POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Psy te często znajdowały uznanie wśród myśliwych, dzisiaj chętnie trzymane są przez ludzi aktywnych sportowo jako psy do towarzystwa.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies harmonijnie zbudowany, elegancki, dobrze umięśniony, silny, ale nie ciężki.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski do polowania na ptactwo.
WYMAGANIA
Trzymanie pointera jako psa do towarzystwa jest całkowitym nieporozumieniem – powinien on pozostawać w rękach myśliwego i to też takiego, który potrafi docenić specjalizację i perfekcję tej rasy. Pies ten jest pełen energii, ciągle w napięciu i w gotowości do działania. Pointer gdy nie poluje, potrzebuje dużo ruchu i tutaj zaczynają się problemy. Spuszczony ze smyczy pies w pełnym galopie „okłada pole”, oddalając się od właściciela na znaczny nawet dystans, a więc puścić go można tylko w zupełnie bezpiecznym terenie. Instynkt myśliwski i stójka ujawniają się u tej rasy bardzo wcześnie. Już ośmiotygodniowe szczenięta zachowują się jak myśliwi. Pointer jest nieufny wobec obcych, a bez zajęcia i ruchu staje się nadpobudliwy, neurotyczny i niszczycielski. Krótka sierść, którą pies gubi w niewielkich ilościach, ale niemal stale, nie wymaga żadnej pielęgnacji, poza okazjonalnym szczotkowaniem. W naszym klimacie pointer nie może być trzymany na dworze, bo zimą marznie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- żywe usposobienie
- umiłowanie ruchu i przestrzeni
- pasja myśliwska
ZDROWIE
Pointer jest psem odpornym i długowiecznym. U tej rasy stwierdza się stosunkowo niewiele chorób. Jak u niemal wszystkich psów większych, tak u pointerów zdarza się dysplazja stawów biodrowych, ale na ogół w stopniu nie wpływającym wyraźnie na komfort życia psa. Najpewniej pamiątką po bloodhoundach jest występujące u pointerów entropion – podwinięcie powieki w kierunku gałki ocznej, co może prowadzić do owrzodzenia rogówki. Zdarza się, choć rzadko, postępujący zanik siatkówki (PRA).
WŁAŚCICIEL
Zakładamy, że właścicielem pointera jest myśliwy, a pies jest odpowiednio wyszkolony i w miarę regularnie poluje – inaczej nie ma sensu go sobie sprawiać, bo doprawdy żal patrzeć, gdy taki pies marnuje się bez celu. W domu pointer potrafi być dość władczy, potrzebuje zdecydowanego, pewnego siebie przewodnika. Bardzo energiczny, może być niezmordowanym towarzyszem zabaw starszych dzieci, natomiast dla osób w zawansowanym wieku nie nadaje się zupełnie. Ma pewne cechy stróża, zaszczeka na widok obcego, ale nic więcej, bo nie ma w sobie agresji. Może być trzymany z mniejszymi zwierzętami domowymi, byle tylko nie były to ptaki. Nawet papużka w klatce będzie przykuwać uwagę pointera na całe godziny.
HISTORIA
Przyjmuje się, że przodkami pointera były wyżły z Hiszpanii i Portugalii, przywożone na Wyspy Brytyjskie w XVI i XVII wieku. Początkowo psy te towarzyszyły greyhoundom, a ich zadaniem było wyszukanie i wypłoszenie zająca. Dopiero w początku wieku XVIII, gdy wprowadzono broń palną, stały się psami wyspecjalizowanymi w polowaniu na ptactwo. Dzisiaj użycie pointera na jakąkolwiek inną zwierzynę jest dla angielskich myśliwych niemal świętokradztwem. Nie jest udowodnione, jakim innym rasom zawdzięcza pointer swą dzisiejszą postać. Mogły to być zarówno greyhoundy, jak i tropowce – fokshoundy i bloodhoundy. Wiadomo natomiast, że w XIX wieku pointery były często krzyżowane z seterami. Cechą charakterystyczną zarówno pointerów jak i seterów jest stójka, czyli zamieranie w bezruchu po zwęszeniu ukrytego ptaka, na czas niezbędny myśliwemu do podejścia i przygotowania się do strzału. Cechy użytkowe i piękny wygląd łączą się w pointerze doskonale. Psy te nie tylko nie zmieniły się przez ostatnie stulecie, ale, co ważniejsze, nie rozdzieliły na linie „pracujące” i „wystawowe”. Kryterium oceny pointera jest zdolność wykonywania pracy, do której jest przeznaczony; powinien pozostać psem myśliwskim. W Polsce pointery hodowane były już w XVIII wieku i aż do II Wojny Światowej pozostawały najliczniejszą i najstaranniej hodowaną rasą myśliwską. Dzisiaj, gdy poluje się niewiele, a wąska specjalizacja ceniona jest mniej od wszechstronności, stały się wręcz rzadkie.
