POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Rzadko spotykany sealyham terrier ma dość oryginalny wygląd. Nazwa tego teriera pochodzi od kapitana Johna Edwardsa z Sealyham, który jest twórcą rasy.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies masywny, silny, o wydłużonej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski – norowiec.
WYMAGANIA
Po psie, który miał samodzielnie rozprawić się z borsukiem, trudno spodziewać się łagodności i subtelności. Sealyham jest twardy, zacięty i samodzielny. Nadaje się do trzymania zarówno na wsi, jak i w mieście. W mieszkaniu nie jest szczególnie aktywny ani hałaśliwy, w ogóle jest to jeden ze spokojniejszych terierów… ale do czasu. Na polowaniu czy w walce staje zawzięty i ognisty. Nie potrzebuje dużo ruchu, wystarczy mu spokojny spacer (uważać trzeba na inne psy czy koty). No i tu zaczyna się problem, bo jak spacerować z psem, który cały brzuch i nogi ma obficie owłosione i białe. Rzeczywiście, w złą pogodę sealyham brudzi się strasznie i praktycznie każdy spacer kończy się myciem i suszeniem psa. Efektowna sierść stała się przyczyna upadku tej rasy, bo jej pielęgnacja jest niemal ponad siły przeciętnego człowieka. Zwłaszcza że rzadko jest ona taka, jak opisuje wzorzec, znacznie częściej jest miękka i wełnista. Sealyham teriera trzeba kilka razy w tygodniu czesać i szczotkować, ponadto jeszcze regularnie trymować, niekiedy strzyc, choć to akurat ostatecznie psuje strukturę sierści. Codziennie warto umyć, wysuszyć i wyczesać obfitą brodę, którą często szpecą rude zacieki.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- twardy i nieugiętych pracuś
- chętny do szkolenia i pracy
- czujność
- odwaga
- przyjazne usposobienie
ZDROWIE
Typową dla sealyham terierów (i wielu innych terierów) chorobą, uwarunkowaną genetycznie, jest wrodzone zwichnięcie soczewki oka, spowodowane przez gen recesywny, który można wykryć testem DNA. Nieprawidłowe położenie soczewki powoduje ograniczenie przepływu płynu w gałce ocznej, czego skutkiem jest jaskra i degeneracja nerwu wzrokowego. U starszych psów dość często zdarza się miel opatia degeneracyjna, prowadząca do niedowładów i porażenia kończyn. U psów całkowicie białych może się zdarzyć jedno- lub obustronna wrodzona głuchota. Jak większość psów białych, tak i sealyham teriery mają znaczną skłonność do uczuleń, bakteryjnych lub grzybiczych zakażeń skóry i zapaleń.
WŁAŚCICIEL
Właściciel sealyham teriera musi być człowiekiem spokojnym, opanowanym i konsekwentnym. Właściwie wychowany, pies ten jest oddanym rodzinie towarzyszem, ale jeśli mu się na to pozwolić może stać się jej głową. Teriery te odznaczają się silnym instynktem posiadania, toteż nie są najlepszymi kompanami dla dzieci, zwłaszcza że szczęki maja bardzo silne. Są dobrymi psami dla osób starszych, bo jak na teriera to niemal kanapowce, o ile tylko starsi właściciele będą go traktować jak poważnego psa, a nie pokojowca. Wychowanie sealy nie jest łatwe, bo są to psy uparte i samodzielne. Z innymi zwierzętami można je trzymać tylko pod warunkiem starannej, wczesnej socjalizacji.
HISTORIA
Nazwa tego teriera pochodzi od majątku w Walii, należącego do kapitana Johna Tuckera Edwardesa. Zamiłowany myśliwy, postanowił wyhodować własną rasę terierów do polowania na borsuki i wydry. W tym celu dokonywał w latach 1848 – 1891 najrozmaitszych kojarzeń, nie pozostawiając żadnych zapisków, jakimi rasami się posłużył. Podejrzewa się, że były to ówczesne danie dinmont , bull teriery, foksy, a zapewne i walijskie corgi. Selekcję prowadził kapitan bezlitosną. Psy, które w wieku 10 miesięcy nie potrafiły sprawnie zadławić tchórza, były natychmiast odstrzeliwane. Po śmierci kapitana hodowlę kontynuowała jego córka, która z użytkowych terierów swego ojca postanowiła zrobić psy wystawowe. Z sukcesem – w roku 1910 angielski Kennel Club utworzył klasę dla sealyham terierów na wystawie w Crystal Palace w Londynie, a w rok później przyznano im pierwsze wnioski na championa. Rasa stała się szybko bardzo modna (w 1914 na wystawie w walijskim Haverfordvest pokazano ich 400), za sealyhamy płacono bajońskie sumy, a typ rasowy zmienił się znacznie. Z twardowłosych, łaciatych i niedużych norowców kapitana Edwardesa szybko zrobiono potężne, białe, miękkowłose piękności wystawowe. Okres ogromnej popularności rasy trwał przez lata międzywojenne, ale po II Wojnie Światowej nigdy już nie powrócił, zapewne i dlatego, że sealyham teriery stały się niezwykle wymagające pod względem pielęgnacji. W Polsce hodowane były już w okresie międzywojennym, a potem od lat 70. XX wieku, ale dzisiaj wszędzie, także w swojej ojczyźnie, są one prawdziwą rzadkością.
