POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Duży i elegancki pies. Rasa ta dość rzadko jest spotykana w Polsce.
POCHODZENIE
Francja
WYGLĄD
Potężnych rozmiarów, mocno zbudowany pies, nie pozbawiony elegancji. Wymaganą cechą są podwójne wilcze pazury na tylnych łapach.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do pilnowania stad i stróżowania, dziś także reprezentacyjny towarzysz.
WYMAGANIA
Pirenejczyk zdecydowanie nie nadaje się do mieszkania, jest na to za duży, a i jego charakter znacznie lepiej spełnia się w domu z dużym ogrodem – ten doskonały stróż nie jest hałaśliwy, ale nic nie ujdzie jego uwagi, a choć nie jest przesadnie agresywny, to gdy zajdzie potrzeba, reaguje bardzo zdecydowanie. Może przez cały rok mieszkać na dworze, ale potrzebny mu stały wstęp do domu, bo lubi towarzystwo swojej rodziny. W okresie wzrostu psa nie należy zbytnio forsować; później spacery są mu potrzebne, aby nie stał się groźnym dla innych psów samotnikiem. Dorosłe samce zdecydowanie nie przepadają za innymi psami. Gęstą sierść trzeba regularnie szczotkować – pies gubi ją niemal zawsze, a w okresie wymiany włosa całymi garściami. Kąpiele nie są potrzebne często, bo sierść pirenejczyka sama czyści się z błota i brudu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- samodzielność i niezależność
- łagodność w stosunku do stada powierzonego opiece
- pewność siebie
- odwaga
ZDROWIE
Jak większość psich olbrzymów, także i pirenejski pies górski nie należy do ras długowiecznych. Skręt żołądka zdarza się rzadziej, niż u innych ras dużych, tym niemniej należy się liczyć z możliwością jego wystąpienia. Częstą przyczyna przedwczesnej śmierci są u tej rasy nowotwory układu chłonnego, i mięsaki, zwłaszcza mięsak kości (osteosarcoma). Nie omijają pirenejczyków choroby narządu ruchu: dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED), osteochondroza i młodzieńcze zapalenie kości, zdarza się spondyloza (zwyrodnienie kręgów) i mielopatia degeneracyjna (DM). Zdarza się wrodzona zaćma i postępujący zanik siatkówki (PRA).
WŁAŚCICIEL
Właściciel pirenejskiego psa górskiego powinien być osobą sprawną i obdarzoną wrodzonym autorytetem, którą pies w naturalny sposób zaakceptuje jako swego przewodnika. Jest to pies pewny siebie i samodzielny, stosowanie wobec niego przemocy jest skazane na niepowodzenie, bo stanie się ponury i zły. Jest bardzo inteligentny, i ma naturalny instynkt obrony swego terytorium i stada. Opiekuńczy wobec dzieci (ale zbyt duży i samodzielny, aby mogły się nim zajmować) i zwierząt domowych. Nie nadaje się dla osób nerwowych i niepewnych siebie. W USA wiele pirenejskich psów górskich trzymanych jest na farmach, gdzie niezawodnie bronią owiec i bydła przed atakami kojotów i wilków.
HISTORIA
Pirenejski pies górski jest potomkiem azjatyckich psów do pilnowania stad, wywodzących się od tybetańskiego doga. Nie wiadomo, kiedy jego przodkowie dotarli w Pireneje; niektórzy twierdzą, że mogło to mieć miejsce już 3000 lat p.n.e. Pierwsza wzmianka o psach pirenejskich pojawia się w roku 1407 – dowiadujemy się z niej, że psy takie pilnowały zamku w Lourdes, a w roku 1675 pirenejczyki trafiły na dwór Ludwika XIV, stając się „królewskimi psami Francji”. Za przykładem Króla, sprowadzali je do swych zamków członkowie najznamienitszych rodzin. W XIX wieku, wraz z wybiciem większości dużych drapieżników w Pirenejach, liczba psów zmniejszyła się drastycznie. Pierwsze próby kierowanej hodowli podjęte zostały dopiero w roku 1907, kiedy to grupa kynologów zebrała kilkanaście typowych okazów i założyła hodowlę w Paryżu; w tym samym roku powstał klub hodowców w Lourdes. Starania te przekreśliła I Wojna Światowa, po której rasę trzeba było odbudowywać na nowo. Jeszcze przed II Wojną Światową psy pirenejskie sprowadzone zostały do Wielkiej Brytanii i USA, i te kraje stały się po niej nowymi ojczyznami rasy. W Polsce pierwsze pirenejczyki pojawiły się zaledwie kilkanaście lat temu; do dzisiaj pozostają rasą nieliczną
