POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Owczarek kaukaski to pewny siebie, opanowany i nieustraszony struż. Wsławił się jednak jako rasa ostra i agresywna dlatego też znajduje się w "Wykazie ras psów uznawanych za agresywne".
POCHODZENIE
Rosja
WYGLĄD
Pies duży, masywny, o ciężkim kośćcu, z natury nieufny i ostry wobec obcych.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do pilnowania stad i stróżujący.
WYMAGANIA
Owczarek kaukaski jest psem do posiadłości wiejskiej lub domu z dużym ogrodem. W żadnym razie nie można go trzymać w mieszkaniu, a nawet i w podmiejskim domu z małym ogródkiem. Ten pies potrzebuje dużo ogrodzonego terenu, którego będzie pilnował. Żaden intruz nie ma najmniejszych szans! Najlepiej zbudować dla niego porządny kojec, w którym mieszkać może i w najgorsze mrozy. Musi mieć wstęp do domu, bo bez kontaktu z ludźmi stanie się nieufny i nietowarzyski. Kaukaz nie jest psem spacerowym - jest na to zbyt silny, i nigdy nie można mieć pewności, czy kogoś nie zaatakuje, choćby przez nieporozumienie. Psy długowłose trzeba czasem czesać, zwłaszcza w okresie wymiany włosa – dobrze przyzwyczajać je do tego od małego . Owczarek kaukaski nie jest wybredny, i jak na psa tej wielkości je stosunkowo mało.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- zrównoważony, ale silny charakter
- niezależność
- nieufność wobec obcych
- czujność
- instynkt stróżujący
ZDROWIE
Owczarki kaukaskie hodowane są od niedawna, a w wielu krajach pozostają zupełnie nieznane, stąd niewiele jest danych o specyficznych dla tej rasy chorobach. Nie są długowieczne, w 8 roku życia warto psu zrobić badania serca i krwi, co pozwoli na wychwycenie rozpoczynających się stanów chorobowych, na przykład kardiomiopatii rozstrzeniowej, i przedłużenie życia. Najczęstszą przyczyną śmierci jest skręt żołądka. Z mniej groźnych chorób częsta jest dysplazja stawów biodrowych (HD) i entropion – podwinięcie powieki.
WŁAŚCICIEL
Owczarek kaukaski nie jest psem dla każdego. Potrzebuje zdecydowanego właściciela, który utrzyma psa w żelaznej dyscyplinie, ale nie stosując przemocy – przemoc, pomijając już to, że jest ryzykowna, uczyni z kaukaza psa głupio agresywnego i naprawdę niebezpiecznego. Od małego trzeba go zapoznawać z obcymi ludźmi, przynajmniej po to, żeby nie atakował ich od razu. Do swego właściciela owczarek kaukaski jest bardzo przywiązany, ale nieszczególnie wylewny. Nie nadaje się dla osób mało sprawnych, nerwowych, nie dość pewnych siebie. Wobec dzieci w rodzinie jest opiekuńczy, ale ze względu na swą wielkość może być groźny. Na pewno nie można powierzyć go opiece nastolatka, bo do tego psa trzeba mieć sporo doświadczenia. Małe zwierzęta domowe toleruje, o ile nie są namolne. W żadnym razie nie należy szkolić kaukaza na obronę, ani w jakikolwiek sposób rozbudzać u niego agresji.
HISTORIA
Owczarki kaukaskie są potomkami tybetańskiego doga; wbrew nazwie, spotyka się je nie tylko na Kaukazie, ale także na nizinach – w Azerbejdżanie i Kazachstanie. Pilnowały wypasanych owiec przed drapieżnikami i były groźnymi, nieprzekupnymi stróżami. Na tak rozległym obszarze występowały rozmaite typy owczarków i jeszcze do dzisiaj rasa ta nie jest całkowicie ujednolicona. W XIX wieku, gdy Rosjanie podbili Kaukaz, miejscowe psy znalazły zajęcie jako stróże w budowanych tam twierdzach i obozach wojskowych. Planowa hodowla rozpoczęła się po Rewolucji Październikowej (1917), w podległej Ministerstwu Spraw Wewnętrznych sieci hodowli Krasnaya Zvezda i w dużych zakładach przemysłowych Moskwy i Leningradu. II Wojna Światowa przyniosła ogromne straty w populacji owczarków kaukaskich, bo większość psów wysłana została na zaplecze frontu, do pilnowania obiektów wojskowych; jej odbudowa jest zasługą państwowej organizacji hodowli psów służbowych o nazwie DOSAAF. Dopiero w latach 60. psy te poczęły trafiać w ręce prywatne, nieco później – za granicę do Niemieckiej Republiki Demokratycznej, na Węgry i do Polski. Pierwsze psy w Polsce pochodziły z NRD (1978). Owczarki kaukaskie, mające - i słusznie – reputację psów ostrych i potencjalnie bardzo niebezpiecznych, w Europie Zachodniej pozostają rasą mało znaną. W Polsce dość popularne były w końcu XX wieku, dzisiaj jest ich znacznie mniej.
