POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Coraz rzadziej spotykana rasa w Polsce. Najwyraźniej swą popularność ma już za sobą.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Średniej wielkości, o pięknych liniach i eleganckiej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
W przeszłości pies myśliwski do polowania na ptactwo, dzisiaj także do towarzystwa.
WYMAGANIA
Największym problemem z seterami trzymanymi do towarzystwa jest to, że potrzebują one dużo ruchu, a swobodny ruch dość trudno im zapewnić. Nie należy ich spuszczać ze smyczy w mieście, bo oddalają się znacznie od właściciela. Nie dlatego, że są nieposłuszne, ale dlatego, że ich natura każe okładać pole w poszukiwaniu ptactwa. No i nie oprą się pokusie kąpieli, gdy tylko trafi się okazja. Swobodnie biegać mogą poza miastem, w polach, a patrzenie na nie wtedy to prawdziwa uczta dla oka. Pielęgnacja jest łatwa, jedwabisty włos wystarczy przez parę minut wyszczotkować, aby był czysty i pięknie lśnił. Częściej czesać trzeba uszy, które brudzą się w misce z jedzeniem, chyba, że pies karmiony jest tylko suchą karmą i sprawdzać, czy nie pojawiają się oznaki zapalenia. Do tego okazjonalna kąpiel, i to wszystko, co potrzeba, żeby seter wyglądał ładnie. Jako psy myśliwskie setery wykorzystywane są w Polsce rzadko.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- silny instynkt myśliwski
- niezależność
- łagodność
- uwielbienie ruchu
- w domu spokojny i cichy
ZDROWIE
Największym problemem rasy jest wrodzona głuchota, jednostronna lub obustronna. Jest ona zapewne powiązana z genem umaszczenia, wywołującym charakterystyczne dla rasy, przesiane umaszczenie. Według statystyk amerykańskich, dotyka ona nawet 10% seterów angielskich. Bardzo często występuje niedoczynność tarczycy i uczulenia. Do niedawna poważnym problemem był postępujący zanik siatkówki (PRA), ale odkąd dostępny jest test genetyczny, sytuacja została opanowana – można wykryć nie tylko osobniki chore, ale i nosicieli genu.
WŁAŚCICIEL
Właściciel setera angielskiego musi być człowiekiem dość aktywnym, który w każdą pogodę zapewni psu długi spacer na otoku (długiej smyczy). Pies ten jest uosobieniem łagodności, nie ma w nim cienia agresji ani złości. Nie należy się obawiać, że wda się w bójkę z innym psem lub kogokolwiek przestraszy. W domu jest spokojny i cichy, jakby go wcale nie było, ale po warunkiem, że ma dosyć ruchu. Seter angielski będzie dobrym i stylowym towarzyszem dla jeźdźca. Nie bardzo nadaje się dla dzieci, bo te są zwykle zbyt nerwowe.
HISTORIA
Dzisiejsze setery i spaniele są potomkami dawnych ptaszników - pochodzących najprawdopodobniej z Półwyspu Iberyjskiego, których zadaniem było wyszukiwanie i wypłaszanie ptactwa w nastawione sieci. Rysunek i opis takiego psa pojawia się w księdze Hansa Bolsa z 1582, a nazwa pochodzi od czasownika to set, odnoszącego się do charakterystycznej cechy tych psów – przypadania do ziemi dla wskazania wyszukanego ptaka. Ustalenie odmiany setera angielskiego miało miejsce znacznie później, w wieku XIX, za sprawą Edwarda Laveracka, który w 1825 roku został właścicielem pary psów o imionach Ponto i Old Moll. Stosując hodowlę w pokrewieństwie, wyprowadził własną linię seterów o przesianej maści. Pierwsza w Wielkiej Brytanii wystawa psów w Newcastle-Upon-Tyne (1859) zgromadziła właśnie setery. Wystawy szybko stały się popularną rozrywką, a Laverack nastawił się na hodowlę psów wystawowych. Krytykowano go za zaniedbanie cech użytkowych. Po jego śmierci w roku 1877 kilka psów dało początek kolejnej ważnej dla rozwoju rasy hodowli, której właścicielem był R. L. Purcell Llewellyn. Istniała ona do roku 1925; wtedy setery angielskie były już modnymi psami wystawowymi. Dzisiaj najwięcej seterów angielskich, w większości użytkowych, jest we Włoszech i w Stanach Zjednoczonych, natomiast w ojczyźnie zaliczono je niedawno do ras zagrożonych. Psy użytkowe są lżejsze i mniej owłosione od wystawowych. Setery angielskie występowały już na pierwszych konkursach psów myśliwskich i pokazach psów rasowych, organizowanych na ziemiach polskich w XIX wieku.
