POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Setery te wciąż obecne są w Polskich miastach. Doceniane jako psy towarzyszące i rodzinne.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies stylowy, o budowie mocnego konia myśliwskiego (huntera).
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do polowania na ptactwo, dziś także do towarzystwa.
WYMAGANIA
Temperament setera gordona czyni z niego dobrego psa do towarzystwa. Jest najbardziej zrównoważonym spośród seterów; bardzo związany z rodziną, wobec obcych trochę nieufny i zdystansowany. Gordon jest inteligentny (zaliczenie kursu posłuszeństwa przychodzi mu bez trudu) i wrażliwy – nie znosi ostrego traktowania. Miasto nie jest najlepszym miejscem dla setera; potrzebuje dużo ruchu, a spuszczenie go ze smyczy jest dość ryzykowne, bo jego naturalnym zachowaniem jest poszukiwanie ptactwa, często w znacznej odległości od właściciela. Gordon dla dobrej formy fizycznej i psychicznej potrzebuje choć godziny swobodnego wybiegu każdego dnia, wówczas w domu będzie spokojny i niekłopotliwy. Pielęgnacja sprowadza się do czesania i kąpieli – psy wystawowe kąpie się nawet co dwa tygodnie. Na co dzień po każdym spacerze trzeba wysupłać z sierści liście, patyki i rzepy. Pies ten nie jest agresywny, zgadza się z innymi psami.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- zrównoważony charakter
- łagodność
- przywiązanie do rodziny
- inteligencja
- chęć do nauki
- brak agresji
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
ZDROWIE
Wśród problemów zdrowotnych, występujących u tej rasy częściej, niż przeciętnie, wymienia się dysplazję stawów biodrowych i skręt żołądka, a ponadto znaczną skłonność do torbieli łojowych (kaszaków). Dolegliwość ta nie zagraża, na szczęście, życiu; statystyki amerykańskie podają jej występowanie u co czwartego psa. Do niedawna, podobnie jak u wszystkich seterów, poważnym problemem w hodowli gordonów był postępujący zanik siatkówki (PRA) , ale od czasu opracowania na początku tego wieku testu genetycznego sytuacja została opanowana.
WŁAŚCICIEL
Wszystkie setery to psy dla ludzi aktywnych, gotowych codziennie, bez względu na pogodę, znaleźć czas na długie spacery, i spokojnych, których nie wyprowadza z równowagi fakt, że pies oddala się od nich na znaczną odległość. Gordon będzie dobrym towarzyszem starszego dziecka, ale nie takiego, które chce się popisywać posłuszeństwem swego psa. Nie nadaje się ani na „pokojowca”, ani na stróża. Są wprawdzie w Polsce gordony spełniające wymogi, stawiane psom użytkowym, ale w łowiskach widuje się je rzadko. W polu gordon jest najwolniejszym z seterów, głowę nosi dość nisko, nie wyżej linii grzbietu, bo posługuje się tak zwanym „półwiatrem”.
HISTORIA
Setery są potomkami dawnych “ptaszników”, które na Wyspy Brytyjskie dostały się razem z plemionami Celtów i dały początek spanielom oraz seterom. Przyjmuje się, że najważniejszą rolę w utworzeniu dzisiejszej rasy odegrał Aleksander, IV Książę Gordon (1743 - 1827) ze szkockiego Fochabers. Setery w psiarni Księcia były maści czarnej, czarnej podpalanej i łaciatej. Czarne podpalane setery nie były „wynalazkiem” księcia Gordon; hodowano je w Szkocji i Anglii już wcześniej. Gervase Markham w 1625 roku wspomina o „czarnych podpalanych legawcach, zdolnych wytrzymać nawet największe trudy polowania”. Dodaje on, że były to najcięższe ze znanych wówczas seterów. Ujednolicenie i utrwalenie typu rasy dokonało się w drugiej połowie XIX wieku. Na pierwszej wystawie seterów w Newcastle (1859) czarny podpalany pies uzyskał pierwszą lokatę w swej klasie; na pierwszych oficjalnych próbach polowych dla seterów, które miały miejsce w roku 1863, psy takiej maści zajęły trzy pierwsze lokaty. Wtedy też pojawiły się spekulacje, że udział w powstaniu tej odmiany barwnej miały bloodhoundy. W Polsce, choć znane już od XIX wieku, gordony nigdy nie cieszyły się taką popularnością, jak setery angielskie. Po II Wojnie stały się rzadkością, dziś ustępują liczebnie zarówno najpopularniejszym seterom irlandzkim, jak i anglikom. Przez lata ustępowały im też urodą, ale ostatnio poprawiła się ona ogromnie.
