POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Borzoj to majestatyczny chart o arystokratycznym, pełnym wdzięku i gracji wyglądzie.
POCHODZENIE
Rosja
WYGLĄD
Pies duży, o arystokratycznym wyglądzie i trochę wydłużonej sylwetce, suchej, ale mocnej budowy.
UŻYTECZNOŚĆ
Kiedyś pies do polowania na wilki, dzisiaj wymagający pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Największy problem z chartem rosyjskim sprowadza się do tego, że powinien on swobodnie biegać, ale nie bardzo wiadomo, gdzie mógłby to robić. Jego silny instynkt myśliwski przejawić się może w najmniej odpowiedniej sytuacji nagłym rzuceniem się w pogoń za potencjalną zdobyczą, ze smyczy spuścić go można tylko w zupełnie bezpiecznym terenie. Borzoj toleruje inne, zwłaszcza duże psy, ale dla małych zwierząt może być naprawdę niebezpieczny. W młodości, gdy rośnie w niesamowitym tempie, potrzebuje bardzo starannego żywienia, i nie wolno go wówczas zbytnio forsować. W domu jest niemal nieobecny (choć oczywiście z uwagi na rozmiary nie powinien być trzymany w małym mieszkanku), cichy i nienarzucający się, bo jego najbardziej charakterystyczną cechą jest brak wylewności. Na spacerze natomiast zaskakuje energią i szybkością reakcji. Sierść nie jest szczególnie trudna w pielęgnacji, wystarczy regularne szczotkowanie i nie za częste kąpanie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- czułość
- posłuszeństwo
- przywiązanie do właściciela
- spokój
- tolerancja wobec dzieci
ZDROWIE
Pies do polowania na wilki musiał być twardy i odporny, niemniej jednak charty rosyjskie maję swe typowe przypadłości. Najgroźniejszy jest skręt żołądka, bardzo często kończący się śmiercią; psa uratować może tylko natychmiastowa interwencja chirurgiczna. Ze względu na to niebezpieczeństwo borzoj musi mieć zapewniony absolutny spokój przez co najmniej godzinę po jedzeniu. Częściej niż przeciętnie zdarza się u tej rasy kardiomiopatia (zwyrodnienie mięśnia sercowego). W okresie szybkiego wzrostu może wystąpić osteodystrofia – rodzaj bardzo bolesnego zapalenia kości. Objawy to kulawizna, silny obrzęk stawów kończyn, i niechęć do wstawania. Choroba mija samoistnie, dla złagodzenia objawów podaje się środki przeciwbólowe i przeciwzapalne.
WŁAŚCICIEL
Właściciel charta rosyjskiego powinien być osobą spokojną i opanowaną, no i dysponującym odpowiednimi warunkami. Nie ma bardziej żałosnego widoku, niż osowiały borzoj wyprowadzany jedynie na krótkie spacery na smyczy z malutkiego mieszkanka. Za właściwe traktowanie i zrozumienie jego niezależnej natury pies odpłaci bezgranicznym przywiązaniem. Nie nadaje się dla dzieci, nie jest też szczególnie „zabawowy”, a i klasyczne szkolenie nie jest dla niego. Wobec obcych zachowuje łagodną rezerwę, a w młodości trzeba mu zapewnić właściwą socjalizację.
HISTORIA
Charty na ziemiach Rosji znane były już we wczesnym Średniowieczu, ale typ rasowy charta rosyjskiego ukształtował się dopiero około XVII wieku, najprawdopodobniej pod wpływem chartów tureckich i krymskich, a może i długowłosych psów owczarskich. Pierwszy opis Christiana von Lessinga (1635) przedstawia borzoja niemal dokładnie takim, jaki jest dzisiaj: Głowa sucha i podłużna, bez przełomu (…) grzbiet łukowaty i wysklepiony, żebra głębokie i płaskie, a lędźwie szerokie na tyle, że można na nich zmieścić cztery palce (…) ogon długi i sierpowaty, włos długi, falisty. Już w 1650 roku spisany został pierwszy wzorzec rasy i od tego mniej więcej czasu aż po rok 1861, w którym zniesiono pańszczyznę, polowanie z chartami stało się ulubioną rozrywką arystokracji. Ich wystawność i pieniądze, wydawane na utrzymanie psiarni, nie mają sobie równych chyba w całej historii. Obiektem łowów był najczęściej wilk; wypłoszony z lasu przez chłopską nagonkę i ogary, w polu zaraz wypatrzony był przez charty, prowadzone trójkami (suka i dwa psy) przy koniu. Psy spuszczano i zaczynała się szaleńcza pogoń. Zadaniem chartów było chwycenie i unieruchomienie zwierza. Po rewolucji borzoje zanikły niemal całkowicie, a prawdziwy renesans rasy nastąpił dopiero z końcem Związku Radzieckiego. W Polsce charty rosyjskie znane były od dawna, ale hodowane niezbyt licznie, bo znacznie bardziej popularny był chart polski. Po II Wojnie Światowej wyginęły i ponownie sprowadzono je dopiero w końcu lat 60. zeszłego wieku.
