POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Duży pies o budzącym respekt wyglądzie i oryginalnej szacie, przypominającej dredy. Komondor to idealny stróż i obrońca, jest odważny i nieufny wobec obcych, ale ze względu na trudny charakter nie jest to pies dla każdego.
POCHODZENIE
Węgry
WYGLĄD
Pies duży, o imponującym i budzącym respekt wyglądzie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies pasterski, strzegący stad przed drapieżnikami, i stróżujący.
WYMAGANIA
Komondor to pies zdecydowanie trudny i wymagający. W żadnym razie nie nadaje się do mieszkania, bo pomijając już jego wielkość, to sznurowa sierść wnosi do domu mnóstwo błota i brudu, a poza tym dość mocno pachnie. Najlepszym miejscem jest dla niego większa, ogrodzona posiadłość, której będzie niezawodnym stróżem. W dzień jest to pies spokojny, nie narzucający się, w nocy aktywny, ciągle patrolujący teren, a dla intruzów może być naprawdę niebezpieczny. To pies jednego pana, ewentualnie jednej rodziny, wobec obcych nieufny i mało przyjaźnie nastawiony. Sierść, choć nie trzeba jej czesać, wymaga sporo pielęgnacji. Jeśli pies nie jest wystawiany, najrozsądniej będzie skrócić ją na kilka centymetrów. Sznurki należy rozdzielać palcami, aby nie dopuścić do powstania zwartej masy, no i od czasu do czasu trzeba psa tu i ówdzie umyć. Co do kąpieli, to nie bardzo wiadomo, jak rozwiązać ją technicznie. Po zmoczeniu komondor nie jest w stanie stanąć na nogach, a schnie bardzo długo.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- instynkt terytorialny i obronny
- samodzielność
- odwaga
ZDROWIE
Jak dotąd nie zabrano dostatecznie wielu danych co do występowania u komondorów typowych chorób uwarunkowanych genetycznie. Jak u wszystkich ras dużych, występuje u nich skręt żołądka, który wymaga natychmiastowej (a i wtedy nie zawsze skutecznej) interwencji chirurgicznej. Aby do niego nie dopuścić, pies musi mieć zapewniony odpoczynek i całkowity spokój przez co najmniej godzinę po jedzeniu. U komondorów zdarza się dysplazja stawów biodrowych (HD). Częste są uczulenia, trudne do opanowania ze względu na specyficzną sierść. W wiszących, ciężkich uszach łatwo dochodzi do stanów zapalnych.
WŁAŚCICIEL
Decydując się na psa tej rasy, trzeba być przygotowanym na wszystkie niedogodności, które powoduje jego sierść. Właściciel komondora musi być osobą zdecydowaną, obdarzoną naturalnym autorytetem, którego pies uzna za przewodnika stada. Do właściciela komondor jest bardzo przywiązany, ale niezbyt wylewny, w ogóle jest to pies bardzo „serio”. Jest pewny siebie i nieustraszony, a sprowokowany , może być bardzo niebezpieczny, zwłaszcza, że atakuje bez szczekania i uprzedzania. Wymaga starannej socjalizacji, aby jako tako tolerował inne zwierzęta i obcych ludzi. Wobec dzieci jest bardzo opiekuńczy, i broni ich w każdej sytuacji, co może prowadzić do groźnych w skutkach nieporozumień.
HISTORIA
Słowo komondor pojawia się po raz pierwszy w piśmie w roku 1544, a w roku 1673 Amos Comenius pisze, że jest to pies, pilnujący stad. Nie było jego zadaniem pasienie; tylko niedopuszczenie do ataku drapieżników czy kradzieży. Musiał to być więc pies duży, silny i agresywny, a szczególna sierść (oczywiście, u pracujących psów nie była ona tak długa, jak dzisiaj) dawała dobrą ochronę przed znacznymi wahaniami temperatury. Pierwszy wizerunek i opis komondora pochodzi z roku 1815. Jest on potomkiem psów pochodzenia azjatyckiego, które na teren Niziny Węgierskiej przybyły z plemionami Hunów i Madziarów. Nowoczesna hodowla tej rasy rozpoczęła się w latach 20tych zeszłego wieku; w roku 1924 powstał jej wzorzec i klub hodowców, który tuż przed II Wojną Światową liczył już ponad 1000 członków. Co ciekawe, inaczej niż w przypadku większości ras, wygląd komondorów praktycznie się od tego czasu nie zmienił. Poza swoją ojczyzną rasa ta jest wprawdzie znana (bo nie sposób nie zapamiętać psa o takim wyglądzie), ale mało liczna; najwięcej komondorów, w większości użytkowych, jest w USA. W Polsce przed II Wojną Światową i po niej kilka komondorów pokazywano w warszawskim ogrodzie zoologicznym. Później kilkakrotnie sprowadzano do Polski przedstawicieli tej rasy, ale pozostaje ona ciągle rzadkością.
