POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Choć beagle jest dzisiaj popularnym psem domowym, głównie dzięki swemu ujmującemu wyglądowi i spojrzeniu, oraz praktycznym rozmiarom, to nie jest wcale psem najłatwiejszym.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Krzepki pies o zwartej budowie, nie powinien być ciężki.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies gończy na drobną zwierzynę, dzisiaj trzymany przede wszystkim do towarzystwa.
WYMAGANIA
Jak wszystkie gończe jest dość samodzielny i niezbyt karny, toteż małego beagle należy od najmłodszego wieku nauczyć, aby po spuszczeniu ze smyczy powracał na wołanie. Wymaga to sporo cierpliwości, a pomocą w nauce jest nieposkromiony apetyt tych psów, które jedzą wszystko, w każdym momencie i w każdej ilości. Mimo wszystko, każdy beagle zapomnieć może o całym świecie, gdy na spacerze zwęszy coś ciekawego. A na spacery, i to długie, chodzić z nim trzeba, bo jest to pies aktywny; znudzony i niewybiegany może poczynić w domu nie lada zniszczenia. Przy tych zastrzeżeniach jest bardzo praktyczny i mało wymagający, nadający się do każdych warunków, a króciutka sierść nie potrzebuje właściwie żadnej pielęgnacji i mało linieje, trzeba tylko sprawdzać uszy, w których łatwo, ze względu na słabą wentylację, wywiązuje się stan zapalny. Na ogół cieszy się dobrym zdrowiem, które zachowuje do wieku kilkunastu lat. Ta niekłopotliwość i łatwość utrzymania spowodowała, że rasie tej przypadła rola psów doświadczalnych, wykorzystywanych zarówno w badaniach naukowych, jak i testowaniu leków. Dziś, ze względu na wzrastająca świadomość praw zwierząt, zdarza się to coraz rzadziej.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- wesołość
- żywiołowość
- skłonność do zabaw
- tolerancyjność wobec dzieci
- przyjacielskość
- energiczność
- odwaga
- zdecydowanie
- czujność
- inteligencja
ZDROWIE
Spotykane u tej rasy choroby, które są uwarunkowane genetycznie (choć sposób dziedziczenia nie w każdym przypadku jest znany) to zespół bólowy beagle, zespół Musladin – Lueke, kolka beagle i padaczka. Ten pierwszy, wbrew nazwie, występuje także u kilku innych ras, a objawia się napadami gorączki, usztywnieniem szyi i niechęcią do poruszania. Natomiast zespół Musladin – Lueke znany jest tylko u beagle. Szczenięta z tą chorobą mają skrócone zewnętrzne palce łap, zwiększone napięcie mięśniowe, i poruszają się z trudem. Już w wieku kilku tygodni rozpoznać je można po krótszych uszach i skośnych oczach. Kolka beagle przypomina objawami skręt żołądka, ale nie prowadzi do śmierci.
WŁAŚCICIEL
Beagle to dobry pies dla aktywnej rodziny, doskonale nadaje się dla dzieci, bo jest z natury pogodny, chętny do zabawy, i pozbawiony jakichkolwiek śladów agresji, także w kontaktach z innymi zwierzętami. Najlepiej czuje się w towarzystwie drugiego, a jeszcze lepiej – kilku psów tej samej rasy. Oczywiste jest, że nie nadaje się do funkcji stróża, a tym bardziej obrońcy. Łagodność i łatwość utrzymania spowodowały, że rasie tej przypadła rola psów doświadczalnych, wykorzystywanych zarówno w badaniach naukowych, jak i testowaniu leków. Dziś, ze względu na wzrastająca świadomość praw zwierząt, zdarza się to coraz rzadziej.
HISTORIA
Beagle to rasa bardzo stara, pochodząca zapewne od psów gończych Celtów, które na Wyspy dotarły z Normanami (wiek XI). W każdym razie źródła angielskie przypisują im zgodnie pochodzenie kontynentalne. Przeorysza Juliana Barnes pisze (1481) o małych psach gończych, określając je nazwą „beagle”, jako o czymś dobrze znanym, a od czasów Henryka VIII hodowano je na dworze królewskim; bardzo gustowała w nich królowa Elżbieta I (1533-1603), która upodobała sobie psy jak najmniejsze, „kieszonkowe”. Były tak małe, że mieściły się w rękawiczce. Już wówczas, jak podają źródła współczesne, beagle bywały trzymane jedynie dla przyjemności. Gdy polowały, to w dużych sforach, zwykle 20-24 sztuk, przede wszystkim na zające. Przy polowaniu konnym psy dowożono na końskim grzbiecie. Takie sfory do końca XX wieku posiadała większość zamożnych ziemian, bardziej dla tradycji, niż z potrzeby. W roku 1891 założyli oni Association of Masters and Beagles, w opozycji do powstałego rok wcześniej Beagle Club zrzeszającego tych, którzy postanowili zrobić z beagle psy wystawowe, oceniane według opracowanego wzorca. W okresie pomiędzy wojnami rasa nie zyskała większej popularności; przyniosły ją dopiero lata 60. XX wieku. Dzisiaj sfory polujących beagle trzymane są już tylko w USA i kilka w Wielkiej Brytanii, w Europie kontynentalnej są to głównie psy do towarzystwa. W Polsce pierwsze psy tej rasy pojawiły się w końcu lat 70-tych XX wieku; dość długo przyszło im czekać na dzisiejszą popularność.
