POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Dziś już mało kto pamięta, że jamniki to psy myśliwskie z silnym instynktem łowieckim. W pracy jak i w codziennym życiu są uparte, zawzięte, cięte i niezależne. Nie są to psy, które każdemu przypadną do gustu, ale mają swoich wiernych miłośników i nie tracą na popularności.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies krótkonogi, o wydłużonym tułowiu, doskonale umięśniony.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski – norowiec, dziś częściej do towarzystwa.
WYMAGANIA
Wielka popularność jamników jako psów domowych i do towarzystwa jest dość zaskakująca, zważywszy na to, że zachowały one sporo cech psa myśliwskiego: są uparte, samodzielne ….. i wprost nieznośne, jeśli nie zostaną właściwie wychowane! Szczególnie odnosi się do jamników szorstkowłosych, które w największym stopniu pozostały ciętymi, zdecydowanymi psami do polowania (najczęściej są jeszcze do tego celu wykorzystywane), i demonstrują największy temperament. Pies, który miał sobie poradzić z borsukiem, musi być pewny siebie i niezależny, toteż jamników z pewnością nie można zaliczyć do psów szczególnie karnych. Potrzebuje sporo ruchu, i trochę pielęgnacji – szczotkowania i systematycznego trymowania, jeśli ma wyglądać ładnie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- wrażliwość
- zawadiacki charakter
- czujność
- popęd obronny
- odwaga
- niezależność
- instynkt łowiecki
- pojętność
- umiłowanie ruchu
ZDROWIE
Największym zagrożeniem dla zdrowia i życia jamników, i to w całkiem niekiedy młodym wieku, jest tzw. „wypadnięcie dysku”, a bardziej fachowo – przemieszczenie jądra miażdżystego krążka międzykręgowego, które uciska na rdzeń kręgowy. Najczęściej dochodzi do niego w odcinku piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa, a objawami są trudności w poruszaniu i wypróżnianiu, aż do całkowitego paraliżu kończyn tylnych. Stosuje się leczenie objawowe: ograniczenie ruchu, podawanie środków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, połączone z ćwiczeniami rehabilitacyjnymi, a w cięższych przypadkach – zabieg operacyjny. Niestety, ani jedno, ani drugie nie gwarantuje pełnej skuteczności. Choroba ta jest zapewne „ubocznym skutkiem” budowy jamnika. Pies ten jest przedstawicielem ras achondroplastycznych, których wygląd jest skutkiem mutacji, prowadzącej do skrócenia kości długich; wypadnięcie dysku występuje u takich znacznie częściej, niż przeciętnie. Zdaniem większości specjalistów, wyeliminowanie choroby nie jest możliwe bez zasadniczej zmiany budowy. Ryzyko wystąpienie choroby zwiększa się jeszcze bardziej u psów mało ruszających się, słabo umięśnionych i otyłych, toteż niezwykle ważne jest utrzymywanie jamnika w dobrej formie.
WŁAŚCICIEL
Jamnik musi wiedzieć, czego mu wolno, a czego nie, i trzeba się tego zawsze trzymać. Dlatego jego właściciel powinien być konsekwentny i stały w zachowaniu. Nadaje się jako pies do towarzystwa dla tych, którzy potraktują go poważnie, a nie jak domową maskotkę, i raczej nie dla dziecka.
HISTORIA
Entuzjaści jamników doszukują się ich przodków aż w starożytnym Egipcie. Bezpieczniej jednak będzie przyjąć, że krótkonogie psy pojawiały się skutkiem przypadkowo zachodzących mutacji w różnych miejscach i czasie. Pochodzące z Niemiec i Francji ilustracje z XV, XVI i XVII wieku ukazują psy do polowania na borsuki – wydłużone, krótkonogie i zwisłouche, w różnych odmianach sierści i różnej wielkości, ale na ogół znacznie większe, niż obecne jamniki. W wieku XVII pod nazwą „psa na borsuka” krył się już w miarę ustalony typ rasowy i wtedy też zaczęło się stopniowe zmniejszanie ich rozmiarów – te mniejsze nie polowały już na borsuka, lecz na lisa. Na ogół przyjmuje się, że psy szorstkowłose pochodzą z kojarzeń z terierami; wpisano je do niemieckich ksiąg rodowodowych dopiero w roku 1890. Jamniki miniaturowe i królicze są stosunkowo nowym wynalazkiem – pojawiają się w większej liczbie dopiero w początkach XX wieku. W Polce pierwsze wzmianki o jamnikach znajdujemy w dziełach księdza Kluka. W 1779 roku pisał on: Jamniki są niskie, cienkie, długie, z zakrzywionymi nieco nogami, pospolicie brunatne albo czarne i krótkiego włosa(...). Najwcześniejsza wzmianka o jamnikach na wystawie pojawia się w sprawozdaniu z wystawy zwierząt gospodarskich we Lwowie (1877) ; czytamy w nim, że w pawilonie księcia Sapiehy (…) myśliwskie psy, jak gończe ogary, wyżły, jamniki przepyszne pokazane były bardzo ładne. Na wystawach w okresie międzywojennym jamniki pokazywano regularnie, a tuż przed II Wojną Światową sprowadzono psy szorstkowłose. Dzisiaj jamniki, zwłaszcza standardowej wielkości, nie są tak liczne, jak jeszcze dwadzieścia, trzydzieści lat temu. Więcej jest za to psów miniaturowych i króliczych.
