POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Bergamasco są psami zaganiającymi. Mają wspaniałe charaktery, są czuje i zrównoważone a zarazem bardzo przywiązane do człowieka, co sprawia że świetnie sprawdzają się jako psy rodzinne.
POCHODZENIE
Włochy
WYGLĄD
Średniej wielkości, wiejskiego typu pies o kwadratowej sylwetce i jedynej w swoim rodzaju szacie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies pasterski i owczarski.
WYMAGANIA
Owczarek z Bergamo jest typowym, niewymagającym, aktywnym psem wiejskim. Ze w względu na rodzaj sierści trzymanie go w mieszkaniu, choć nie jest niemożliwe, wydaje się być szczytem samozaparcia, bo wnosi mnóstwo błota, kurzu (a bez dłuższych spacerów się nie obejdzie) , no i dość mocno pachnie. Lepiej więc, aby mieszkał na wsi czy choćby w domu z ogrodem , gdzie będzie znakomitym, czujnym stróżem. Nie potrzebuje specjalnej pielęgnacji, przeciwnie, czesanie jest zabronione, a inaczej niż u komondora, którego sznurki trzeba ciągle rozrywać i formować, dredy bergamasco, gdy już się zrobią, nie zbijają się w płaty. Często sprawdzać trzeba stan uszu, w których łatwo o stan zapalny. Jeszcze do niedawna pracujące owczarki z Bergamo karmione były byle jak, otrębami i serwatką, toteż jeszcze dzisiaj mają wyjątkowo małe wymagania.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- czujność
- zdolność koncentracji i zrównoważenie
- łatwość w szkoleniu
- wszechstronność
- przywiązanie do człowieka
ZDROWIE
Ze względu na niewielką popularność rasy, brak jest danych co do występowania u niej specyficznych chorób. Żadnych rejestrów nie prowadzi, niestety, kraj pochodzenia bergamasco. Tam, gdzie przeprowadzane są badania w kierunku dysplazji stawów biodrowych (HD), stwierdza się ją mniej więcej w takim amym natężeniu, jak u innych psów zbliżonej wielkości i normalnej budowy. Zasadniczo uważa się, że jest to rasa odporna i długowieczna, ale nie ulega wątpliwości, że twierdzenie, jakoby była ona wolna od jakichkolwiek chorób, nie jest w żadnej mierze uprawnione.
WŁAŚCICIEL
Bergamasco jest psem bardzo zżytym ze swoim właścicielem i karnym – taki musiał być zawsze, bo po co pasterzowi pies nieposłuszny? Jest też dość samodzielny i odważny, łatwo się uczy, i aż szkoda, że tak dobry charakter jest przez swe dredy psem dla amatora. Bergamasco jest bezgranicznie cierpliwy i łagodny wobec dzieci (choć matki, czułe na punkcie higieny, raczej nie pozwolą mu się z nimi bawić!). Nadaje się dla osób starszych, o ile mogą mu one zapewnić odpowiednie dla niego warunki bytowania, w ogóle jest dość plastyczny. Bez problemów akceptuje inne zwierzęta domowe, ale niekoniecznie inne psy.
HISTORIA
O pochodzeniu owczarków z Bergamo wiadomo niewiele, bo tez nikt nie zadawał sobie trudu dokumentowania historii psów, trzymanych do wypasu owiec. Należy od do grupy kosmatych psów, których dalekim przodkiem są teriery tybetańskie, a które w pierwszych wiekach naszej ery rozprzestrzeniły się w większej części Europy. Pierwsze wzmianki o owczarkach z Bergamo pochodzą z początku XIX wieku; psy wymieniane są w tekstach o życiu i pracy tamtejszych pasterzy. Pierwszy wpis do włoskiej księgi rodowodowej miał miejsce dopiero w roku 1898, ale brak jest śladów, aby ktokolwiek w tym czasie podejmował hodowlę tej rasy. Uczynił to w latach 20. XX wieku Pietro Rota, któremu udało się kupić kilka psów od pasterzy, a jego hodowla trwała – z przerwą na lata II Wojny Światowej - do końca lat 50., kiedy to pałeczkę przejęła nieżyjąca już Maria Andreolli ze swoją hodowlą dell’Albera. Dzisiaj bergamasco są we Włoszech hodowane nielicznie, a poza nimi istnieją tylko pojedyncze hodowle tej rasy. Od kliku lat działa klub w USA. W Polsce rasa ta znana jest od dwudziestu lat, ale odchowano jak dotąd tylko kilku miotów, z których szczenięta rozjechały się po świecie, nawet i do Włoch. Nie należy się jednak spodziewać, aby psy o tak szczególnej sierści stały się kiedykolwiek bardziej popularne.
