POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Popularność dobermana nie dorównuje dzisiaj tej sprzed dwudziestu lat i słusznie, bo to pies zdecydowanie nie dla każdego.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies więcej niż średniej wielkości, mocny, dobrze umięśniony pies o niemal kwadratowej sylwetce i eleganckich liniach.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies obronny i stróżujący.
WYMAGANIA
Napisać, że doberman jest psem aktywnym to mało – jest to wulkan energii, którą koniecznie trzeba ująć w karby, najlepiej poprzez szkolenie psa. Doberman znudzony, nieułożony, pozostawiony samopas staje się psem niszczycielskim, nieznośnie hałaśliwym i groźnym, bo jest nie tylko z natury dość ostry, ale do tego jeszcze bardzo pobudliwy. Jest bardzo dobrym, nieprzekupny stróżem, tyle tylko, że w naszym klimacie może tę pracę wykonywać tylko od jesieni do wiosny. Później nie można go zostawiać na dłużej na podwórzu, bo marznie. Po odpowiednim, profesjonalnym wyszkoleniu będzie doskonałym obrońcą. Poza tym, że potrzebny mu „ciepły kąt”, doberman jest psem mało wymagającym i nie potrzebuje praktycznie żadnej pielęgnacji - okazjonalne szczotkowanie miękką szczotką da sierści piękny połysk. Najlepiej, aby był jedynym zwierzęciem w domu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- zrównoważony i silny charakter
- umiłowanie ruchu
- silne przywiązanie do rodziny
- chętny do szkolenia
ZDROWIE
Spośród chorób, występujących u wielu ras, u dobermanów zdarza się dysplazja stawów biodrowych, niedoczynność tarczycy, choroba von Willebranda (zaburzenia krzepnięcia krwi) i – rzadziej – postępujący zanik siatkówki. Jest jednak jeszcze parę chorób, uwarunkowanych genetycznie, które wydają się być bardziej specyficzne dla dobermanów. Kardiomiopatia rozstrzeniowa to śmiertelna choroba serca; u dobermanów jest ona dziedziczna. Inną typową dla rasy, i dość często występującą chorobą, jest zespół Wobblera, w którym dochodzi do ścieśnienia kręgów, skutkiem czego jest rozchwianie akcji kończyn, a w końcu całkowity paraliż. Można próbować leczenia operacyjnego, ale jego skuteczność jest dość wątpliwa.
WŁAŚCICIEL
Doberman nie jest psem dla początkujących. Do właściwego wychowania niezbędne jest doświadczenie z innymi, łatwiejszymi psami. Doberman potrzebuje nie tylko dużo ruchu, ale także szkolenia i zajęcia, a więc trzeba mu poświęcić dużo czasu, także na wczesną socjalizację. Jego właściciel powinien być człowiekiem doskonale zrównoważonym, który nie dopuści do tego, by pies stał się nerwowy i kąśliwy. Wszelkie błędy wychowawcze przyniosą u dobermana bardzo poważne konsekwencje, z nieopanowaną agresją włącznie. Nie nadaje się ani dla dzieci, ani dla osób starszych.
HISTORIA
Dzisiejszy doberman powstał w drugiej połowie XIX wieku dzięki staraniom kilku niemieckich hodowców, a raczej handlarzy psami z okolic miasta Apolda w Turyngii. Nie wiadomo dokładnie jaki był przepis na utworzenie nowej rasy, na którą złożyły się zarówno owczarki, jak i psy rzeźnickie w typie rottweilerów i pinczery. Główna zasługa przypada niejakiemu Fryderykowi Dobermannowi, niezwykle pracowitemu mieszkańcowi Apoldy, który był w tym mieście komornikiem, nocnym stróżem i hyclem. W pracy potrzebował ostrego psa, takie więc hodował w swej rakarni i sprzedawał wszystkim, którzy potrzebowali ciętego obrońcy i stróża. Na wystawie psy te pokazane zostały po raz pierwszy w Erfurcie w roku 1897; nie wyglądały jeszcze wtedy tak elegancko jak dzisiejsze dobermany - ich elegancki wygląd jest skutkiem późniejszych kojarzeń z dużymi manchester terierami, a być może także z greyhoundami, czego skutkiem jest także bardzo krótka sierść bez podszerstka. W okresie międzywojennym kpiono nawet, że dawne, krępe psy Dobermanna zmieniły się w coś w stylu gazeli. Dzisiaj na powrót doberman jest psem krzepkim i mocnym, ale jako pies służbowy ma jedną zasadniczą wadę - szybko marznie. W hodowli tej rasy ciągle jeszcze zwraca się uwagę na cechy użytkowe, w tym umiejętność obrony i ataku. Wprowadzony w większości krajów europejskich zakaz cięcia uszu i ogonów wyraźnie zaszkodził tej rasie; rzeczywiście, doberman z wiszącymi uszami i długim ogonem sporo traci na wyglądzie. Dobermany zdobyły dużą popularność w USA, gdzie hodowane są także w umaszczeniu błękitnym, beżowym (izabela), a nawet... białym. W Polsce znane już w okresie międzywojennym, najliczniej hodowane pod koniec zeszłego wieku, dzisiaj niezbyt popularne.
