POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Te wyglądające jak liski pieski mają dumny, a zarazem zuchwały temperament. Jest to prawdziwie arystokratyczna rasa, która na salony dostała się głównie dzięki rodzinie Windsorów i do dziś jest ulubioną rasą królowej Elżbiety II.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Krępy, krótkonogi pies, którego budowa wskazuje na sprawność i wytrzymałość.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies gospodarski i do pasienia bydła, dzisiaj trzymany przede wszystkim do towarzystwa.
WYMAGANIA
Welsh corgi pembroke nadaje się zarówno do gospodarstwa wiejskiego, jak i do miejskiego domku z ogrodem i do mieszkania; Jest to pies aktywny, trochę „terierowaty”, może być dość hałaśliwy, potrzebuje dużo ruchu i zajęcia. Jest bardzo inteligentny i szybo się nudzi. Pełen entuzjazmu, odważny i szybko reagujący, lubi ludzi, ale wobec innych psów potrafi być zaczepny, toteż trzeba go przyzwyczajać do nich od szczenięctwa. Sierść nie wymaga szczególnej pielęgnacji, poza szczotkowaniem, ale corgi gubią ją przez cały rok, a w okresie linienia w ogromnych wręcz ilościach. Wtedy należy je kąpać, poza tym – w miarę potrzeby. Psy te odznaczają się świetnym apetytem, toteż należy zachować umiar w karmieniu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- przyjacielskość
- przywiązanie do rodziny
- pojętność
- czujność
- chęć do zabawy
- tolerancja wobec dzieci
ZDROWIE
Wydłużony tułów stwarza ryzyko wystąpienia chorób kręgosłupa, ale są one znacznie rzadsze, niż u cardiganów. U starszych (powyżej 8 lat) welsh corgi pembroke zdarza się postępująca mielopatia (DM), w przebiegu której skutkiem zniszczenia osłonek mielinowych nerwów dochodzi do paraliżu tylnych kończyn. Jej etiologia nie jest jasna – badania genetyczne wskazują, że całkiem spora liczba psów, genetycznie zagrożonych tą chorobą, nigdy na nią nie zapada. Rzadko zdarza się wypadnięcie dysku; częściej dysplazja stawów biodrowych, która wydaję się być do pewnego stopnia cechą psów chondroplastycznych. Dla uniknięcia większości z tych problemów bardzo uważne jest utrzymywanie prawidłowej wagi psa! Poza tym są to psy odporne, mało wymagające, i długowieczne – w dobrym stanie dożywają często powyżej 15 lat.
WŁAŚCICIEL
Właściciel pembroka musi poświęcić swemu psa sporo czasu na spacery i zabawę. Pies ten może mieć starszych właścicieli, o ile tylko są oni w stanie zapewnić mu dość ruchu. Dzieci akceptuje, jeśli nie traktują go one nerwowo lub ostro, bo wtedy może się zwyczajnie „odgryźć”. Trzeba pamiętać, że ten niewielki pies ma dość zdecydowany, wręcz władczy charakter ( w końcu musiał sobie radzić z krowami!) i właściciel nie może sobie pozwolić , aby pies „wszedł mu na głowę”. Bardzo dobry stróż, anonsujący obcych głośnym szczekaniem. Łatwo go szkolić, pod warunkiem, że lekcje będą urozmaicone.
HISTORIA
Welsh corgi pembroke to rasa stara, pochodząca od psów gospodarskich Celtów; jej wygląd jest skutkiem mutacji, powodującej skrócenie kości długich kończyn – dochodziło do niej w historii psów w różnych miejscach i w różnym czasie. Sama nazwa, oznaczająca „małego psa” pojawia się już tekstach wczesnośredniowiecznych. Utrzymująca się aż do końca XIX wieku izolacja Walii pozwoliła na zachowanie się miejscowych psów w ich oryginalnej postaci. Corgi były pracującymi psami wiejskimi, pilnowały stad bydła, i strzegły dobytku. Kynolodzy zainteresowali się nimi w początku XX wieku . Wtedy występowały w Walii dwa ich typy – na północy ogoniasty cardigan, na południu – szpicowaty, i często z krótkim ogonem, pembroke. Wbrew pozorom, jak wykazały badania DNA, rasy te wcale nie są ze sobą blisko spokrewnione – pembroke jest genetycznie bliższy terierom, niż cardiganowi. Kiedy w 1925 roku powstał klub rasy, obie odmiany można było ze sobą kojarzyć, ale od roku 1934 roku uznane są za odrębne rasy. Pembroki stały się bardzo modne dzięki Królowej Elżbiecie II, która ma je od 1934 roku aż do dzisiaj, i często się z nimi pokazuje. Dzisiaj popularność ich zmniejszyła się, zapewne skutkiem wprowadzonego w wielu krajach zakazu obcinania ogonów – krótki ogon, a właściwie jego brak, był przez lata znakiem rozpoznawczym tej rasy. W Polsce hodowane od lat 80tych zeszłego wieku.
