POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Do popularności tej rasy przyczyniła się bajka Walt'a Disney'a "101 dalmatyńczyków" po wyemitowaniu której nastała moda na tę rasę. Całe szczęście lata popularności dalmatyńczyki mają już za sobą, ponieważ te oryginalnie wyglądające psy są wymagające, a moda wyraźnie im nie posłużyła, przyczyniają się do "produkowania" nie najlepszej "jakości" szczeniąt.
POCHODZENIE
Chorwacja
WYGLĄD
Elegancki, mocny, dobrze umięśniony pies prostokątnego formatu.
UŻYTECZNOŚĆ
Kiedyś pies myśliwski, później powozowy i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Dalmatyńczyk to pies bardzo aktywny, samodzielny, uparty, który stawia swemu właścicielowi wysokie wymagania. Musi mieć bardzo dużo ruchu, a przy tym nie jest szczególnie karny, toteż od małego trzeba go uczyć przychodzenia na komendy. Niewybiegany dalmatyńczyk jest psem nieznośnym, hałaśliwym i niszczycielskim. Pomocą w szkoleniu jest nieopanowany apetyt dalmatyńczyka; psy te są tak żarłoczne, że trudno je utrzymać w prawidłowej kondycji. Najlepiej będzie czuł się na wsi; w mieście trzeba mieć niedaleko duży park, w którym pies może biegać swobodnie. Sierść nie wymaga pielęgnacji, ale za to dalmatyńczyki gubią ją niemal stale.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- przyjacielskość
- łagodność
- zrównoważony charakter
- towarzyskość względem rodziny
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
- zamiłowanie do ruchu
- chęć do szkolenia
ZDROWIE
Dalmatyńczyk jest psem odpornym, długowiecznym, i niemal niezniszczalnym. Nie występuje u tej rasy ani dysplazja stawów biodrowych, ani choroby oczu. Występuje natomiast wrodzona głuchota (jednostronna nawet u 20% psów); głuchota jednostronna jest dość trudna do zauważenia i nie przeszkadza psu w istotnym stopniu w normalnym życiu. Natomiast przy głuchocie obustronnej jedynym rozwiązaniem jest sprawienie sobie drugiego psa, który dla głuchego będzie przewodnikiem. Występowanie głuchoty potwierdza test Baera. Częstą przypadłością dalmatyńczyków jest powstawanie kamieni w pęcherzu moczowym; aby nie dopuścić do ich powstawania, wskazane jest częste badanie moczu na obecność kryształów. W razie ich stwierdzenia należy zastosować specjalną dietę, podawać psu do picia tylko wodę destylowaną, i wychodzić z nim na krótkie choćby spacery co 4 – 5 godzin. Inną częstą dolegliwością dalmatyńczyków są alergie skórne.
WŁAŚCICIEL
Właściciel dalmatyńczyka musi być człowiekiem aktywnym, gotowym na spacer przy każdej pogodzie, a jeszcze lepiej – zapalonym rowerzystą lub jeźdźcem, a do tego jeszcze powinien być stanowczy i konsekwentny. Pies ten nie nadaje się ani dla osób starszych, ani dla dzieci, którym nie będzie chciał się podporządkować. Dalmatyńczyk nie jest łagodny ani pieszczotliwy, jest nieufny wobec obcych, i bardzo dobrze nadaje się na stróża, a nawet i na obrońcę. Jeśli nie jest przyzwyczajony od małego do towarzystwa innych zwierząt i psów, może ich nie akceptować.
HISTORIA
Pierwsze wzmianki o cętkowanym psie z Dalmacji (dzisiejsza Chorwacja), któremu przypisuje się pochodzenie indyjskie, pochodzą z wieku XVI, a pierwszy jego wizerunek znajdujemy na malowidle ołtarzowym z początku wieku XVII. Dalmatyńczyk był wówczas gończym psem myśliwskim. Z czasem popadł tam z zapomnienie, a nową ojczyznę znalazł w Anglii, gdzie w XVIII wieku stał się eleganckim psem powozowym, towarzyszącym zarówno wytwornym ekwipażom, jak i dyliżansom pocztowym. Wymagano od niego wytrzymałości (psy towarzyszące dyliżansom przebiegały nawet kilkadziesiąt kilometrów dziennie) , a nakrapiane umaszczenie, podobne do tarantowatej maści u koni, uważano za szczególny wyróżnik rasy. W Ameryce dalmatyńczyk stał się w końcu XIX wieku maskotką nowojorskiej straży pożarnej; psy te zawsze z głośnym szczekaniem towarzyszyły wozom, jadącym do pożaru. Jej wzorzec powstał w roku 1882, a w osiem lat później utworzono pierwszy klub rasy. W wieku XX, gdy powozy zastąpione zostały przez samochody, dalmatyńczyk stał się psem do towarzystwa i towarzyszem jeźdźców. Wielką popularność przyniósł mu rysunkowy film Disneya 101 dalmatyńczyków z 1966 roku. W Polsce rasa ta jest znana od lat siedemdziesiątych zeszłego wieku; na krótko stała się bardzo popularna – wtedy wielu właścicieli przekonało się, że jest to pies „trudny”, i dziś jest właściwie rzadkością.
