
POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Efektownie wyglądająca rasa o charakterystycznym grafitowym umaszczeniu. Kerry blue terriery to psy wszechstronne, które są wspaniałymi myśliwymi (gł. psami na wydry), ale także w swoje ojczyźnie używane są jako psy policyjne.
POCHODZENIE
Irlandia
WYGLĄD
Najprawdziwszy terier, o zwartej, doskonale umięśnionej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do polowania i pasterski, dzisiaj trzymany do towarzystwa lub jako pies sportowy.
WYMAGANIA
Większość terierów to psy dosyć trudne, a kerry blue jest „terierem do kwadratu”. Pełen energii, cięty, zaczepny wobec innych psów i groźny dla mniejszych zwierząt, kerry stawia swemu właścicielowi duże wymagania. Można go trzymać na wsi (niech drżą okoliczne koty) i w mieście, ale tutaj spacery mogą być sporym problemem, bo kerry blue terier chętnie wdaje się w bójki z napotkanymi psami i bardzo trudno go tego oduczyć. Pielęgnacja sierści jest dość pracochłonna. Psa trzeba często szczotkować (raz w tygodniu dokładnie uczesać), a brodę myć i czesać codziennie, zresztą i tak jest ciągle mokra. Przede wszystkim jednak niezbędne jest strzyżenie na tyle misterne, że stanowczo lepiej powierzyć je kompetentnemu fryzjerowi. Najlepiej by strzyżenie, połączone z kąpielą, odbywało się co miesiąc. Nie można z niego zrezygnować, bo niestrzyżony kerry blue wygląda całkiem byle jak! Odpowiednio pielęgnowany nie gubi sierści.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- inteligencja
- żywe i pełne temperamentu usposobienie
- chęć do szkolenia, pracy i zabawy
- tolerancja wobec dzieci
- przywiązanie do właściciela
ZDROWIE
Kerry blue terier to wprawdzie pies twardy, odporny i długowieczny, ale występuje u tej rasy kilka chorób uwarunkowanych genetycznie. Do niedawna dużym problemem był postępujący zanik neuronów (PNA), znany też jako postępujący zanik kory móżdżku (CCA). Choć analiza rodowodów pozwoliła na wyeliminowanie nosicieli tej choroby, zawsze trzeba się liczyć z jej wystąpieniem. Inne, nie tak groźne choroby, to wrodzone zwichnięcie soczewki, wrodzona zaćma i hiperkeratoza – nadmierny rozrost i rogowacenie opuszek palcowych.
WŁAŚCICIEL
Idealny właściciel kerry blue teriera to człowiek o żelaznych nerwach i takiej konsekwencji. Temu psu trzeba stawiać jasne wymagania i egzekwować je. Najlepiej jakby przyszły właściciel miał już wcześniej jakiegoś teriera (w niektórych hodowlach jest to warunkiem sprzedaży psa), bo inaczej kerry blue może się okazać psem ponad jego siły. Terier ten nie nadaje się dla dzieci. Ich krzyki i bieganina mogą wyzwolić w nim instynkt myśliwski. Tak samo nie nadaje się dla osób starszych. Jest dla nich zbyt silny, zbyt energiczny i zbyt gwałtowny. Może pełnić rolę stróża, i to całkiem skutecznego, nie ma mowy o trzymaniu go z innymi psami i zwierzętami domowymi.
HISTORIA
Jak wskazuje nazwa, terier ten pochodzi z górzystego hrabstwa Kerry, gdzie trzymany był na wsiach jako pies do pasienia owiec, a przede wszystkim do polowania na drobną zwierzynę. Traktowano je czysto użytkowo, a na wystawie pokazały się po raz pierwszy pod dzisiejszą nazwą dopiero w roku 1916. Daleko im był do dzisiejszych wymuskanych piękności. W Irlandii teriery te wystawiano bez jakiegokolwiek przygotowania, kudłate i rozczochrane, i – jak zapisali świadkowie – „bezustannie szukające zaczepki”. Dopiero Anglicy (w Wielkiej Brytanii kerry blue pokazano na wystawie Crufta w roku 1922) wprowadzili zwyczaj strzyżenia tych terierów i w tej postaci wzbudziły one większe zainteresowanie hodowców. Pod koniec lat 20. zdarzało się, że na większych wystawach angielskich pokazywano nawet i 300 kerry blue. Wtedy też centrum hodowli stała się Wielka Brytania i USA, dokąd pierwsze teriery tej rasy sprowadzono w roku 1924. W Irlandii nigdy nie było ich tak dużo, mimo, że są uznane za rasę narodową. Przyczyną mógł być fakt, że aż do 1968 roku pies mógł uzyskać tam tytuł zwycięzcy, jeśli wcześniej zaliczył specjalne próby pracy - Teastas Mor (z borsukiem) i Teastas Beag (z królikiem). Po II Wojnie Światowej popularność kerry blue, tak jak i prawie wszystkich terierów, mocno przygasła, a dzisiaj są rasą wręcz rzadką. W Polsce hodowane były już w okresie międzywojennym, a okres największej świetności rasy to lata 60. i 70. ubiegłego wieku. Obecnie widuje się jedynie pojedyncze egzemplarze.