POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Bulteriery są psami z charakterystyczną jajowatą głową. To psy pełne temperamentu, błyskotliwe i inteligentne. Zawsze chętne do zabawy. Wykazują się dużą tolerancją wobec dzieci dlatego świetnie odnajdują się jako psy rodzinne i do towarzystwa.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies mocno zbudowany i umięśniony, o bystrym wyrazie i jedynej w swoim rodzaju głowie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do walk, dzisiaj trzymany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Bull terier to dobry pies do miasta, ale wymaga bardzo starannego wychowania. Wprawdzie u dzisiejszych bull terierów agresja wobec ludzi prawie się nie zdarza, natomiast agresja wobec psów, zwłaszcza takich, które oszczekują i zaczepiają, jest właściwie typowa. Młody bull terier jest na ogół poczciwy, ale jeśli kiedykolwiek zostanie napadnięty i pogryziony (o co na spacerach w mieście nietrudno), to następnym razem już nie przepuści. Karmić najlepiej sprawdzonymi karmami, psa dorosłego tymi o nie najwyższej zawartości białka, i lepiej nie eksperymentować z nowościami, bo bull teriery skłonne są do rozmaitych uczuleń. Pielęgnacja jest minimalna – psa szczotkuje się miękką szczotka włosianą lub gumową rękawicą, aby na dywanach pozostawiał mniej włosa.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- duży temperament
- chęć do zabawy
- zrównoważone usposobienie
- posłuszność
- przywiązanie do właściciela
- łagodność w stosunku do ludzi
ZDROWIE
Białe umaszczenie u bull teriera spowodowane jest mutacją w genie MITF. Gen ten odpowiada za powstawanie, dojrzewanie i migrację komórek, produkujących pigment, i mających wpływ na rozwój i funkcjonowanie narządów mysłów i układu nerwowego. Brak lub nieprawidłowe funkcjonowanie tych komórek u białych psów może prowadzić do wielu zaburzeń, jak ruchy paradoksalne, drgawki i nienormalne zachowania (na przykład obsesyjne ganianie za własnym ogonem), a przede wszystkim głuchoty. Częstą chorobą u bull terierów jest uwarunkowana genetycznie niewydolność nerek, ujawniająca się już w młodym wieku, i prowadząca do śmierci psa. Inną, właściwą tylko tej rasie, jest specyficzny rodzaj zapalenia skóry, wywołany nieprzyswajaniem cynku.
WŁAŚCICIEL
Najlepszym właścicielem dla bull teriera jest młody, energiczny mężczyzna. Ten poradzi sobie z siłą i uporem tego psa, i zapewni mu zabawę – bo zabawę bull teriery uwielbiają, wiele z nich jest prawdziwymi maniakami aportu i piłeczek. Bull teriery nawet i uczą się szybciej, gdy nagrodą jest chwila zabawy, niż przy nagradzaniu smakołykami. Nauka nie idzie im najłatwiej, a dokładniej – uczą się tylko tego, co polubią, bo w przeciwnym razie wykazują spory opór i upór. Nie znaczy to, że nie można bull teriera wyszkolić, ale wymaga to anielskiego spokoju i cierpliwości. To zresztą cechy, które potrzebne są każdemu właścicielowi psa tej rasy. Nerwowe zachowania człowieka to pewna droga do kłopotów z bull terierem.
HISTORIA
W XIX wieku popularną (choć od 1835 roku nielegalną) rozrywką były walki psów. Dla uzyskania sprawnych i zażartych psów bojowych kojarzono ze sobą najrozmaitsze rasy, ale szczególnie udane były pod tym względem mieszańce terierów i buldogów, które nazywano po prostu „bull and terier”. Rasę stworzył z nich James Hinks, handlarz zwierzętami z Birmingham i wielki entuzjasta psich walk. Jakie psy złożyły się na dzisiejszego bull teriera, tego dokładnie nie wiadomo; dużą rolę odegrał zapewne tak zwany biały terier angielski. Hinks, poza tym, że selekcjonował swoje psy na waleczność i ciętość, to chciał jeszcze, aby miały one czysto białe umaszczenie. Po raz pierwszy pokazał je na wystawie w 1862 roku; biały „bull and terier” z miejsca stał się faworytem młodych dżentelmenów. Psy Hinksa nie miały jeszcze głów, właściwych późniejszym bull terierom; charakterystyczny, jajowaty profil pojawił się dopiero w latach dwudziestych zeszłego wieku – jedni twierdzą, że przypadkiem, inni, że skutkiem kojarzeń z chartem lub collie. Wtedy też wymogiem wzorca stały się naturalnie stojące uszy, które wcześniej przycinano. Hodowla kolorowych bull terierów, przez lata uważanych za coś gorszego, rozwinęła się dopiero po roku 1927. W Polsce psy te hodowane są od lat 70. zeszłego wieku.
