POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Patrząc na tego psa czasem trudno uwierzyć, że jest to rasa pracująca, a w dodatku zaganiająca bydło! Jednak to prawda. Cardigany wykorzystywano także do pilnowania gospodarstw i tępienia szczurów. Dzisiaj są psami trzymanymi wyłącznie do towarzystwa. Ich popularność przyćmiły wielbione przez królową Elżbietę pembroke.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Niski, krępy, o wydłużonej sylwetce i lisim wyrazie.
UŻYTECZNOŚĆ
Wiejski pies gospodarski i do pasienia bydła, dzisiaj trzymany głównie do towarzystwa.
WYMAGANIA
Welsh corgi cardigan nadaje się zarówno do gospodarstwa wiejskiego, jak i do miejskiego domku z ogrodem i do mieszkania; w tym ostatnim przypadku lepiej, aby było ono na niskim piętrze lub z windą, bo chodzenie po schodach nie jest dla tego psa wskazane, zwłaszcza, gdy rośnie. Wiele cardiganów zachowało silny instynkt pasterski, i można je szkolić w tym kierunku. Jest to pies aktywny, może być dość hałaśliwy, potrzebuje dużo ruchu i zajęcia. Ogromne znaczenie ma bardzo staranna socjalizacja, bo z natury cardigan jest ostrożny i nieufny (co skądinąd jest naturalne u psa pasterskiego) , i jeśli w młodości chowany będzie w odosobnieniu, może stać się wręcz lękliwy, i panicznie reagować na nieznane osoby i sytuacje. Sierść nie wymaga szczególnej pielęgnacji, poza szczotkowaniem, ale cardigany gubią ją przez cały rok, a w okresie linienia w ogromnych wręcz ilościach.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- towarzyskość
- inteligencja
- chęć do nauki
- odwaga
- śmiały, ale spokojny charakter
- pewność siebie
- przywiązanie do rodziny
- instynkt zaganiający
ZDROWIE
Cardigany ze względu na długi tułów, specyficzny kształt przednich kończyn, i znaczną masę, predysponowane są do chorób stawów i kości. Występuje u nich dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, a także osteochondroza stawu łokciowego, występująca w okresie wzrostu psa, i objawiająca się kulawizną kończyn przednich, leczona zachowawczo lub operacyjnie. Młody pies nie powinien być nadmiernie forsowany. Częściej niż przeciętnie zdarzają się choroby kręgosłupa, przede wszystkim mineralizacja i wypadnięcie dysku. Do niedawna plagą wśród cardiganów był postępujący zanik siatkówki; obecnie, od czasu wprowadzenia testu genetycznego, problem ten został całkowicie wyeliminowany. Kupując szczeniaka, zawsze żądać należy pisemnej gwarancji, że pochodzi on ze skojarzenia, w którym PRA wystąpić nie może.
WŁAŚCICIEL
Właściciel cardigana musi poświęcić swemu psa sporo czasu – najpierw na socjalizację, później na spacery i zabawę. Pies ten nie nadaje się dla osób w mocno zaawansowanym wieku, a do dzieci – tylko starszych, które znajdą przyjemność w jego szkoleniu, ale nie będą go traktować nerwowo czy ostro. Cardigana jest łatwo „zepsuć” – źle traktowany staje się podejrzliwy. Wobec nieznanych psów bywa zaczepny, dlatego nie wolno zaniedbać socjalizacji. Właściwie wychowany, jest psem bystrym, bardzo przywiązanym do właściciela, i ze skłonnością do clownady.
HISTORIA
Welsh corgi cardigan to rasa stara, pochodząca od psów gospodarskich Celtów; jej wygląd jest skutkiem mutacji, powodującej skrócenie kości długich kończyn – dochodziło do niej w historii psów w różnych miejscach i w różnym czasie. Sama nazwa, oznaczająca „małego psa” pojawia się już tekstach wczesnośredniowiecznych. Utrzymująca się aż do końca XIX wieku izolacja Walii pozwoliła na zachowanie się miejscowych psów w ich oryginalnej postaci. Corgi były pracującymi psami wiejskimi, pilnowały stad bydła, i strzegły dobytku. Kynolodzy zainteresowali się nimi w początku XX wieku . Wtedy występowały w Walii dwa ich typy – na północy ogoniasty cardigan, na południu – szpicowaty, i często z krótkim ogonem, pembroke. Wbrew pozorom, jak wykazały badania DNA, rasy te wcale nie są ze sobą blisko spokrewnione, a cardiganom najbliżej jest pod względem genetycznym do border collie. Kiedy w 1925 roku powstał klub rasy, obie odmiany można było ze sobą kojarzyć, ale od roku 1934 roku uznane są za odrębne rasy. Cardigany nigdy nie stały się tak popularne, jak pembroke; pod koniec XX wieku były wręcz rasą wymierającą, a „gwoździem to trumny” o mało nie stało się stwierdzenie częstego występowania u nich PRA. Dzisiaj, dzięki testom genetycznym, choroba ta została wyeliminowana, a cardigany przeżywają obecnie okres popularności, jaką nie cieszyły się nigdy wcześniej; w Skandynawii jest ich już więcej, niż pembroków (choć są psami nieco „trudniejszymi”). W Polsce hodowane od końca lat 80tych zeszłego wieku.
