Buldog francuski
ZOBACZ
POPRZEDNIĄ RASĘ
ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
  • WRAŻENIA OGÓLNE
  • POCHODZENIE
  • WYGLĄD
  • UŻYTECZNOŚĆ
  • WYMAGANIA
  • CHARAKTER
  • ZDROWIE
  • IDEALNY WŁAŚCICIEL
  • HISTORIA

WRAŻENIA OGÓLNE

Buldog francuski to pies o sympatycznym wyglądzie i charakterze. Sprawdza się jako pies rodzinny i towarzyszący.

POCHODZENIE

Francja

WYGLĄD

Mały, zwarty, mocno zbudowany pies, silnie umięśniony i o mocnym kośćcu.

UŻYTECZNOŚĆ

Pies do towarzystwa.

WYMAGANIA

Buldog francuski to wspaniały pies do towarzystwa, z jednym zastrzeżeniem – jest on bardzo wrażliwy na wysoką temperaturę, i  łatwo może mu się przytrafić zagrażający życiu udar cieplny. Dlatego w gorące dni nie wolno zmuszać psa do spacerów, i nawet na chwilę nie zostawiać w pełnym słońcu, a tym bardziej w samochodzie. Doskonale  nadaje się  do warunków miejskich. Wystarczą mu niedługie spacery, ale nie zaszkodzą i dłuższe.  Zimowe spacery powinny być energiczne, żeby pies się nie przeziębił, a w duże mrozy czy słoty przyda się nawet płaszczyk czy sweterek. Nie potrzebuje żadnej specjalnej pielęgnacji. Wystarczy go od czasu do czasu przeszczotkować miękką szczotką, a gdy wygładzi się sierść kawałkiem flaneli lub irchy, będzie pięknie błyszczała. Skręcony, przyciśnięty do ciała ogon może się odparzać, warto więc przecierać skórę maścią lanolinową lub przesypywać pudrem. Kąpiel jest właściwie zbędna.

CHARAKTER

Cechy pożądane w danej rasie to:
- łagodność
- towarzyskość
- przywiązanie
- tolerancja wobec innych zwierząt 

ZDROWIE

Wspomniane wcześniej chrapanie spowodowane jest często występującym u buldogów francuskich przedłużonym podniebieniem miękkim. Poważniejszym problemem jest u tej rasy zwężenie nozdrzy, utrudniające oddychanie. Problemy z kręgosłupem mogą być związane z  budową psa – wygarbionym grzbietem i zdeformowanym ogonem. Są to spondyloza i tak zwane kręgi połowicze (hemivertebrae), które mogą prowadzić  aż do paraliżu. Częsta jest u buldogów dysplazja stawów biodrowych (HD)   U buldogów częściej niż przeciętnie występuje tetralogia Fallota, złożona wada serca, skutkująca niedotlenieniem i niewydolnością krążeniową. Chorobą nieuwarunkowaną genetycznie, a występującą zwłaszcza u psów białych, jest grzybicze zapalnie skóry między palcami .

WŁAŚCICIEL

Buldog francuski jest psem niemal dla każdego, kto zaakceptuje jego  niewątpliwą wadę – ten pies  chrapie, niekiedy przeokropnie, nie tylko wtedy, gdy śpi, ale także, gdy jest pobudzony albo zdenerwowany. Do tego jeszcze często posapuje i pochrząkuje, słychać go niemal bez przerwy. Jest  to pies  pełen temperamentu, ciekawski, odważny, niekiedy nawet zaczepny, ale  prawdziwa agresja jest mu zazwyczaj obca. Doskonały, rozweselający  pies dla ludzi starszych i samotnych,  dla starszych dzieci, które muszą pamiętać, aby nie forsować go w upał.

HISTORIA

Buldogami nazywano w Anglii  przysadziste i silne psy, trzymane głównie przez rzeźników, ale wykorzystywane także dla modnej rozrywki – publicznego szczucia byków. Ich charakterystyczną cechą był krótki pysk i cofnięty nos. Kiedy „sportu” tego w Anglii zakazano  (w 1835 roku), przyszłość buldogów stanęła pod znakiem zapytania, a dokładniej – nie widziano dla nich przyszłości.  Może gdyby były mniejsze? Ten pomysł okazał się sukcesem, i miniaturowe buldogi niebawem stały się popularnymi psami do towarzystwa angielskich robotników. Do zmniejszenia rozmiarów przyczyniły się zapewne rozmaite gładkowłose teriery. Możliwe, że im też zawdzięcza mały buldog kształt ucha – często było ono stojące, jak u angielskiego toy teriera. Do Francji małe buldogi trafiły z angielskimi tkaczami, zatrudnianymi w fabrykach na północy kraju. Cieszyły się sławą niezawodnych łowców szczurów. Psy te zyskały sporą popularność, szybko zaczęto je uważać za rasę rdzennie francuską, a stojące „uszy nietoperza” stały się ich  cechą wyróżniającą. Pierwszy klub hodowców powstał we Paryżu w roku 1880, a wzorzec rasy – w osiem lat później. Francuski związek kynologiczny Societe Canine Centrale uznał ją  w roku 1898. W Polsce francuskie buldogi znane były już w początku zeszłego wieku, a hodowla ich trwała nieprzerwanie;  znalazły się wśród ras,  zarejestrowanych po II Wojnie przez powstały w 1948 roku Związek Kynologiczny w Polsce. Dzisiaj są jednymi z najliczniej hodowanych psów do towarzystwa.