Cocker spaniel angielski
ZOBACZ
POPRZEDNIĄ RASĘ
ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
  • WRAŻENIA OGÓLNE
  • POCHODZENIE
  • WYGLĄD
  • UŻYTECZNOŚĆ
  • WYMAGANIA
  • CHARAKTER
  • ZDROWIE
  • IDEALNY WŁAŚCICIEL
  • HISTORIA

WRAŻENIA OGÓLNE

Popularność cocker spanieli jako psów do towarzystwa może trochę dziwić, bo są one aktywne, dość niezależne, i wymagają sporo pielęgnacji.

POCHODZENIE

Wielka Brytania

WYGLĄD

Wesoły, krzepki, zwartej budowy mały pies myśliwski.

UŻYTECZNOŚĆ

Pies myśliwski (płochacz) do polowania na ptactwo, dziś częściej trzymany do towarzystwa.

WYMAGANIA

Cocker jest psem aktywnym i bardzo ruchliwym, miłym, ale dość absorbującym, bo potrzebuje stałego, bliskiego kontaktu z człowiekiem, i nie obejdzie się bez dłuższych spacerów, toteż mieszkanie w ścisłym centrum miasta nie jest dla niego najlepsze. Niewybiegany jest męczący i wręcz nieznośny. Jest pojętny i inteligentny, i  -   o ile wybiega się dostatecznie -  karny. Ma jednak trochę trudności ze skupieniem uwagi. Godzi się z innymi psami, ale ma duże poczucie własności, co może być czasami przyczyną konfliktów. Nie powinien być ani trochę agresywny.  Sporo czasu zajmuje pielęgnacja sierści cocker spaniela – długi włos trzeba regularnie szczotkować, natomiast sierść na grzbiecie trymować (wyrywać)  palcami. Ponadto starannie przeglądać uszy, bo często  zdarzają się u cockerów ich zapalenia i brudzą się przy jedzeniu.

CHARAKTER

Cechy pożądane w danej rasie:
- wesoły i żywy charakter
- przywiązany do właściciela i rodziny
- energiczność
- zamiłowanie do ruchu
- pewność siebie
- chęć do szkolenia i zabawy
- czujność 

ZDROWIE

Wśród cockerów występują choroby oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), zaćma i jaskra. Groźna jest  tak zwana „rodzinna nefropatia”, z pewnością uwarunkowana genetycznie, choć sposób jej dziedziczenia nie został jeszcze poznany. Objawy niewydolności nerek mogą zacząć się już w wieku około 6 miesięcy, a  choroba nieodwołalnie prowadzi do śmierci zwierzęcia.

WŁAŚCICIEL

Cocker spaniel to pies dla aktywnych ludzi, którzy zapewnią mu codzienne spacery, połączone na przykład z aportowaniem piłeczki,  a w weekendy – dłuższe wycieczki, także z rowerem, albo trening agility, w którym cockery sprawdzają się doskonale.  Psa tego trzeba zawsze traktować spokojnie i łagodnie, nie nadaje się dla osób nerwowych. Będzie dobrym  towarzyszem dla starszego dziecka. Nie należy oczekiwać od cockera stróżowania. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku złą sławę przyniosły rasie nieuzasadnione i niedające się przewidzieć napady agresji wobec ludzi, najczęściej domowników. Badania wykazały, że  są one uwarunkowane genetycznie, a zapisy EEG obciążonych psów (ciekawe, że tylko czarnych i złotych) przypominają zapisy padaczki.  Dzisiaj problem ten udało się już w znacznym stopniu wyeliminować.

HISTORIA

Wszystkie spaniele są potomkami dawnych ptaszników, które na  Wyspy Brytyjskie dostały się razem z plemionami Celtów z Półwyspu Iberyjskiego.  Około XVII wieku spaniele, wcześniej bardzo różne jeśli idzie o wielkość i wygląd, dzielić poczęto na większe „spaniele wodne”,  i mniejsze – „lądowe”. Z tych najmniejsze wykorzystywane były do polowania na bekasy i słonki; od nazwy ptaka nazwano i psy.   Dość długo hodowla spanieli prowadzona była bez rozróżniania ras; w jednym miocie rodziły się dzisiejsze cockery, springery i field spaniele. Za  „matki” dzisiejszych cocker spanieli uważa się sukę o imieniu Rhea, wystawianą  wielokrotnie w latach 70tych XIX wieku, i jej córkę, Rose. Synem Rhei był też Captain, pies bardzo intensywnie wykorzystywany w hodowli, który w znacznym stopniu przyczynił się do wyrównania typu. W okresie międzywojennym była to już rasa dobrze ustabilizowana, a jej przedstawiciele zdobywali najwyższe laury wystawowe, w tym BIS na wystawach Crufta. Już wtedy zmienił się krąg ludzi, zainteresowanych cocker spanielami – z psów myśliwskich stały się one eleganckimi towarzyszami. Dziś cockery wystawowe i polujące różnią się dość wyraźnie wyglądem, te ostatnie są lżejsze i znacznie skromniej owłosione. W Polsce cockery hodowane były od końca XIX wieku, a apogeum ich popularności przypadło na lata 70te zeszłego wieku; dzisiaj są wprawdzie dobrze znane, ale już nie tak liczne. Rzadko polują, hodowane są przede wszystkim do towarzystwa. Wykorzystywane są też przez służby graniczne do wykrywania narkotyków i materiałów wybuchowych.