Każdy pupil w podeszłym wieku zasługuje na godną, pełną troski starość. Szczególnie ważne jest to w przypadku seniora sportowca, który przez lata poddawany był intensywnym treningom, którym bardzo często towarzyszył stres.
Źródło: Shutterstock
Poziom „zniszczenia” układu ruchu jest kwestią bardzo subiektywną i osobniczą, jednakże moment ten jest dobrze zauważalny dla właściciela. Istnieją tutaj również pewne zależności: psy ras małych żyją dłużej niż przedstawiciele ras większych. Zwierzęta otyłe żyją również krócej niż zwierzęta z prawidłową masą ciała. Niewątpliwie starzenie się wszystkich czworonogów jest przyśpieszone pod wpływem stresu, czynników środowiskowych, genetycznych, nieprawidłowej diety i źle dobranej aktywności fizycznej.
Nasz starszy psi sportowiec narażony jest przede wszystkim na bóle związane z procesami zwyrodnieniowymi w obrębie kręgosłupa i stawów. Objawy negatywnych, postępujących zmian w obrębie kręgosłupa są dobrze widoczne szczególnie rano. Pies wolno wstaje, ma problemy z rozciąganiem się (bardzo często odruch ten całkowicie zanika z wiekiem). Wraz z wiekiem kości i mięśnie zaczynają zanikać, efektem tego jest stopniowa utrata masy kostnej i mięśniowej. Zmianom w obrębie struktur mięśniowych towarzyszą zawsze zaburzenia biochemiczne. Dane statystyczne podają, że najczęstszą chorobą dotykającą układ mięśniowo-szkieletowy jest osteoarthritis, czyli choroba zwyrodnieniowa stawów. Ta jednostka chorobowa powoduje wystąpienie bólu, dyskomfortu, sztywności stawów oraz ogranicza ruchomość stawów. Choroba szczególnie dotyka stawy biodrowe i łokciowe. Psy wyścigowe szczególnie często chorują na zwyrodnienia stawów kości nadgarstka. Kolejną ważna grupą schorzeń u starszych sportowców są choroby kręgosłupa, które najczęściej dają objawy ze strony układu nerwowego. Do najważniejszych chorób należą choroby krążków międzykręgowych i mielopatia zwyrodnieniowa. Psi sportowcy w podeszłym wieku chorują również szczególnie często na kardiomiopatię – chorobę mięśnia sercowego. Oczywiście wszelkie złamania u starszych psów goją się zdecydowanie trudniej i dłużej ponieważ proces tworzenia kostniny jest upośledzony.
Błędne koło – tego najbardziej należy się obawiać. Mianowicie – większość właścicieli wyznaje zasadę, iż im pies starszy tym mniej aktywności fizycznej potrzebuje. Jest to niestety bardzo błędne myślenie. Im mniej pies chodzi, tym utrata masy mięśniowej jest większa, a struktury takie jak więzadła i ścięgna są osłabione. Dlatego też należy aktywizować nasze psy do regularnego ruchu. Wskazane są długie spacery, umiarkowany bieg przy rowerze (jeśli nie ma zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych) i oczywiście wszelkiego rodzaju pływanie.
Dieta seniora powinna być bogata w nienasycone kwasy tłuszczowe, glukozaminę, chondroitynę i witaminy odpowiadające za walkę z wolnymi rodnikami. Powinniśmy zadbać również aby nasz były sportowiec zachował sprawność intelektualną, dlatego też warto podczas zabaw i spacerów utrwalać poznane kiedyś komendy i ćwiczenia.
