POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Cane Corso Italiano jest psem obronno-stróżującym, który świetnie sprawdza się w szkoleniu o takim profilu. W Rosji często wykorzystywany jest jako pies policyjny i wojskowy.
POCHODZENIE
Włochy
WYGLĄD
Pies więcej niż średniej wielkości, krzepki i dobrze umięśniony.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący, kiedyś też pasterski i myśliwski.
WYMAGANIA
Cane corso doskonale nadaje się na stróża posiadłości podmiejskich, ale można go trzymać i w mieście, oczywiście pod warunkiem starannego wychowania, bo żaden pies tej wielkości nie może być nieułożony. Kiedyś był psem pasterskim. Cane corso, choć ostry, gdy zachodzi potrzeba, nie jest napastliwy i cechuje go duża karność, dzięki czemu jest łatwiejszy do opanowania niż podobne do niego molosy. Jako stróż ma w naszym klimacie jedną wadę – sierść jest niemal pozbawiona podszerstka, skutkiem czego pies zimą marznie. Cane corso potrzebuje starannej socjalizacji, żeby jako dorosły nie reagował agresywnie na nieznanych ludzi i obce psy. Sierść nie wymaga żadnej pielęgnacji, wystarcza okazjonalne szczotkowanie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- zrównoważony charakter
- silna i niezależna osobowość
- popęd do obrony
- podatność na szkolenie
- instynkt stróżujący
ZDROWIE
Cane corso to rasa naturalna, o normalnej budowie i przeciętnej wielkości, toteż psy te odznaczają się na ogół dobrym zdrowiem. Jak u większości ras powyżej średnich rozmiarów, występuje u nich dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED) oraz zagrażający życiu skręt żołądka – aby zmniejszyć ryzyko jego wystąpienie, należy psa karmić częściej, niż raz dziennie i zapewnić mu całkowity spokój na godzinę po jedzeniu. Dość częste są uczulenia, zapalenia i grzybicze zakażenia skóry, zwłaszcza u psów maści rozjaśnionej – błękitnej i beżowej.
WŁAŚCICIEL
Cane corso jest psem dość plastycznym, dostosowującym się do warunków życia, jakie zapewnia mu właściciel. Jeśli pies trzymany jest w mieście, trzeba mu zapewnić odpowiednią ilość ruchu, na przykład niezbyt forsowną przebieżkę za rowerem – w tym przypadku właściciel musi być człowiekiem dostatecznie sprawnym. Dla osób starszych nadaje się tylko w przypadku, gdy posiadają one dom z ogrodem. Cane corso, nieufny wobec obcych, jest opiekuńczy wobec „swoich”, jednak ze względu na swą siłę i potencjalne zachowania agresywne nie nadaje się dla dzieci. Przy właściwej socjalizacji może być trzymany z mniejszymi psami i zwierzętami domowymi, natomiast w kontaktach z obcymi psami podobnej wielkości należy zachowywać ostrożność.
HISTORIA
Cane corso jest potomkiem rzymskich molosów, które z kolei pochodziły z Azji i znane były już w czasach głęboko antycznych. Po upadku imperium psy przetrwały na wsiach, gdzie wykorzystywano je do stróżowania, polowania na grubą zwierzynę, pilnowania stad, i do pomocy rzeźnikom. Słowa „corso” w nazwie oznacza tyle, co „krzepki”, „silny”, i nie ma związku, jak to się czasem twierdzi, z Korsyką. Psy te występowały w całych południowych i środkowych Włoszech, od Florencji po Neapol. W XX wieku, skutkiem zmian w gospodarce rolnej i napływu psów innych ras na wieś, cane corso stały się rzadkością. Kynolodzy zajęli się nimi dopiero w latach 70. zeszłego wieku, kiedy to panowie Bonnetti, Breber, Ballotta i Gandolfi zebrali kilkanaście osobników z zapadłych gospodarstw wiejskich. W roku 1983 utworzyli oni klub rasy, uznanej przez ENCI (włoski związek kynologiczny) w roku 1994, a przez FCI w dwa lata później. Dzisiaj cane corso najliczniej hodowane są, poza swoją ojczyzną, w Polsce, Rosji, na Węgrzech, Słowacji i w USA. W innych krajach są mało znane i nieliczne. Z pewnością zakaz cięcia uszu i ogonów nie pomoże tej rasie, bo psy z długimi uszami i ogonami nabierają bardzo zwyczajnego wyglądu i trudno je odróżnić od innych molosów.
