POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Efektownie wyglądające szczenięta tej rasy często wykorzystuje się jako psich modeli. Ich ciekawy wygląd przyciąga rzesze nabywców nie znających charakteru i potrzeb tej rasy, którym nie tak łatwo jest sprostać.
POCHODZENIE
Chiny / USA
WYGLĄD
Średniej wielkości, zwarty pies, o charakterystycznej kufie hipopotama, pomarszczonej skórze na głowie i fałdach na karku.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący i do walk.
WYMAGANIA
Shar pei to twardy pies, nadający się do rozmaitych warunków, zarówno na wieś, jak i do miasta. Jest dobrym stróżem, nie wymaga wielu spacerów, co i dobrze, bo jest z natury agresywny wobec psów, i nie jest szczególnie karny. Potrzebuje starannej socjalizacji, aby jako tako tolerował inne psy. Nie jest to pies szczególnie zabawowy, ale bardzo oddany właścicielowi, przywiązany i czuły, wobec obcych obojętny . Choć włos ma krótki, to jednak wymaga sporo pielęgnacji, zwłaszcza, gdy ma bardzo dużo skóry (co nie jest zgodne z wzorcem rasy). Psa trzeba szczotkować miękką szczotką (gubi sporo włosa, który działa dość silnie alergizująco), no i sprawdzać, czy ze skórą, oczami i uszami wszystko w porządku.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- towarzyskość
- czujność
- popęd obronny
- przywiązanie do właściciela
ZDROWIE
Shar pei to rasa niezbyt zdrowa, i żyjąca krótko, na ogół mniej, niż 10 lat. Częstą przyczyną śmierci jest skręt żołądka – ryzyko jego wystąpienia można zmniejszyć, karmiąc psa małymi porcjami, częściej, niż raz dziennie, i zapewniając mu zupełny spokój po każdym posiłku. Inną chorobą, niespecyficzną rasowo, jest dysplazja stawów biodrowych. Luźna, pofałdowana skóra shar pei, jest przyczyną częstych kłopotów skórnych i z oczami. Psy tej rasy często mają entropion, a zmarszczki potrafią wręcz całkowicie zakryć oczy. Problemy skórne to atopia – zapalenie skóry na tle alergicznym, pierwotny łojotok, i występująca tylko u tej rasy śluzowatość skóry w postaci pęcherzykowatej lub rozlanej; nie jest groźna dla życia, a leczenia wymagają tylko ewentualne zakażenia wtórne. U shar pei zdarza się przerost warg i dziąseł, skutkiem czego pies nie jest w stanie zamykać pyska bez ranienia go, i konieczna jest interwencja chirurgiczna. Inne specyficzne dla tej rasy choroby to rodzinna gorączka shar pei choroba autoimmunologiczna, uwarunkowana pojedynczym genem recesywnym, i będąca jej skutkiem amyloidoza nerek, prowadząca do białkomoczu i niewydolności nerek.
WŁAŚCICIEL
Właściciel shar pei musi być człowiekiem konsekwentnym, zrównoważonym i spokojnym, bo shar pei jest spokojny, ale uparty i ma swoje zdanie, nie lubi zamieszania. Nie jest to pies do szkolenia i sportów, trzeba uszanować jego niezależność i orientalny dystans do rzeczywistości. Wobec dzieci jest cierpliwy, ale są dla niego trochę zbyt żywiołowe. Nadaje się dla osób starszych.
HISTORIA
Shar pei (co w swobodnym tłumaczeniu znaczy „pies o sierści jak piasek”) to bardzo stara rasa, pochodząca z chińskiej prowincji Kwantung, znana przynajmniej od roku 200 p.n.e., bo z tego właśnie okresu pochodzą figurki, przedstawiające psy o takim wyglądzie. Jest zapewne spokrewniony z chow chow (cechą wspólną i wyjątkową obydwu ras jest niebieski język), ale i z mastyfem tybetańskim i prymitywnymi psami Dalekiego Wschodu. Shar pei był psem wiejskim, zarówno pomocnikiem w polowaniu, jak stróżem, a w nowszych czasach stał się psem do walk, popularnym zwłaszcza w okolicach Kantonu. Po Rewolucji, tak, jak i inne psy w Chinach, tak i te niemal wyginęły, przetrwały tylko na Tajwanie i w Hongkongu. To właśnie Kennel Club w Hongkongu opracował w roku 1966 wzorzec rasy, ale nie wiadomo, jak potoczyłyby się jej losy, gdyby nie apel, nadesłany w 1973 do prasy kynologicznej w USA przez jednego z ostatnich już hodowców shar pei, wzywający do ich ratowania. Amerykańscy entuzjaści otworzyli swe serca (i portfele), sprowadzając kilkanaście psów z Hongkongu, stały się one niemal sensacją, a szczenięta z pierwszych amerykańskich miotów osiągały zawrotne ceny. Jak to często bywa, niezwykłe i frapujące nabywców cechy rasy zostały doprowadzone do przesady, zwłaszcza skóra stała się niezwykle pomarszczona i luźna, przez co psy miały zarośnięte oczy, i ciągłe problemy dermatologiczne. Dzisiaj wzorzec rasy wzywa do umiarkowania, niemniej jednak shar pei ma reputację rasy niezdrowej. W Polsce psy te hodowane są od kilkunastu lat.
