymi zwierzętami, trzymanymi w domu.
HISTORIA
Uznany za rasę francuską, pudel jest potomkiem dawnych psów aportujących z wody, którym najbardziej klasycznym przedstawicielem jest barbet. Niektórzy przypisują mu jednak pochodzenie niemieckie; w każdym razie zarówno nazwa niemiecka (a za nią angielska), jak i francuska, odnoszą się do oryginalnej użytkowości tych psów – aportowania strzelonego ptactwa z wody. Nawet ich dzisiejsza, często wyśmiewana fryzura, jest pamiątką po dawnej użytkowości, bo tak właśnie strzyżone były psy wodne. Popularne jako psy domowe stały się pudle po Rewolucji Francuskiej i wtedy właśnie rozpoczęło się ich stopniowe zmniejszanie – z psów, sięgających nawet i 70 cm, poprzez selektywną hodowlę, a zapewne też kojarzenia z psami z grupy biszonów. Pudle często towarzyszyły wędrownym trupom kuglarzy i cyrkom, budząc powszechny podziw swą inteligencją i zmyślnością. Pierwsze kluby hodowców pudli powstały w Niemczech ( wzorzec rasy powstał tam w roku 1880) i we Francji, ale z czasem ton hodowli zaczęli nadawać Anglicy, Skandynawowie i Amerykanie. Szczyty popularności pudli na kontynencie europejskim przypadł na lata 60. i 70. zeszłego wieku; dzisiaj mocno ona przygasła; w Polsce jest podobnie, ale akurat pudli miniaturowej jest stosunkowo najwięcej (co nie znaczy, że dużo).
