POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Pies o mocnej, harmonijnej budowie z charakteru cichy i czujny. Z racji dość niezależnej natury wymagają doświadczonego opiekuna.
POCHODZENIE
Japonia / USA
WYGLĄD
Duży pies o prostokątnej sylwetce i masywnym kośćcu.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski na grubą zwierzynę, później hodowany do walk, a dziś jako pies stróżujący i do towarzystwa
WYMAGANIA
Akita amerykańska jest psem zdecydowanie trudnym, z natury dominującym, bardzo pewnym siebie. Nieufny wobec obcych, może być świetnym stróżem. Nie bardzo nadaje się do miasta, bo trudno zapewnić mu tam odpowiednio dużo ruchu – jest to pies bardzo silny, i z zasady źle nastawiony do innych psów i zwierząt. Najlepiej nadaje się do domu z większym ogrodem. Konieczna jest staranna socjalizacja, bo inaczej pies ten może stać się wręcz niebezpieczny, nawet dla ludzi. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy okazjonalne szczotkowanie, ale w okresie wymiany włosa gubi go bardzo dużo.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- przyjacielskość
- czujność
- czułość
- dostojność
- pojętność
- odwaga
ZDROWIE
Chorobą, specyficzną dla tej rasy, jest zespół Vogta-Koyanagi-Harada – autoagresja, skierowana przeciwko własnym melanocytom (komórkom pigmentowym) , prowadząca do ślepoty. Pierwsze objawy mogą wystąpić po ukończeniu roku życia; psy chorują znacznie częściej, niż suki. Leczenie może jedynie spowolnić rozwój choroby. Zdarza się postępujący zanik siatkówki (PRA) i wrodzona zaćma, a także niedobór hormonów tarczycy. Jak u prawie wszystkich dużych psów, tak i u akit amerykańskich należy liczyć się z wystąpieniem dysplazji stawów biodrowych (HD), i skrętu żołądka. Częściej niż przeciętnie występuje uwarunkowane genetycznie zapalenie gruczołów łojowych.
WŁAŚCICIEL
Akita zdecydowanie nie jest psem dla początkujących właścicieli; jego posiadanie wymaga doświadczenia, opanowania, siły fizycznej i psychicznej, i zrozumienia skomplikowanej natury tego psa. Ma silny instynkt posiadania, i z tego względu może być groźny dla osób, zwłaszcza dzieci, które niechcący wezmą jego zabawkę lub podejdą blisko miski. Równie silny jest jego instynkt terytorialny. Zupełnie nie nadaje się dla osób starszych i mało sprawnych. Najlepiej, aby był jedynym zwierzęciem w domu; w przeciwnym razie niebezpieczeństwo po prostu stale wisi w powietrzu. Musi być ułożony, ale szkolenie jest trudne, bo pies ten ma swoje zdanie, a do tego szybko się nudzi. Akita amerykańska jest oddany właścicielowi, pod warunkiem, że ten potrafi go przekonać, że jest przewodnikiem sfory, ale nigdy nie okazuje tego w wylewny sposób.
HISTORIA
Akita, jak inne szpice z Japonii, jest potomkiem północnych szpiców i psów w typie dingo. Udokumentowana historia tej rasy rozpoczyna się w XVII wieku, kiedy to pewien samuraj, popadłszy w niełaskę u cesarza, schronił się w prowincji Akita na wyspie Honsiu. Będąc miłośnikiem łowów, postanowił stworzyć największe, najsilniejsze i najmężniejsze psy myśliwskie. Wkrótce stały się one znane w całej Japonii, ale kolejne stulecia, będące okresem politycznej destabilizacji kraju, spowodowały, że stały się rzadkością. Nieliczne przetrwały tylko jako psy do walk; nierzadko kojarzono je z europejskimi molosami. Początek XX wieku przyniósł w Japonii powstanie ruchów nacjonalistycznych i renesans rasy, uznanej za narodowy symbol; hodowla akit była nawet subsydiowana przez władze państwowe. II Wojna Światowa przyniosła akitom niemal zupełną zagładę - z ich futer szyto ubrania dla żołnierzy. Ponieważ jedynymi psami, których nie przerabiano na futra, były owczarki niemieckie, wielu właścicieli krzyżowało z nimi swoje akity. Po wojnie wiele akit trafiło do USA, najczęściej były to bardzo efektowne, duże psy w typie Dewa (linia dużych psów do walk), niezupełnie czystej krwi. Klub rasy powstał w USA w roku 1956, a AKC uznał ją w roku 1972; były to już wtedy psy wyraźnie inne od japońskich, mimo to jeszcze przez kilkanaście lat były w Europie oceniane i hodowane jako jedna rasa. Obecnie akita amerykański jest już odrębną rasą.
