POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Znane z cyrkowych sztuczek pudle są wspaniałymi, pełnowartościowymi psami o doskonałym charakterze i pięknym wyglądzie. Obecny „brak mody” na pudle jest zatem trudny do zrozumienia, bo są to jedne z najlepszych psów do towarzystwa w warunkach miejskich. Duża odmiana wykorzystywana była nawet w policji jako psy służbowe.
POCHODZENIE
Francja
WYGLĄD
Elegancki, harmonijnie zbudowany pies o lekkim, tanecznym ruchu.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski, dzisiaj głównie do towarzystwa, obronny, służbowy i sportowy.
WYMAGANIA
Duży pudel to pies pełen temperamentu, o cechach stróża i obrońcy. Wymaga sporo ruchu i zabawy, nie może być traktowany jak pies pokojowy. Nadaje się raczej do miasta, i do trzymania w domu, nie jest to w żadnym razie pies podwórzowy, a u psa trzymanego na wsi trudniej będzie utrzymać sierść. Ta decyduje o urodzie pudla, i wymaga sporo pielęgnacji – regularnego czesania i szczotkowania, i dość częstych kąpieli. Pudla trzeba regularnie strzyc, co lepiej będzie powierzyć kompetentnemu fryzjerowi, bo nie jest to zadanie łatwe; niestety, fachowe usługi nie są tanie. Za to pudel praktycznie nie gubi sierści. W tej odmianie wzrostu pudel jest psem dość ekskluzywnym, a dla dobrego stanu sierści konieczne jest też dobre karmienie psa.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- inteligencja
- czujność
- brak agresji
- radosny temperament
- silne przywiązanie do właściciela
- otwartość
- łatwość i szybkość uczenia się
- posłuszeństwo
- czułość
- chęć do zabawy
- umiłowanie ruchu
- łatwość przystosowywania się do zmienny warunków otocznia
- popęd do obrony
- odwaga
ZDROWIE
Pudle są rasą bardzo dobrze „rozpracowaną” pod względem występujących u nich chorób. U dużych zdarza się dysplazja stawów biodrowych (HD) i zagrażający życiu skręt żołądka – ryzyko jego wystąpienia można ograniczyć, zapewniając psu całkowity spokój przez co najmniej godzinę po posiłku. Spośród chorób oczu u pudli występuje postępujący zanik siatkówki (PRA), zaćma i wrodzone zwichnięcie soczewki. Stosunkowo częstą chorobą skóry pudli jest zapalenie gruczołów łojowych; w przypadku tej rasy podejrzewa się, że jest ono uwarunkowane genetycznie. Objawy (wyłysienie) pojawiają się na kufie, uszach i szyi. Skóra i włos stają się tłuste. Specyficzną dla pudli chorobą jest młodzieńcza niewydolność nerek; jest ona dziedziczna, i spowodowana przez gen recesywny.
WŁAŚCICIEL
Duży pudel to doskonały pies do towarzystwa dla tych, którzy chcą mieć w domu psa większego, ale nie pracującego; jeśli pies strzyżony jest na sposób wystawowy, to jego właściciele nie mogą bać się posądzenia o ekscentryczność. Pies ten ma bujny temperament, jest dość pobudliwy, a niewłaściwie traktowany może być trochę histeryczny. Dużego pudla można z powodzeniem szkolić, zarówno w tradycyjnej pracy węchowej, a nawet obrończej, jak i w różnych psich sportach. Nie nadaje się on dla osób starszych, bo ma zbyt wiele temperamentu, i nienadzwyczajnie nadaje się do dzieci. Sprawdza się w roli stróża i obrońcy.
HISTORIA
Uznany za rasę francuską, pudel jest potomkiem dawnych psów aportujących z wody, którym najbardziej klasycznym przedstawicielem jest barbet. Niektórzy przypisują mu jednak pochodzenie niemieckie; w każdym razie zarówno nazwa niemiecka (a za nią angielska), jak i francuska, odnoszą się do oryginalnej użytkowości tych psów – aportowania strzelonego ptactwa z wody. Nawet ich dzisiejsza, często wyśmiewana fryzura, jest pamiątką po dawnej użytkowości, bo tak właśnie strzyżone były psy wodne. Popularne jako psy domowe stały się pudle po Rewolucji Francuskiej , i wtedy właśnie rozpoczęło się ich stopniowe zmniejszanie – z psów, sięgających nawet i 70 cm, poprzez selektywną hodowlę, a zapewne też kojarzenia z psami z grupy biszonów. Pudle często towarzyszyły wędrownym trupom kuglarzy i cyrkom, budząc powszechny podziw swą inteligencją i zmyślnością. Pierwsze kluby hodowców pudli powstały w Niemczech ( wzorzec rasy powstał tam w roku 1880) i we Francji, ale z czasem ton hodowli zaczęli nadawać Anglicy, Skandynawowie i Amerykanie. Szczyty popularności pudli na kontynencie europejskim przypadł na lata 60te i 70te zeszłego wieku; dzisiaj mocno ona przygasła, choć nie ma po temu żadnych powodów.
