POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Budzący respekt harmonią i siłą pies myśliwski stworzony do polowania na pumy. Dogi te z powodzeniem wykorzystywane są jako psy służbowe, a nawet jako ratownicze ze względu na swój dobry węch.
POCHODZENIE
Argentyna
WYGLĄD
Duży, harmonijny i doskonale umięśniony pies o posągowej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski na grubą zwierzynę.
WYMAGANIA
Dog argentyński jest z pewnością psem trudnym. Jego wychowaniu nie każdy sprosta. Jest aktywny, pobudliwy i agresywny, a silny instynkt łowiecki skłania go do ucieczek na samodzielne wyprawy. Nie nadaje się do trzymania w mieście, jest na to zbyt dynamiczny. Spacery z nim są ryzykowne, bo zwykle jest napastliwy wobec innych psów i napotkanych zwierząt. Pokazywane przez hodowców amerykańskich zdjęcia z wypraw na dziki sprawiają dość przerażające wrażenie. Może być stróżem większej, dobrze ogrodzonej posiadłości (wysokie ogrodzenie jest konieczne, bo dogo doskonale skacze). Zupełnie nie nadaje się do trzymania z innymi zwierzętami. Sierść nie wymaga żadnej pielęgnacji, pies gubi jej trochę stale. W naszym kimacie nie powinien być trzymany zimą na dworze. Większość dogów argentyńskich ślini się dosyć mocno.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- opanowanie
- siła
- zrównoważony charakter
- przywiązanie do właściciela
- inteligencja i pojętność
- chęć do pracy i szkolenia
- odwaga
- aktywność
- umiłowanie ruchu
ZDROWIE
Rasom, które złożyły się na jego powstanie, zawdzięcza dog argentyński kilka chorób występujących w populacji dość często. Jak pokazują dane amerykańskie, dysplazja stawów biodrowych (HD) występuje u ponad 30% dogów. Inne choroby układu kostno-szkieletowego to dysplazja stawu łokciowego, osteochondroza i młodzieńcze zapalenie kości. Po bull terierach odziedziczyły dogi argentyńskie wrodzoną głuchotę – może być ona jedno- lub obustronna. Jak wszystkie psy białe, tak i te cierpią na rozmaite uczulenia i zapalenia skóry.
WŁAŚCICIEL
Przed nabyciem doga argentyńskiego należy zadać sobie pytanie, czy na pewno mamy ochotę na tak trudne wyzwanie. Najgorsze, gdy pies ten trafi w ręce właściciela typu macho, bo wtedy może być naprawdę niebezpieczny. Idealny właściciel to człowiek spokojny, o bardzo silnej, dominującej osobowości, który będzie w stanie utrzymać doga argentyńskiego pod kontrolą. Najlepiej, aby miał on wcześniejsze doświadczenia w wychowywaniu psów o silnych charakterach. Dog argentyński zupełnie nie nadaje się do dzieci, jest na to zbyt szybki w reakcjach i może zareagować agresywnie przez zwykłe nieporozumienie. Z tego samego powodu nie nadaje się dla osób starszych, a szczerze mówiąc – dla żadnej przeciętnej rodziny.
HISTORIA
Dog argentyński jest produktem najrozmaitszych krzyżówek dokonywanych przez argentyńskiego lekarza - Antonio Nores Martineza - na początku zeszłego wieku. Celem było uzyskanie psa myśliwskiego na grubą zwierzynę, a rasę wyjściową stanowiły nieznane bliżej molosy, nazywane „dogami z Cordoby”. Doktor Martinez (a później jego brat Augustin i synowie) kojarzyli je z dogami niemieckimi, dogami z Bordeaux, bull terierami, buldogami, wilczarzami irlandzkimi, pointerami, dużymi psami pirenejskimi i Bóg wie czym jeszcze. Uzyskane „dogi argentyńskie” okazały się nie tylko dobrymi psami myśliwskimi, ale także obrońcami i skutecznymi uczestnikami walk psów. O skali całego przedsięwzięcia świadczyć może fakt, że w latach 1954 – 1978 panowie Martinez wpisali do prowadzonych przez siebie ksiąg hodowlanych 1031 szczeniąt. Uznanie nowej rasy nastąpiło w roku 1964, a w rok później dużą grupę dogów argentyńskich pokazano na wystawie w Buenos Aires. Wcześniej, już w roku 1960, sprowadzono je do Europy, ale poza Włochami i Hiszpanią nie zyskały większej popularności. Rasa ma opinie trudnej i agresywnej, w niektórych krajach posiadanie doga argentyńskiego wymaga specjalnego zezwolenia. W Polsce psy te hodowane są od dwudziestu lat, pozostają jednak nieliczne.
