POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Pies o sportowej, pełnej harmonii sylwetce, suchy i umięśniony. Zawsze gotowy do działania. Zorientowanie na człowieka czyni z niego doskonałego psa służbowego, sportowego, jak również ze względu na czułe i wrażliwe usposobienie wspaniałego psa rodzinnego i towarzyszącego, jednak wymagającego zajęcia! Te psy to pracoholicy.
POCHODZENIE
Belgia
WYGLĄD
Średniej wielkości, harmonijnie zbudowany pies, łączący siłę i elegancję; głowę nosi wysoko, a porusza się szybko i zwinnie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski, służbowy, sportowy i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Owczarki belgijskie nadają się do trzymania zarówno na wsi, jak i w mieście, i o ile zapewni im się bardzo dużo ruchu. W przeciwnym razie mogą kompletnie zdemolować mieszkanie. Na wsi lub w domu z ogrodem są dobrymi, trochę może zbyt hałaśliwymi stróżami, na pewno nie przeoczą niczego podejrzanego. Szczenię owczarka belgijskiego wymaga od właściciela dużo wsparcia i bardzo wczesnej socjalizacji - zapoznawania się z nowymi rzeczami, miejscami i ludźmi; z tego względu miasto jest wygodniejszym miejscem do posiadania belga. Z natury nieufne belgi mają tu duże potrzeby i wymagają od właściciela spokoju i cierpliwości. Sierść groenendaela nie jest trudna w pielęgnacji, nie ma skłonności do szybkiego kołtunienia się, ale pies gubi jej trochę stale. Latem, gdy pies przebywa dużo na słońcu, czerń wyraźnie rudzieje. U dorosłego psa wystarczy porządne szczotkowanie raz w tygodniu, w okresie zmiany włosa - codzienne. Codziennie warto też choćby przez chwilę szczotkować szczeniaka, żeby przyzwyczaić go do tego zabiegu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- żywy i pełne temperamentu charakter
- inteligencja
- zorientowanie na człowieka
- sile przewiązanie do właściciela
- reaktywność
- nieufność wobec obcych
- popęd obronny
- instynkt stróżujący
- chęć do szkolenia i pracy
- umiłowanie ruchu i zajęcia
- wrażliwe i czułe usposobienie
ZDROWIE
Belgi to do późnej starości psy aktywne i pełne temperamentu. Nie są psami chorowitymi, niemniej jednak niektóre choroby występują u nich częściej, niż przeciętnie. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych, ale u lekkich belgów rzadko stwierdza się ją w ciężkiej postaci, i nie przeszkadza w codziennym życiu, choć oczywiście eliminuje psa ze sportu. W niektórych liniach występuje padaczka i wrodzona zaćma, poza tym zdarza się spondyloza (zniekształcające zwyrodnienie kręgów).
WŁAŚCICIEL
Belgi to nadzwyczaj energiczne i impulsywne psy. To psy dla osób aktywnych lubiących ruch ,długie spacery, i jeszcze lubiących coś z psem robić . Może to być szkolenie posłuszeństwa, tropienie ,frisbee i agility. Belg nie znosi nudy i monotonii ,ale też bardzo lubi unormowane życie; dobrze na niego działają rytuały w życiu codziennym. To psy, które ciągle chcą być przy człowieku, co może być męczące. Nie bardzo nadają się do dzieci, są zbyt szybkie, niekiedy gwałtowne w reakcjach, ani dla ludzi starszych, dla których są zbyt energiczne. Belgi źle znoszą ostre traktowanie, ale wymagają od przewodnika konsekwencji. Błędy wychowawcze bardzo głęboko zapadają belgom w pamięć, i odpracowanie ich jest bardzo trudne. . Belg ciężko zapomina traumatyczne przeżycia, jednocześnie szybko się uczy (szybciej oczywiście złych rzeczy), dlatego jest jednocześnie łatwy i bardzo trudny w prowadzeniu.
HISTORIA
Wraz z rozwojem hodowli owiec i zanikiem dużych drapieżników w całej Europie powstały rozmaite geograficzne odmiany psów owczarskich. Uwagę kynologów zwróciły one w XIX wieku, i wówczas droga planowej hodowli i selekcji powstały ich obecnie znane rasy. W roku 1891 w Brukseli powstał związek hodowców owczarków, który zorganizował przegląd ich odmian i dokonał ich klasyfikacji. Pierwsza wojna światowa spowodowała znaczne straty w populacji owczarków, dlatego przez kilka lat później dopuszczone było krzyżowanie różnych odmian, a nawet wykorzystywanie psów innych, nieprzewidzianych we wzorcu umaszczeń. Owczarki belgijskie szybko zainteresowały tamtejszą policję, która szkoliła je na psy tropiące i patrolowe, a także służb celnych. Do dzisiaj cechy użytkowe są priorytetem hodowli, i od psów kwalifikowanych do reprodukcji wymagane są próby pracy. Początków ustalonej odmiany, której nadano nazwę groenendael, szukać należy w roku 1879, kiedy to zarządca pałacu w Groenendael pokrył swą czarną długowłosą sukę Petite pracującym owczarkiem Piccardem. Dwa szczenięta z tego miotu, o imionach Duc i Margot, pokazane zostały na wystawie w Brukseli. Tak jak w przypadku tervuerenów konsekwentnie prowadzona hodowla krewniacza (dziś powiedzielibyśmy wręcz, że kazirodcza) doprowadziła do utrwalenia tej odmiany barwnej owczarka belgijskiego. W Polsce pierwsze groenendaele pojawiły się, we wczesnych latach 80. i do dzisiaj konkurują liczebnością z tervuerenami; wszędzie indziej są wyraźnie mniej liczne.
