POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Największy ze szpiców szpic wilczasty jest nieprzekupnym stróżem i niezawodnym obrońcą. To pies dumny, który słucha poleceń według własnego uznania dlatego jego szkolenie wymaga wyrozumiałości i cierpliwości.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies o zwartej budowie, efektownej szacie, czujny i bystry.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący.
WYMAGANIA
Szpice, z wyjątkiem miniatur, to rasa wyjątkowo niedoceniona, zupełnie nie wiadomo, dlaczego, bo są to znakomite psy do towarzystwa i do stróżowania. Inteligentne, dostatecznie karne, a co najważniejsze – nie mają w ogóle skłonności do oddalania się od domu i włóczęgostwa, a na spacerach trzymają się blisko właściciela. Nadają się do trzymania w mieszkaniu i na wsi. Jedyne, co może przeszkadzać, to ich hałaśliwość, toteż szpica trzeba od małego zniechęcać do szczekania bez potrzeby. Szpice wilczaste potrafią też być dość ostre. Gęsta sierść wymaga systematycznej pielęgnacji – dokładnego szczotkowania i czesania, delikatnego, żeby nie powyrywać włosa. Gdy szpic linieje, to gubi włos całymi garściami, i przez pewien czas nie wygląda zbyt efektownie. Szpice są niewybredne i odporne.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- uważny, żywotny temperament
- przywiązanie do właściciela
- pojętność
- chęć do szkolenia
- brak instynktu myśliwskiego
- umiłowanie ruchu i zajęcia
ZDROWIE
Przy całej odporności i „twardości” szpice wilczaste cierpią na kilka typowych dla tej rasy chorób, z których najczęstsze to niedoczynność tarczycy i nadczynność nadnerczy. Zdarza się choroba van Willebranda (obniżenie krzepnięcia krwi skutkiem braku jednego z czynników krzepnięcia). U szpiców dużych i wilczych może występować dysplazja stawów biodrowych (HD). Spośród wad serca stwierdzono nieliczne przypadki przetrwałego przewodu tętniczego (PDA) i niedorozwoju zastawki mitralnej. Groźna jest dysplazja nerek; odpowiedzialny za nią gen charakteryzuje się niepełną penetracją, co oznacza, że objawy mogą przejawiać się w różnym stopniu. W ciężkiej postaci dysplazji nerek rokowanie jest złe.
WŁAŚCICIEL
Szpic wilczy będzie doskonałym psem dla kogoś, kto potrzebuje niekłopotliwego, bystrego towarzysza, a nie przykłada większego znaczenia do łatwości szkolenia, ponieważ pies ten jest bardzo inteligentny, ale samodzielny i lubi mieć swoje zdanie. Jeśli poświęci się mu czas i sporo cierpliwości, można go wiele nauczyć. Nie najlepiej nadaje się dla dzieci, bo potrafi dość stanowczo pokazać, że mu przeszkadzają, będzie natomiast doskonałym psem dla osób starszych. Z pochodzenia pies wiejski, który musiał tolerować inne zwierzęta domowe, nie jest wobec nich napastliwy. Szpic wilczy jest jednym z najlepszych psów stróżujących, bardzo czujnym, a przy tym nie groźnie agresywnym.
HISTORIA
Szpice niemieckie są potomkami neolitycznego „psa torfowego”, którego szczątki znajdowano w Europie. W miarę postępującego wyrębu lasów i rozwoju rolnictwa psy te zyskiwały na znaczeniu jako stróże gospodarstw. W średniowieczu nosiły nazwę „gnojarzy”, bo ich legowiskiem, zwłaszcza zimą, była zgromadzona w kącie podwórza pryzma gnoju. Nie ceniono ich szczególnie. W XVI wieku Anglik, doktor Caius, zaliczył je wręcz do kategorii degeneris - psów nic nie wartych. Regionem najczęstszego występowania szpiców było Pomorze, Meklemburgia, Saksonia, dolina Renu i Holandia. Z czasem w poszczególnych regionach powstały ich lokalne odmiany. Szpice wilczastego umaszczenia hodowano w Westfalii i w Holandii – tam trzymane były w gospodarstwach i na barkach, kursujących po Renie i nosiły nazwę „keeshond”, od najpopularniejszego wówczas imienia męskiego. To właśnie holenderskie psy trafiły jako pierwsze do Wielkiej Brytanii (1902), a stamtąd do USA (1930). W Niemczech wzorzec szpica powstał w roku 1922 i opisywał 3 odmiany wielkości: małą, dużą i największego szpica wilczastego. Obecnie psy te hodowane są w dwóch „wersjach” – niemieckiego szpica wilczego w Europie kontynentalnej i keeshonda w krajach anglosaskich. Oceniane są według jednego wzorca, choć trochę się różnią. Keeshondy są nieco mniejsze, lżejsze i jaśniej umaszczone. W Polsce duże szpice powszechne były w okresie międzywojennym i po wojnie; dzisiaj hodowane są bardzo nielicznie.
