POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Reprezentacyjny myśliwski piesek, który teraz trzymany jest głownie jako towarzysz i pies rodzinny.
POCHODZENIE
USA
WYGLĄD
Najmniejszy ze spanieli, o zwartym, mocnym tułowiu i subtelnie rzeźbionej głowie, żwawy i zawsze zadowolony.
UŻYTECZNOŚĆ
W przeszłości pies myśliwski (płochacz) do polowania na ptactwo, dziś trzymany wyłącznie do towarzystwa.
WYMAGANIA
Amerykański cocker jest psem aktywnym i bardzo ruchliwym, miłym, ale dość absorbującym, bo potrzebuje stałego, bliskiego kontaktu z człowiekiem. Nie obejdzie się bez dłuższych spacerów, toteż mieszkanie w ścisłym centrum miasta nie jest dla niego najlepsze. Niewybiegany jest męczący i wręcz nieznośny. Jest pojętny i inteligentny, i - o ile wybiega się dostatecznie - karny. Z wybieganiem jest jednak spory problem, gdyż amerykański cocker w pełnym włosie nie bardzo nadaje się do spacerów w terenie, sierść brudzi się, chwyta patyki, liście, nasiona i niszczy się. Pielęgnacja amerykańskiego cocker spaniela jest nader pracochłonna. Długi włos trzeba regularnie, najlepiej codziennie, szczotkować, bo kołtuni się bardzo szybko, natomiast sierść na grzbiecie trymować (wyrywać) palcami. Ponadto starannie pies musi mieć przeglądane uszy, gdyż u cockerów często zdarzają się ich zapalenia. Do tego brudzą się przy jedzeniu. Większość właścicieli amerykańskich cockerów poddaje się szybko i strzyże psy na krótko.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- wrażliwy i wesoły charakter
- łagodność
- łatwość w szkoleniu
- przywiązanie do właściciela i rodziny
- czujność
ZDROWIE
U cockerów amerykańskich dość często występują choroby oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), zaćma i jaskra. Sporym problemem jest autoimmunologiczna anemia hemolityczna, spowodowana produkcją przeciwciał skierowanych przeciwko własnym krwinkom czerwonym. Objawy to osłabienie i osowienie, bladość śluzówek, gorączka i krwiomocz. Leczenie polega na podawaniu kortykosterydów i syntetycznych środków immunosupresyjnych, ale nie zawsze jest skuteczne.
WŁAŚCICIEL
Cocker spaniel to pies dla aktywnych ludzi, którzy zapewnią mu codzienne spacery, połączone na przykład z aportowaniem piłeczki (amerykańskie cockery są maniakami aportowania). Psa tego trzeba zawsze traktować spokojnie i łagodnie, nie nadaje się dla osób nerwowych. Będzie dobrym towarzyszem dla starszego dziecka i dla aktywnych osób starszych, o ile poradzą sobie z pielęgnacją. Trzeba jednak pamiętać, że mimo niezwykle łagodnego wyglądu, cockery amerykańskie zdradzają agresję na tle posiadania i zdarza się u nich, choć znacznie rzadziej niż u cockerów angielskich, „syndrom szaleństwa cockera” – nieuzasadnione, a przez to niebezpieczne, napady agresji. Cecha ta jest najprawdopodobniej dziedziczna, toteż szczeniaka szukać trzeba w porządnie prowadzonej hodowli.
HISTORIA
Wszystkie spaniele są potomkami dawnych ptaszników, które na Wyspy Brytyjskie dostały się razem z plemionami Celtów z Półwyspu Iberyjskiego. Około XVII wieku spaniele, wcześniej bardzo różne jeśli idzie o wielkość i wygląd, dzielić zaczęto na większe „spaniele wodne” i mniejsze – „lądowe”. Najmniejsze wykorzystywane były do polowania na bekasy i słonki. Od nazwy ptaka nazwano i psy. Za „matki” dzisiejszych cocker spanieli uważa się sukę o imieniu Rhea, wystawianą wielokrotnie w latach 70. XIX wieku i jej córkę, Rose. Synem Rhei był Captain, pies bardzo intensywnie wykorzystywany w hodowli, który w znacznym stopniu przyczynił się do wyrównania typu. Angielskie cokcery sprowadzane były do USA począwszy od roku 1870. Początkowo były tam hodowane do polowania, ale w XX wieku stały się modnymi psami wystawowymi, i jak to zwykle bywa, zaczęto je hodować ze względu na efektowny wygląd, przede wszystkim na obfity włos. W roku 1935 doszło do rozłamu pomiędzy hodowcami obydwu typów. Był on na tyle dramatyczny, że od tej pory typów tych nie kojarzono już między sobą, a zmiany utrwalały się coraz bardziej. Cockery w wersji amerykańskiej szybko zyskały w USA ogromną popularność i do dziś są tam w czołówce najchętniej nabywanych psów. W Europie pojawiły się w latach 70. zeszłego stulecia, dziś szczególnie popularne są w Rosji. W Polsce nigdy nie stały się modne i do dzisiaj hodowane są nielicznie.
