POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Gończy polski jest psem myśliwskim do polowania na grubą zwierzynę, zwłaszcza na dziki, na terenach górskich także na lisy i zające. Wyróżnia się melodyjnym głosem, bardzo zróżnicowanym w brzmieniu u poszczególnych osobników. Dziś jednak wiele tych psów trzymanych jest do towarzystwa.
POCHODZENIE
Polska
WYGLĄD
Pies lekki, sprężysty, o prostokątnej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Gończy pies myśliwski, dziś także do towarzystwa.
WYMAGANIA
Pomysł trzymania gończego jako miejskiego psa do towarzystwa jest dość ryzykowny. Jest to pies bardzo aktywny, i dość cięty. Potrzebuje dużo ruchu, a wybieganie go w warunkach miejskich nie jest łatwe, bo jest bardzo samodzielny, i gdy poniesie go pasja łowiecka, nie zawsze wróci na wołanie. Najlepiej, aby spełniał się w swej pracy. Jest bardzo odporny, znosi każdą pogodę, nawet tęgi mróz, i wystarczy mu dość skromne pożywienie – ma przy tym nadzwyczajny apetyt, i zjada wszystko, toteż pozbawiony ruchu szybko tyje. Nie wymaga żadnej szczególnej pielęgnacji, z wyjątkiem kontroli stanu uszu i czyszczenia ich w miarę potrzeby.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- łagodność
- odwaga
- zrównoważony charakter
- chęć do szkolenia
- energiczność
- umiłowanie ruchu
- instynkt łowiecki
- wytrzymałość w pracy
- czułość względem rodziny
- przywiązanie do właściciela
ZDROWIE
Jest to ras jeszcze pierwotna, zdrowa, odporna i długowieczna. Nie zebrano wystarczających danych o chorobach dziedzicznych, które mogą u niej występować. Jak na razie potwierdza się częstsze niż przeciętnie występowanie padaczki, a poza tym dysplazję stawów biodrowych i entropion (uwarunkowane dziedzicznie podwinięcie dolnej powieki do środka gałki ocznej, co powoduje jej stałe podrażnienie).
WŁAŚCICIEL
Najlepszym właścicielem dla gończego polskiego będzie myśliwy, a jeśli nie, to przynajmniej ktoś, dysponujący większym terenem. Pies ten bowiem, inaczej niż większość gończych, jest dobrym, nieufnym wobec obcym stróżem. Jeśli ktoś, nie polując, zdecyduje się na posiadanie gończego polskiego, to musi mu poświęcić naprawdę dużo czasu. Pies ten nie nadaje się ani dla dzieci, ani dla osób starszych, nie zajmujących się polowaniem. Od małego trzeba go uczyć karności i przychodzenia na wołanie.
HISTORIA
Średniowieczne Królestwo Polski i Litwy w większości pokryte było puszczami. Znalezienie i osaczenie dzikiej zwierzyny w rozległych, pierwotnych kompleksach leśnych było bez pomocy psa praktycznie niemożliwe. Z powodu braku przekazów pisemnych nie wiemy, z jakimi psami polowali nasi przodkowie do końca XII wieku. Od XIII stulecia natomiast na ziemiach rdzennie polskich pojawiają się gończe zachodnie typu psa św. Huberta, a na wschodnich rubieżach - gończe wschodnie. Pierwsze, wiarygodne opisy eksterieru polskich psów gończych pochodzą z XIX wieku. Walerian Kozłowski w wydanym w roku 1821 drugim tomie Dziennika Nauk Leśnych i Myśliwskich „Sylwan” wyróżnił ogara i gończego. Według autora „niewiele różni się on od ogara co do powierzchowności; jest o kilka calów niższy, włosa czarnego i pięknie zbudowany; uszy ma długie i znaki podżare. Głos jego mocny ze szczególnym zacięciem; bardziej jest pojętny niż ogar, przywiązańszy do człowieka i ochędożny”. Polowania z gończymi przetrwały na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej do odzyskania niepodległości. Polowano z nimi również w okresie międzywojennym, zwłaszcza na kresach wschodnich i w górach. Na Podkarpaciu polował z nimi od najmłodszych lat Józef Pawłusiewicz. W latach 50. gończe polskie jako „psy Pawłusiewicza” zostały zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce jako hodowla eksperymentalna w rasie „ogar polski”, ale po opracowaniu wzorca ogara polskiego na podstawie psów Kartawika, gończe polskie znalazły się poza nim. Dopiero w październiku 1984 roku powstał wzorzec gończego polskiego.
