POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Golden retriever to jedna z najpopularniejszych obecnie na świecie, jak i w naszym kraju rasa. Swą popularność zawdzięcza przede wszystkim pogodnemu usposobieniu, które czyni z goldena idealnego psa rodzinnego.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Mocny, krzepki pies o łagodnym wyrazie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski – aporter , dziś przede wszystkim bardzo popularny pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Golden retriever jest psem łagodnym i doskonale opanowanym, pozbawionym agresji, i zawsze w dobrym humorze. Doskonale przystosowuje się do życia w najrozmaitszych warunkach, ale zawsze wdzięczny będzie za więcej niż trochę ruchu, a jeszcze lepiej – jakieś zajęcie. Uwielbia aportowanie (może być przez to nawet trochę męczący, bo nigdy mu się ono nie znudzi) i wodę; kąpiel, bez względu na pogodę, jest jego ulubioną rozrywką. Jest niewybredny i odznacza się wilczym apetytem, mówiąc wprost, jest wręcz żarłoczny, toteż należy pilnować, aby nie utył. Sierść jest łatwa w pielęgnacji, wystarczy ją regularnie szczotkować.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- przyjacielskość
- łagodność
- spokojny, ale nie flegmatyczny charakter
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
- brak agresji
- chęć do nauki
- łatwość w szkoleniu
ZDROWIE
Ze względu na swą liczebność goldeny są jedną z najdokładniej przebadanych ras. Występuje u nich dysplazja stawów biodrowych, zaćma i PRA (wykrywana testem genetycznym). Chorobą niegroźną, ale nieprzyjemną jest „rybia łuska”, rodzaj uporczywego łupieżu, spowodowanego nadmiernym rogowaceniem naskórka. Zdarza się padaczka i niedomykanie zastawki serca. Nową, bardzo groźną chorobą jest SAN – ataktyczna neuropatia, opisana w Skandynawii, a spowodowana mutacją w DNA mitochondrialnym. Objawia się w wieku szczenięcym – chore psy nie mogą utrzymać postawy i poruszają się z trudnością. Badanie histopatologiczne ujawnia degenerację układu nerwowego. Choroba nie reaguje na leczenie, i chory pies musi być uśpiony.
WŁAŚCICIEL
Golden jest właściwie psem dla każdego, i do każdych warunków, do miasta i na wieś. Nadaje się zarówno dla dzieci (jest też świetnym psem terapeutycznym w przypadku rozmaitych dysfunkcji), jak i dla osób starszych, byle tylko w miarę aktywnych. Najlepiej, aby właściciel zapewnił psu nie tylko ruch i zabawę (goldeny są maniakami aportowania!), ale jeszcze jakieś zajęcie, niekoniecznie traktowane zawodowo, ale dla rozrywki – tropienie, szkolenie w zakresie posłuszeństwa, pracę psa terapeutycznego. Jednego z pewnością nie należy od niego oczekiwać – pracy stróża i obrońcy, bo pies ten nawet i włamywacza powita radośnie i wylewnie! Uwaga: ponieważ są to psy łakome i maniacy aportowania, może się u nich przejawiać agresja na tle posiadania; na jej najmniejsze objawy trzeba reagować bardzo stanowczo!
HISTORIA
W Anglii, inaczej niż na Kontynencie, psy do polowania odznaczały się daleko posuniętą specjalizacją. Retrievery wyhodowano, jak sama nazwa wskazuje, wyłącznie do aportowania strzelonego ptactwa, tak z lądu, jak i z wody. Wiadomo, że do powstania retrievera o złocistej maści przyczyniły się nieistniejące już dzisiaj tweed water spaniele i małe nowofundlandy, a „ojcem” rasy był lord Tweedmouth z Invernessshire w Szkocji. Zapiski prowadzone przez jego łowczych w latach 1865 – 1890 pozwalają dość dokładnie prześledzić jej rozwój. Wszystko zaczęło się od zakupionego w roku 1865 psa o imieniu Nous. Podobny już do dzisiejszego golden retrievera w latach 1866-67 kojarzony był z suką tweed water spaniela, Belle. Złocistej maści szczenięta z tych skojarzeń dały podstawę do dalszej hodowli, w której wykorzystano jeszcze irlandzkiego setera, a być może też bloodhounda. Złote retrievery stały się szerzej znane pod koniec XIX wieku, a w roku 1904 roku pies tej rasy po raz pierwszy wygrał konkurs retrieverów. W 1908 psy te zadebiutowały na wystawie w Crystal Palace, jeszcze jako odmiana barwna retrieverów prostowłosych (flat coated). Obecną nazwę nadano im w pięć lat później. Jeszcze w końcu XIX wieku psy te zainteresowały myśliwych amerykańskich. Dziś złote retrievery są tam niezwykle popularne, ale wyglądają wyraźnie inaczej, niż ich brytyjscy kuzyni – są większe i ciemno umaszczone, podczas gdy w ojczyźnie rasy preferuje się psy maści nie tyle złotej, co kremowej. Jako psy do towarzystwa goldeny zyskały popularność dopiero po II Wojnie Światowej. Dziś są jedną z najliczniej hodowanych ras na całym świecie. W Polsce znane od lat 80. zeszłego wieku. Pojętność, karność i opanowanie czynią z nich nie tylko świetne psy do towarzystwa, ale i do pracy w ratownictwie, służbach celnych i bezpieczeństwa, przewodników niewidomych i psów terapeutycznych.
