POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
To rasa o niezwykłej urodzie, która wciąż kusi nowych nabywców, trzeba jednak pamiętać że jest to pies trudny do wychowania i bardzo wymagający. Nie każdy może być właścicielem husky. Rasa ta obok pitt bulla jest chyba najczęściej spotykana w schroniskach dla bezdomnych zwierząt.
POCHODZENIE
USA
WYGLĄD
Średniej wielkości pies w roboczym typie, o lekkich i szybkich ruchach.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies zaprzęgowy.
WYMAGANIA
Moda na husky to najgorsze, co mogło się tej rasie zdarzyć. Nie ulega wątpliwości, że husky nie nadaje się do mieszkania – nie ma bardziej żałosnego widoku, niż husky, smętnie snujący się na smyczy po ulicy. Niestety, psa tego nie można spuścić w parku, bo husky są wyjątkowo mało karne, i spuszczone ze smyczy natychmiast znikają na całe dni. Psy, trzymane w domach z ogrodami, tylko patrzą, jak wypuścić się na samodzielną wyprawę, i są prawdziwymi mistrzami ucieczek. Ze względu na silny instynkt łowiecki, chętnie zapolują na kury sąsiada. Najlepiej trzymać je w sforze, na dobrze ogrodzonym, dużym wybiegu, i oczywiście jak najczęściej trenować. Są mało wymagające, odporne i zdrowe, długowieczne, nie mają też szczególnych wymagań co do żywienia. Na co dzień nie potrzebują prawie żadnej pielęgnacji, z wyjątkiem okresu linienia (u psów trzymanych na dworze przypada on na wiosnę), kiedy husky wyrzuca wręcz nieprawdopodobne ilości sierści, i trzeba go wówczas dokładnie wyczesywać i szczotkować (choć, jeśli się tego nie zrobi, wymieni sierść sam, tyle, że przez parę tygodni będzie wyglądał dość okropnie).
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- łagodność
- brak agresji
- tolerancja wobec innych psów
- inteligentny i pojętny
- uwielbienie ruchu
- przyjacielskość
ZDROWIE
Husky należą do najzdrowszych ras, niezwykle rzadko występuje u nich dysplazja stawów biodrowych, zdarzają się natomiast (choć rzadko) genetycznie uwarunkowane choroby oczy – postępujący zanik siatkówki (u tej rasy objawy choroby występują już u psów kilkumiesięcznych), i zanik rogówki.
WŁAŚCICIEL
Właściciel husky sam musi być człowiekiem o doskonałej kondycji i sportowym zacięciu, no i na pewno nie może nim być dziecko! Posiadanie psa tej rasy to sposób na życie, bo powinien on pracować tak, jak jego przodkowie. Nie powinien on żyć w pojedynkę, a tylko w sforze, w której psy ustalają same hierarchię pomiędzy poszczególnymi osobnikami, no i koniecznie – biegać! Do wyboru jest wiele dyscyplin, także i latem; poza zaprzęgami sanie, wózki i pulki) jeszcze canicross (bieg terenowy z psami), bikejoring (z rowerem) i skikjoring (na nartach). Pomijając chęć do polowania, husky pozbawione są agresji, a wobec ludzi nastawione są zawsze przyjaźnie, i to praktyczne do wszystkich bez wyboru, toteż zupełnie nie nadają się do stróżowania. Na ogół dobrze zgadzają się z innymi psami. Mało szczekają, ale – jeśli im na to pozwolić – chętnie i długo wyją, co najpewniej nie spodoba się sąsiadom.
HISTORIA
Syberyjski husky pochodzi od pierwotnych szpiców północnej Azji, zwanych ogólnie łajkami, wykorzystywanych przez tamtejsze ludy do ciągnięcia sań i polowania. Są one bardzo samodzielne, niezwykle wytrzymałe na zimno i zadawalają się najskromniejszym pożywieniem. Rasa ta została jednak wyselekcjonowana w północnej Kanadzie, dokąd łajki kamczackich Czukczów sprowadził w 1908 roku William Goosak, by wystawić je na wyścigach zaprzęgów. Początkowo wyśmiewane z powodu mało imponującego wyglądu, okazały się być skutecznymi psami zaprzęgowymi, sprawdzającymi się zwłaszcza tam, gdzie potrzebna była szybkość. To właśnie te pogardliwie nazywane „szczury Północy” towarzyszyły Amundsenowi w jego północnych wyprawach. Ostateczne ustalenie typu rasowego jest dziełem Amerykanów, podobnie jak i pierwszy wzorzec rasy z roku 1930. Przez długi czas husky hodowane były wyłącznie dla celów użytkowych i dopiero niedawno stały się modne jako psy wystawowe i do towarzystwa, do czego, po prawdzie, zupełnie się nie nadają. Dziś wyróżnia się dwa, zdecydowanie odmienne typy husky – psy użytkowe są lekkie i wysokonożne, wystawowe zaś wyraźnie cięższe. Psy w tym ostatnim typie hodowane są przede wszystkim w USA, Kanadzie, Hiszpanii i Włoszech. Do Polski pierwsza suka tej rasy sprowadzona została w roku 1983, a w ostatnich latach rasa ta stała się wręcz modna.
