POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Spaniel tybetański to uroczy piesek rodzinny i do towarzystwa. Jest aktywny i przywiązany do właściciela.
POCHODZENIE
Tybet / Wielka Brytania
WYGLĄD
Mały pies o prostokątnym tułowiu, żywy i czujny.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Spaniel tybetański to wyjątkowo niedoceniana u nas rasa, być może potencjalnych właścicieli odstrasza nazwa „spaniel”. Są to psy mało wymagające, przystosowujące się do rozmaitych warunków życia. Zdrowe i odporne, długowieczne, mogą być trzymane zarówno w miejskich mieszkaniach, jak i na wsi. Nie potrzebują długich spacerów (za to bardzo lubią zabawy) , ani żadnej specjalnej pielęgnacji, poza regularnym, cotygodniowym czesaniem i szczotkowaniem, co nie zajmuje więcej, jak kilkanaście minut. Także i kąpiel nie zajmuje wiele czasu. Regularnie stosowane zabiegi pielęgnacyjne znacznie ograniczą gubienie włosa. Jedynym „czułym punktem” spaniela tybetańskiego są oczy, które często brzydko łzawią, i trzeba je systematycznie przemywać. Są to psy czujne, i dość nieufne wobec obcych, mogą więc dobrze spełniać mogą rolę stróża.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- aktywność
- czujność
- posłuszeństwo
- silne przywiązanie do właściciela
- nieufność w stosunku do obcych
ZDROWIE
Spaniele tybetańskie to psy zdrowe i długowieczne, dożywają w dobrej formie nawet więcej, niż 15 lat. Wspomniane wcześniej łzawienie oczu bywa spowodowane niedrożnością kanalików łzowych, co wymaga niewielkiego zabiegu przepłukania lub przepchania zatkanego kanalika Większym problemem jest postępujący zanik siatkówki (PRA) - możliwe jest wykonanie testu genetycznego, pozwalającego na wykrycie osobników chorych i nosicieli. Podobnie, jak u innych psów ras małych, zdarzyć się może u spaniela tybetańskiego wypadnięcie rzepki kolanowej.
WŁAŚCICIEL
Właścicielem spaniela tybetańskiego może być niemal każdy, pod jednym warunkiem - nie może być człowiekiem szorstkim i nerwowym. To bardzo dobry pies dla osób starszych i mniej sprawnych fizycznie, ale, gdy potrzeba, może być też pełnym energii i sprawnym piechurem. Nie nadaje się raczej dla małych dzieci, natomiast świetnie – dla podrośniętych, z którymi może bawić się do upadłego. Przy całym swym przywiązaniu do właściciela spaniele tybetańskie nie są szczególnie karne; w ich sposobie bycia jest coś kociego: w jednej chwili przechodzą z zabawy w trochę wręcz wyniosły dystans, nie należy więc oczekiwać, że będą się chętnie szkolić. Bez problemów akceptują inne zwierzęta domowe. Z pewnością rasa ta zasługuje na większą popularność.
HISTORIA
Spaniel tybetański (który nie ma nic wspólnego ze spanielami) różni się wyraźnie od pozostałych ras tybetańskich, przede wszystkim dość krótką, jedwabistą sierścią, zupełnie niestosowną w tamtejszym klimacie sierścią. Najstarsze figurki psów tego typu pochodzą już z XI wieku p.n.e. Pewne światło na jego pochodzenie rzuca fakt występowania tak owłosionych szczeniąt w miotach lhasa apso. Inni uważają, że spaniel tybetański jest zminiaturyzowaną wersją tybetańskiego mastifa, ale charakter psy te mają zupełnie inny. Hodowane były w klasztorach buddyjskich, do towarzystwa, ale także do obracania młynków modlitewnych (taka forma modlitwy praktykowana jest w buddyzmie tybetańskim). W XIX wieku psy z Tybetu trafiły do Anglii, z powracającymi z Indii i Nepalu wojskowymi i urzędnikami. Nadano im nazwę „spanieli”, ale ich hodowlą nikt specjalnie się nie zajmował aż do lat 30tych XX wieku; po II Wojnie praktycznie wyginęły. Odtworzenie rasy jest zasługą Lady Wakefield, która w 1947 roku zjechała do Anglii z kilkoma psami tej rasy. W latach 60tych nową ojczyzną spanieli tybetańskich stały się Finlandia i Szwecja, gdzie szybko stały się one bardzo popularne – w Finlandii i dziś jest to jedna z najliczniej hodowanych ras. Na kontynencie spaniele tybetańskie pozostają rasą rzadką, a w Polsce, mimo że hodowane są od roku 1995, są zupełnie niedoceniane i niemal nieznane.
