POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Chiński grzywacz to rasa o oryginalnym wyglądzie, szczególnie odmiana bezwłosa. Ten mały piesek do towarzystwa jest wesoły i pełen energii.
POCHODZENIE
Chiny / Wielka Brytania
WYGLĄD
Niewielki, elegancki i pełen wdzięku pies o lekkim kośćcu. Występuje w dwóch odmianach – bezwłosej i owłosionej.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Chiński grzywacz jest psem pokojowym, i niczym innym. Potrzebuje wygody, ciepła, łagodnego traktowania i czułości. Nie wymaga spacerów, wystarczy mu zabawa, co nie znaczy, że na spacer iść z nim nie można – można, byle nie w deszcz czy mróz. Zimą psy bezwłose lepiej wyprowadzać w ubranku, i nie na długo. W domu, szczególnie, gdy jest jedynym psem, jest cichy. Skóra psów bezwłosych wymaga kremowania, wyciskania „zaskórników” i depilowania rzadko rosnących włosów (bo wbrew pozorom grzywacze, zwłaszcza te z obfitą grzywą, nie są wcale zupełnie gołe), a latem stosowania kremów z filtrem UV. Psy owłosione trzeba często czesać, szczotkować i kąpać, bo ich długa sierść łatwo się kołtuni.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- radosny i miły charakter
- chęć do szkolenia i zabawy
- energiczność
- umiłowanie ruchu
- tolerancja wobec dzieci
- przywiązanie do właściciela
ZDROWIE
Mimo delikatnego wyglądu chińskie psy grzywiaste są stosunkowo odporne i długowieczne, dożywają i 15 lat. Ich słabym punktem, zwłaszcza u psów bezwłosych, są zęby, które łatwo i szybko wypadają. Trzeba je często czyścić, specjalnymi pastami dla psów, i usuwać te, które zostały uszkodzone. Zdarzają się u nich typowe dla ras małych choroby układu kostno-stawowego: wypadnięcie rzepki kolanowej i choroba Legg-Calve-Perthesa (aseptyczna martwica główki kości udowej). Niekiedy występuje wrodzona głuchota, z reguły u psów jasno umaszczonych i cętkowanych. Głuchota jednostronna jest dość trudna do zauważenia, i nie przeszkadza bardzo psu w codziennym życiu.
WŁAŚCICIEL
Właściciel chińskiego grzywacza musi pamiętać, żeby nie oczekiwać od tego psa niczego więcej, jak towarzystwa, a wówczas nie będzie rozczarowany. Właściciel musi być wobec niego delikatny, jeśli chce mieć psa bezwłosego, musi być przygotowany na to, że na spacerach stanie się obiektem zainteresowania przechodniów. Chiński grzywacz to idealny pies do miasta i dla osób starszych, które rozrusza delikatną zabawą, natomiast dla dzieci jest zbyt delikatny, mogą mu zrobić krzywdę lub przynajmniej mocno wystraszyć. Potrzebuje starannej socjalizacji, bo trzymany „pod kloszem” może stać się bojaźliwy. Nie stanowi zagrożenia dla innych zwierząt, trzymanych w domu, i dobrze robi mu towarzystwo innych małych psów, najlepiej – grzywaczy.
HISTORIA
Mutacja, której skutkiem jest brak owłosienia, występowała w rozwoju psów nie raz, i w różnych rejonach świata. Choć przyjmuje się (co znalazło odzwierciedlenie w nazwie), że psy te pochodzą z Chin, gdzie hodowane były już w czasach dynastii Han (ok. 200 p.n.e. – 200 n.e.), to nie jest to wcale takie pewne – psy bezwłose występowały też w Meksyku i Ameryce Południowej. Czy to z Chin, czy z Ameryki, z żeglarzami i marynarzami docierały do rozmaitych krajów. Pierwsze szerzej znane egzemplarze pokazywane były w angielskich ogrodach zoologicznych w latach 1850 – 1870, ale później słuch o tej rasie zaginął. Przetrwała w USA (choć nie wiadomo, skąd pochodziły tamtejsze psy), ale i tam po II Wojnie Światowej praktycznie zanikła. Niebawem jednak powróciła na ringi wystawowe w USA (klub rasy powstał w roku 1979), stamtąd grzywacze sprowadzono ponownie do Wielkiej Brytanii i na kontynent. W hodowli najczęściej stosuje się kojarzenia osobników bezwłosych z owłosionymi, wówczas rodzą się szczenięta obydwu odmian. Przy kojarzeniu osobników owłosionych roszą się tylko szczenięta owłosione. W Polsce chińskie grzywacze hodowane są od lat 80-tych zeszłego wieku, i szybko stały się dość popularne.
