POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Sznaucer olbrzym to doskonały pies do towarzystwa, a do tego charakteryzuje się atrakcyjnym wyglądem. Znakomita większość psów tej rasy ma maść czarną; maść pieprz i sól jest dziś bardzo rzadka.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Zwinny, szlachetny, mocnej budowy pies o kwadratowej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies służbowy, obrończy i rodzinny.
WYMAGANIA
Sznaucer olbrzym to pies aktywny, który potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, a ze względu na jego cechy obrońcy wskazane jest, aby wyszkolony był przynajmniej w podstawowym zakresie (PT) i starannie socjalizowany. Pozostawiony samopas staje się hałaśliwy, a może być nawet groźny. Można go trzymać w mieście, o ile poświęci mu się dość czasu. Może być groźny dla innych psów i zwierząt domowych. Sierść wymaga szczotkowania, a co jakiś czas (w zależności od struktury, co dwa, cztery miesiące) – trymowania; polega ono na tym, że włos na tułowiu wyskubuje się palcami lub trymerem. Zabieg ten zajmuje sporo czasu i lepiej powierzyć go fachowcowi. Sznaucera nie wolno strzyc – włos strzyżony staje się miękki i traci prawidłowy kolor. Obfitą brodę trzeba myć i czesać po jedzeniu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- żywe usposobienie
- odwaga
- zrównoważony, spokojny charakter
- przywiązanie do właściciela
- niezależność
- wytrwałość
- chęć do pracy i szkolenia
ZDROWIE
Jak u wszystkich psów ras dużych, u sznaucerów olbrzymów występuje dysplazja stawów biodrowych (HD) i stawów łokciowych (ED). Specyficzną chorobą, zwłaszcza u psów czarnych, jest rak płasko komórkowy, złośliwy nowotwór, występujący zazwyczaj na palcach łap. Objawia się kuleniem i zmianami skórnymi na palcu. Wczesne wykrycie i usunięcie zaatakowanego palca bywa skuteczne, a pies po takim zabiegu szybko odzyskuje sprawność. Przypadki niewykryte w porę i zaniedbane rokują źle. U sznaucerów występuje też zaćma, która może być uwarunkowana genetycznie.
WŁAŚCICIEL
Właściciel sznaucera musi poświęcić swemu psu sporo czasu, zarówno na spacery (dla dorosłego psa dobrym rozwiązaniem jest przebieżka przy rowerze), jak i na szkolenie – tu do wyboru jest praca węchowa, posłuszeństwo (obedience) i agility; sznaucera można wyszkolić na obronę, ale tylko pod kierunkiem fachowca. Do psa tej wielkości i tego stopnia aktywności konieczna jest dobra kondycja i trochę siły, więc nie nadaje się on dla osób mocno starszych. Broni dzieci, ale poradzi sobie z nim dopiero nastolatek. Sznaucer olbrzym jest doskonałym stróżem, ale nie może być trzymany tylko na dworze, bo potrzebny mu stały kontakt z rodziną.
HISTORIA
Wszystkie trzy odmiany wielkości sznaucerów wywodzą się z obszaru południowych Niemiec i północnej Szwajcarii, gdzie trzymano je jako psy wiejskie. Stąd spore trudności z ustaleniem początków historii rasy, z tej prostej przyczyny, że nikt nie prowadził dokumentacji działań hodowlanych. Psy te pracowały jako pomocnicy pastuchów i woźniców, największe z nich, nazywane „oberlander”, miały za zadanie pilnowanie obejścia, strzeżenie stad. Były psami bardzo opanowanymi, spokojnymi, które w razie potrzeby zmieniały się w ognistych wojowników, z furią broniących dobytku właściciela. Tak jak wiele innych ras, sznaucery posiadają udokumentowaną historię dopiero od końca XIX wieku. Klub rasy został założony w 1895 roku przez Josefa Bertę, który zadbał o powstanie ksiąg rodowodowych i ustalenie wzorców. W końcu XIX stulecia dwaj hodowcy, dr Calaminus oraz pan Kluftinger, zajęli się hodowlą dużych, czarnych, wiejskich psów. Wydaje się prawdopodobne, że przy jej uszlachetnianiu użyli dużego czarnego pudla oraz czarnych dogów. Atrakcyjny wygląd w połączeniu z doskonałymi cechami użytkowymi sprawiły, że sznaucery szybko zyskały sobie grono miłośników w Europie oraz na świecie. W roku 1925 uznano olbrzymy za rasę użytkową kwalifikując je jako psy służbowe. W Polsce rasa była znana i hodowana już przed II Wojną Światową, a i po wojnie szybko zyskała popularność i grono zapalonych miłośników. Ostatnimi czasy wygląd rasy został znacząco zmieniony za sprawą zakazu cięcia uszu i ogonów.
