POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Akita to pełen pasji myśliwskiej pies znany z upartości i zawziętości w walce. Ma zdecydowany i niezależny charakter. Może sprawiać problemy wychowawcze, dlatego wymaga doświadczonego, znającego rasę opiekuna.
POCHODZENIE
Japonia
WYGLĄD
Wrażenie ogólne: rosły, mocny, dobrze umięśniony pies o szlachetnym i imponującym wyglądzie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski na grubą zwierzynę, później hodowany do walk, a dziś jako pies stróżujący i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Akita inu jest psem zdecydowanie trudnym, z natury dominującym, bardzo pewnym siebie, i w typowo orientalny sposób trochę trudnym do odgadnięcia. Nieufny wobec obcych, może być świetnym, a przy tym cichym stróżem. Można go trzymać w mieście, bo nie potrzebuje dużo ruchu, wystarczy krótki, energiczny spacer. Tyle tylko, że w mieście o taki spacer niełatwo, bo akita jest psem mocno agresywnym wobec innych psów i zwierząt, a w dodatku nie sygnalizuje czytelnie swych zamiarów. Konieczna jest staranna socjalizacja, bo inaczej pies ten może stać się wręcz niebezpieczny, nawet dla ludzi. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy okazjonalne szczotkowanie, ale w okresie wymiany włosa gubi go bardzo dużo.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- odwaga
- pasja myśliwska
- przywiązanie do właściciela
- pojętność
- opanowanie
ZDROWIE
Chorobą, specyficzną dla tej rasy, jest zespół Vogta-Koyanagi-Harada – autoagresja, skierowana przeciwko własnym melanocytom (komórkom pigmentowym), prowadząca do ślepoty. Pierwsze objawy mogą wystąpić po ukończeniu roku życia; psy chorują znacznie częściej, niż suki. Leczenie może jedynie spowolnić rozwój choroby. Zdarza się postępujący zanik siatkówki (PRA) i wrodzona zaćma, a także niedobór hormonów tarczycy. Jak u prawie wszystkich dużych psów, tak i u akit należy liczyć się z wystąpieniem dysplazji stawów biodrowych (HD) i skrętu żołądka.
WŁAŚCICIEL
Akita zdecydowanie nie jest psem dla początkujących właścicieli. Jego posiadanie wymaga doświadczenia, opanowania, siły fizycznej i psychicznej, a także zrozumienia skomplikowanej natury tego psa. Ma silny instynkt posiadania i dlatego może być groźny dla osób, zwłaszcza dzieci, które niechcący wezmą jego zabawkę lub podejdą blisko miski. Najlepiej, aby był jedynym zwierzęciem w domu. W przeciwnym razie niebezpieczeństwo po prostu stale wisi w powietrzu. Musi być ułożony, ale szkolenie jest trudne, bo pies ten ma swoje zdanie, a do tego szybko się nudzi. Akita jest oddany właścicielowi pod warunkiem, że ten potrafi go przekonać, że jest przewodnikiem sfory, ale nigdy nie okazuje tego w wylewny sposób.
HISTORIA
Akita, jak i inne szpice z Japonii, jest potomkiem północnych szpiców i psów w typie dingo. Udokumentowana historia rasy rozpoczyna się w wieku XVII, kiedy to pewien samuraj, popadłszy w niełaskę u cesarza, schronił się w prowincji Akita na wyspie Honsiu. Będąc miłośnikiem łowów, postanowił stworzyć największe, najsilniejsze i najmężniejsze psy myśliwskie. Wkrótce stały się one znane w całej Japonii, ale kolejne stulecia, będące okresem politycznej destabilizacji kraju, spowodowały, że stały się rzadkością. Nielicznie przetrwały tylko jako psy do walk. Początek XX wieku przyniósł w Japonii powstanie ruchów nacjonalistycznych, i renesans rasy, uznanej za narodowy symbol; hodowla akit była nawet subsydiowana przez władze państwowe. Wielka sławę przyniósł rasie pies o imieniu Hachiko; przez lata odprowadzał swego pana do pociągu, i czekał na jego powrót z pracy. Po jego śmierci w pracy codziennie przychodził na stacje, a wkrótce mówiło o nim całe Tokyo. Gdy w 1935 zakończył żywot, wystawiono mu pomnik, stojący do dzisiaj. II Wojna Światowa przyniosła akitom niemal zupełną zagładę. Dość szybko udało się odbudować pogłowie; jednym z priorytetów hodowlanych było unikanie psów ciężkich, w których żyłach płynęła krew molosów, kojarzonych kiedyś z akitami celem uzyskania mocnych psów do walki. Do Europy pierwsze psy z Japonii przybyły w latach 60tych zeszłego wieku, a do Polski pierwszą sukę akita sprowadzono w roku 1990.
