POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Wesoły charakter i energiczne usposobienie czynią z tego szpica uroczego psa rodzinnego.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies o zwartej budowie, efektownej szacie, czujny i bystry.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Szpice, z wyjątkiem miniatur, to rasa wyjątkowo niedoceniona, zupełnie nie wiadomo, dlaczego, bo są to znakomite psy do towarzystwa i do stróżowania. Inteligentne, dostatecznie karne, a co najważniejsze – nie mają w ogóle skłonności do oddalania się od domu i włóczęgostwa, a na spacerach trzymają się blisko właściciela. Nadają się do trzymania w mieszkaniu i na wsi. Jedyne, co może przeszkadzać, to ich hałaśliwość, toteż szpica trzeba od małego zniechęcać do szczekania bez potrzeby. Gęsta sierść wymaga systematycznej pielęgnacji – dokładnego szczotkowania i czesania, delikatnego, żeby nie powyrywać włosa, ale przy psie tej wielkości zajmie to wiele czasu. Gdy szpic linieje, to gubi włos całymi garściami, i przez pewien czas nie wygląda zbyt efektownie. Szpice są niewybredne i odporne.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- żywiołowe usposobienie
- przywiązanie do właściciela
- pojętność
- nieufność wobec obcych
- brak agresji
- instynkt stróżujący
ZDROWIE
Przy całej odporności i „twardości” szpice cierpią na kilka typowych dla tej rasy chorób, z których najczęstsze to niedoczynność tarczycy i nadczynność nadnerczy. Zdarza się choroba van Willebranda (obniżenie krzepnięcia krwi skutkiem braku jednego z czynników krzepnięcia). U szpiców średnich zdarza się wrodzone zwichnięcie rzepki kolanowej. Spośród wad serca stwierdzono nieliczne przypadki przetrwałego przewodu tętniczego (PDA) i niedorozwoju zastawki mitralnej. Groźna jest dysplazja nerek; odpowiedzialny za nią gen charakteryzuje się niepełną penetracją, co oznacza, że objawy mogą przejawiać się w różnym stopniu. W ciężkiej postaci dysplazji nerek rokowanie jest złe.
WŁAŚCICIEL
Szpic średni będzie doskonałym psem dla kogoś, kto potrzebuje niekłopotliwego, bystrego towarzysza, a nie przykłada większego znaczenia do łatwości szkolenia… bo pies ten jest bardzo inteligentny, ale samodzielny, i lubi mieć swoje zdanie. Jeśli poświęci się mu czas i sporo cierpliwości, można go wiele nauczyć, w końcu szpice występowały kiedyś w cyrkach. Nie najlepiej nadaje się dla dzieci, bo potrafi dość stanowczo pokazać, że mu przeszkadzają, będzie natomiast doskonałym psem dla osób starszych. Z pochodzenia pies wiejski, który musiał tolerować inne zwierzęta domowe, nie jest wobec nich napastliwy. Szpic średni jest jednym z najlepszych psów stróżujących ( lepiej może określić go jako „alarmującego”) , bardzo, może nawet za bardzo czujnym
HISTORIA
Szpice niemieckie są potomkami neolitycznego „psa torfowego”, którego szczątki znajdowano w Europie. W miarę postępującego wyrębu lasów i rozwoju rolnictwa psy te zyskiwały na znaczeniu jako stróże gospodarstw. W średniowieczu nosiły nazwę „gnojarzy”, bo ich legowiskiem, zwłaszcza zimą, była zgromadzona w kącie podwórza pryzma gnoju. Nie ceniono ich szczególnie. W XVI wieku Anglik, doktor Caius, zaliczył je wręcz do kategorii degeneris - psów nic nie wartych. Regionem najczęstszego występowania szpiców było Pomorze, Meklemburgia, Saksonia, dolina Renu i Holandia; z czasem w poszczególnych regionach powstały ich lokalne odmiany o rozmaitych umaszczeniach, z których najbardziej cenione było białe, najliczniej występujące na Pomorzu. Wielkim miłośnikiem białych szpiców średniej wielkości był ostatni król Wirttenbergii, Wilhelm II, co zapewniło im lokalną popularność. Źródła podają, że królewskie psy były cięte i napastliwe. Później szpic średni stał się ofiarą swego wzrostu – za mały na psa stróżującego, trochę za duży na salonowca i ze wszystkich odmian wielkości był najrzadziej spotykany, a dziś niemal wyginął, ustępując miejsca mniejszym kuzynom. W Polsce średnie szpice, zwłaszcza w odmianie białej, spotykane były dość często w okresie międzywojennym i po wojnie; dzisiaj nie ma ich wcale.
