POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Bobtail był ukochanym psem hipisów, a to ze względu na swoje piękne, bujne futro. To charakterystyczna rasa, która wymaga wymagającej pielęgnacji.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies kwadratowy, mocnej budowy, nigdy nie wysokonożny, cały porośnięty gęstym włosem.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies zaganiający, dzisiaj trzymany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Będąca wyróżnikiem owczarka staroangielskiego długa, gęsta i kosmata sierść wymaga wiele pielęgnacji, i w codziennym życiu jest dość uciążliwa. Na każdym spacerze pies zbiera liście, rzepy i patyki, a przy złej pogodzie trzeba go po wyjściu na dwór wysuszyć i wyszczotkować. Z tego powodu niespecjalnie nadaje się na wieś, lepiej, by spacerował po dobrze utrzymanych trawnikach miejskich. Porządne czesanie i szczotkowanie, które zajmuje nawet i dwie godziny, potrzebne jest raz w tygodniu, no i od czasu do czasu trzeba psa wykąpać, choćby po to, aby nie pachniał zbyt mocno – to już praca na kilka godzin. Oczywiście, można owczarka ostrzyc, i tak kończy znakomita większość psów tej rasy.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- posłuszeństwo
- zrównoważony charakter
- odwaga
- przywiązanie do właściciela
- brak agresji
ZDROWIE
Oprócz typowych chorób ras dużych – dysplazji stawów biodrowych (HD) i skrętu żołądka, występuje u owczarków staroangielskich jeszcze kilka innych, właściwych tej rasie. Problemem jest głuchota, jedno lub obustronna, zdarzająca się u psów o całkowicie białej głowie, które najbardziej podobają się potencjalnym nabywcom. Pies jednostronnie głuchy może funkcjonować prawie normalnie, przy głuchocie obustronnej najlepszym rozwiązaniem jest wzięcie drugiego psa, który będzie spełniał rolę przewodnika. Spośród chorób serca występuje kardiomiopatia rozstrzeniowa. U owczarków staroangielskich zdarza się postępujący zanik siatkówki (PRA), na który nie opracowano jeszcze testu genetycznego, i różnego pochodzenia zaćma, także wrodzona. Stosunkowo niedawno opisaną i intensywnie obecnie badaną chorobą tej rasy jest dziedziczna nieruchomość rzęsek nabłonka, prowadząca do zapalenia płuc i nieruchomości witek plemników. Dziedziczy się ona jako cecha recesywna.
WŁAŚCICIEL
Właściciel owczarka staroangielskiego musi być człowiekiem, który nie jest obsesyjnie przyzwyczajonym do nieskalanej czystości w domu – pies ten wnosi błoto i rozchlapuje wodę z miski, trzeba mu często myć brodę, no i jeszcze przeciwny koniec. Jeśli ktoś wszystko to jest w stanie wytrzymać, i poświęcić dodatkowy czas na sprzątanie domu, to znajdzie w owczarku staroangielskim miłego, pogodnego psa do towarzystwa, przyjaźnie nastawionego do całego świata. Jest to pies silny i żywiołowy, więc nie bardzo nadaje się dla osób starszych i dzieci.
HISTORIA
Wbrew nazwie, owczarek staroangielski nie jest wcale rasą bardzo starą. Pochodzi od dawnych mastyfów i psów pasterskich. Rasa ukształtowała się w wieku XVII, gdy na wielką skalę poczęto sprowadzać bydło i owce na potrzeby gwałtownie rosnących miast. Centrum handlu bydłem były błonia Smithfield pod Londynem, gdzie przypędzano bydło nawet ze Szkocji. Pilnujące bydła psy, nazywane smithfieldami, były mocne, krępe i szorstkowłose, czarne z białymi znaczeniami; dłuższą sierść i jaśniejsze umaszczenie wniosły szkockie, kudłate psy pasterskie, przodkowie dzisiejszych bearded collie. W 1844 roku nieznany autor pisał: „Podczas gdy collie to pies ze Szkocji lub Walii, to ten owczarek jest prawdziwie angielski. Jest większy i nie tak kudłaty. Wiele z nich ma z urodzenia bardzo krótki ogon.” Po raz pierwszy psy te pokazane zostały na wystawie w Islington w roku 1865, a nazwę nadano rasie w osiem lat później. Klub hodowców powstał w roku 1888. Od samego początku była to rasa dość ekskluzywna, szybko też wzbudziła zainteresowanie zamożnych Amerykanów, i szybko też psy te z pracujących owczarków zmieniły się w wystawowe piękności o bujnej, modelowanej i pudrowanej sierści. W Europie kontynentalnej owczarki staroangielskie (nazywane bobtailami, bo ogony cięto im zwyczajowo bardzo krótko) stały się szerzej znane po II Wojnie Światowej, a okresem ich największej popularności były lata 80te zeszłego wieku. W Polsce kilka psów wystawianych było w latach 1937-39, po wojnie ponownie pojawiły się w latach 80tych, ale nigdy nie stały się modne, zapewne ze względu na niezwykle pracochłonną pielęgnację sierści.
