POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Jeden z bardziej towarzyskich i najmniej zaczepnych terierów. Jest to pies łatwiejszy w prowadzeniu i spokojniejszy niż jego kuzyni. Przy tym ma wesoły i miły charakter, dzięki czemu jest doceniany jako pies rodzinny.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Roboczy terier o harmonijnej i zwartej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski i rodzinny.
WYMAGANIA
Terier walijski to kwintesencja myśliwskiego teriera. Jest pełen temperamentu, niesłychanie ciekawski i spostrzegawczy, szybki w reakcjach, odważny i cięty. Można go trzymać zarówno na wsi, jak i w mieście, ale na pewno nie jest to pies dla każdego. Zwłaszcza psy z linii użytkowych potrafią nieźle dać się we znaki zaczepnością i zawziętością. Psy, hodowane do polowania, potrafią nieźle dać się we znaki. Te z linii wystawowych są znacznie spokojniejsze, ale wszystkie potrzebują dużo ruchu. a z tym może być kłopot, bo spuszczenie walijczyka ze smyczy jest ryzykowne. Pies na pewno pogoni za dziką zwierzyną lub kotem. Sierść trzeba regularnie szczotkować, a jeśli pies ma dobrze wyglądać, trzeba go trymować. Trymowanie jedynie dla schludnego wyglądu nie przekracza możliwości przeciętnego właściciela, natomiast przygotowanie wystawowe lepiej powierzyć fachowcowi. Psa nie powinno się strzyc, bo nie tylko traci wtedy kolor, ale rośnie ryzyko problemów ze skórą. Odpowiednio pielęgnowany terier walijski nie gubi sierści.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- instynkt myśliwski
- towarzyskość
- wesołe i miłe usposobienie
- chęć do nauki
ZDROWIE
Teriery walijskie to psy odporne i długowieczne, praktycznie „nie do zdarcia”. Jedyne, co się u nich zdarza, to częste u terierów wrodzone zwichnięcie soczewki oka, spowodowane przez gen recesywny, który można wykryć testem DNA. Nieprawidłowe położenie soczewki powoduje ograniczenie przepływu płynu w gałce ocznej, czego skutkiem jest jaskra i degeneracja nerwu wzrokowego. Psy, które nie są trymowane, mają często problemy ze skórą.
WŁAŚCICIEL
Żaden prawdziwy terier (a walijski jest tym najprawdziwszym) nie nadaje się dla człowieka bardzo spokojnego i mało aktywnego, bo ten po prostu z nim nie wytrzyma. Właściciel nerwowy i wybuchowy też niech rozejrzy się za innym zwierzęciem, bo razem tym terierem stworzą „mieszankę piorunującą”. Terier walijski nie nadaje się ani dla dzieci, ani dla osób starszych. Nie da się go trzymać z innymi zwierzętami domowymi i rzadko z innymi psami, bo jest zaczepny i skłonny do bójek.
HISTORIA
Angielscy kynolodzy uważają teriery walijskie za jedną z najstarszych ras terierów, najbardziej zbliżona do dawnych „broken haired”. Pierwsza wystawa, na której je pokazano, wówczas jeszcze pod nazwą „staroangielskich terierów czarnych podpalanych”, miała miejsce w Pwllheli w Carnavon w roku 1885 , gdzie zebrało się 21 psów. W rok później powstał w Walii klub rasy, a dwa lata później, już pod nazwą teriera walijskiego, uznał je brytyjski Kennel Club. Wielka moda na teriery, jaka nadeszła w początkach dwudziestego wieku, jakoś te rasę ominęła. Trzeba jednak przyznać, że dość długo teriery walijskie stanowiły zróżnicowaną zbieraninę różnych psów, byle szorstkowłosych i czarnych podpalanych. Twórcą obecnego typu rasowego był Walter Glynn, ziemianin z Criccieth – aby nadać swym psom bardziej atrakcyjny, „wystawowy” wygląd, kojarzył je z szorstkowłosymi foksami, airedale terierami, manchester terierami, a ponoć nawet z bedlingtonami i yorkami. Cel został osiągnięty i w latach pięćdziesiątych popularność rasy wzrosła, rejestrowano wtedy ponad 400 psów rocznie – dzisiaj ta liczba nie przekracza setki. W Polsce hodowane są od lat przedwojennych, częściej przez myśliwych, niż na wystawy. Kiedyś psy te towarzyszyły sforom gończych – fokshoundów i otterhoundów, a ich zadaniem było wygonienie lisa, borsuka czy wydry z nory. Dzisiaj welsh teriery pracują jako dzikarze i norowce, ale potrafią też aportować strzelone ptactwo. Z powodzeniem startują w konkursach myśliwskich.
